Այնքա՜ն մոտ ու այնքա՜ն հեռու

Ոչինչ, ոչինչ չի երևում, չնայած վառել եմ բնակարանիս լույսը:

Բազմոցս մի այնպիսի ջանասիրությամբ է գրկել իմ մարմինը, որ կարծես թվում է թե կարող է անսպասելի վեր թռչեմ ու չքանամ:

Ես հասկանում եմ, որ սենյակում  մենակ չեմ, բայց չեմ հասկանում թե ինչո՞ւ չեմ վախենում, չէ՞ որ մարդիկ ամենաշատը վախենում են անհասկանալի բաներից:

Հասկանում եմ, որ այն ինչ գտնվում է իմ սենյակում, շոշափում է իրերս, խառնում թղթերս, փորձ անում միացնել համակարգիչս:

Ես շշուկ եմ լսում…

Քո Ուշացած ներկայությունն եմ զգում…

Գիտեմ, որ հիմա նստել ես հատակին՝ կողքս, աջ ձեռքդ դրել ես բազմոցի թիկնակին, նայում ես ինձ, ինչ որ արդարանալու բան ես մտածում ու ես առիթ չեմ տալիս, որ խոսես:

Քանի՜ անգամ եմ քեզ դիմե՜լ, խնդրե՜լ, աղաչե՜լ…

Հիմա ասելիք չունեմ, բայց եթե իրոք եկել ես, ուրեմն ի՛նքդ էլ խոսիր:

Դրությունն անհարմար է, իսկ դու կարողանում ես մտքեր կարդալ , ուրե՞մն…

- Ես այցելում եմ ընդամենը երեք անգամ:

Լռում եմ ձայնին, ինձ համար մեկ է քանակն այցելության, քանի որ վաղուց գիտեմ հրաշագործ թվերի համադրությունն ու նրանց իմաստը՝ 18, 35, 50:

- Առաջին անգամ այցելում եմ, երբ 18 տարեկան են դառնում, սովորաբար այդ տարիքում տանը չեն լինում: Թռվռուն տարիք է, դե՜ հասկանում ես: Ասելիք չունե՞ս:

- Ո՛չ, չունե՛մ, իսկ ինչո՞ւ ես այցելում, եթե գիտես տանը չեն:

- Կա՛րգ է, կանոնավորվա՛ծ, քչերն են տանը լինում, եզակի դեպքեր: Երկրորդ անգամ այցելում եմ 35 տարեկանում, սովորաբար այդ տարիքում էլ տանը չեն լինում, ծաղկուն տարիք է, ինքդ էլ գիտես: Ասելիք չունե՞ս:

- Ո՛չ, ես իմն ասել եմ 35-ում, ավելի ճիշտ խնդրել:

- Երրորդ վերջին անգամ այցելում եմ 50 տարեկանում: Իմաստո՜ւն տարիք է, հոգսառա՜տ, բեղմնավո՜ր, զբաղված տարիք, չեն հասցնում տանը լինել: Քեզ մոտ միայն հարցեր են, ասելիք չունե՞ս:

Ես ասելիք չունեմ, ունեմ հոգսե՜ր, մտորումնե՜ր, կասկածնե՜ր անվստահություն ապագայի նկատմամբ, ունեմ երազանքներ իրականացած, երազանքներ չիրականացած, պարտքե՜ր, հույզե՜ր… ամեն ինչից մի քիչ ու ինձ բավարարում է:

- Բայց սա մեր հինգերորդ հանդիպումն է, ինչո՞ւ:

- Նորից հարց առանց ասելիքի: Վերջին անգամ ե՞րբ հանդիպեցինք, հիշո՞ւմ ես, դու 55 էիր, ու պայմանը դրեցիր դու՝ ես չե՛մ խառնվելու քո գործերին, դու էլ չե՛ս ժխտելու ինձ:

Ասենք դու երբեք էլ չես ժխտել ինձ, դու ժխտել ես իմ Պատկերավոր լինելը, բայց որպես Գաղափար, ես միշտ քո մեջ եմ եղել, պայքարել ես իմ՝ որպես գաղափար լինելու համար ու հանուն արդարության ասեմ, որ հաճախ ես հաղթել:

Հիմա ես ինձ դուր եմ գալիս, որպես գաղափար գեղեցի՜կն եմ, ընդունո՜ւմ եմ, հասկանո՛ւմ, հաճելի է ինձ, թե չէ շատերն ինձ ընդունում են անպայման տղամարդու տեսքով, երկա՜ր մորուքով, բարի դեմքով մի ծերուկի…

- Չեմ կարողանում հասկանալ թե հիմա ինչո՞ւ ես եկել, ես պայմանը չե՛մ խախտել,

ասելիք չունե՛մ, խնդրելի՛ք նույնպես, չեմ պատրաստվում աղաչե՜լ ինչպես երիտասարդ տարիներիս  ժամանակ, հիմա արդեն 59-նն եմ…

- Վերջին անգամ եմ եկել, հավատա՛, դու ասելու բա՛ն ունես, ասա՛ հեռանամ, ինձ տանջում է այն հիշողությունը, որ դու ինձ մի անգամ խանգարեցիր շատ լուրջ:

- Ե՞րբ, ինչե՞ր ես խոսում:

- Մի աղջիկ կար, որին սիրում էիր, քսան տարեկանում, հիշո՞ւմ ես, քո վրա «ցեխ» էր շպրտել, դու էլ բարձրաձայնեցիր, որ աշխարհի ամենամնայուն բանը սիրած մարդու կողմից քո վրա շպրտված «ցեխն» է: Ես եկա պատժելու նրան, եկա մի ավազե ժամացույցով, դրեցի նրա առաջ ու ասացի, որ երբ ավազահատիկի վերջին մասնիկն ընկնի քո շպրտած «ցեխը» կվերադառնան քեզ մոտ, իսկ դո՞ւ, դու մտար այն ժամանակ, երբ մնում էր ընդամենը մեկ ավազահատիկ ու ձեռքով շրջեցիր ավազե ժամացույցը, հանգիստ բռնեցիր նրա ձեռքն ու… ասացիր.

 «Ես չե՛մ թողնի, ես կլինեմ քո կողքն ու ամեն անգամ կշրջեմ ժամացույցը…»  

Դու ինչ է կարո՞ղ ես սիրել՝ ես ոչ, դու կարո՞ղ ես ներել՝ ես ոչ, դե ասա՛ ասելիքդ, դա կլինի քո պարտությունը ըստ մեր պայմանի:

- Ասելիք չունե՜մ…

… Չնայած նա իմ սենյակում էր, բայց այնքան հեռու ինձնից, որ իմ բազմաթիվ փորձերը նրան աչքերով տեսնելու համար ավարտվում էին անհաջողությամբ…

… Նա այնքան մոտ էր ինձ, որ ես զգում էի նրա շնչառությունը դեմքիս, զգում էի մի անսովոր վիրավորված ջերմություն, որն անցնում էր մարմնիս միջով ու ես դողում էի

մերկ ծառի ճյուղից կախված բզկտված հիշողության նման…

… Նա հարազատ չէր, բայց շատ ցանկալի էր…

… Նա ընդամենը սպասում էր մեկ խոսքի, իսկ ես չէի կարողանում գտնել այդ խոսքը, հակառակ դեպքում չէի հակաճառի ու կասեի…բայց պատահական խոսքով նրան չես կարող մխիթարել…

… Հոգումս մի սպիտակ աղմուկ էր, որի և  առաջացնողն էր ներկա և հանդարտեցնողը և այդ երեքի համադրությունը մի սառը հոսքով  պտտվում էր իմ  տարածությունում՝ դանդաղ սառեցնում իմ ներկան…

- Ձեր լեզվով տանդ, իսկ իմ լեզվով հոգուդ մեջ ցո՛ւրտ է, մի քիչ մրսեցի:

- Մի՞թե այդքան սառն է:

- Բոլոր արտահայտություններդ հարցականով են, չե՛ս դավաճանում ինքդ քեզ:

Ժպտում եմ ձայնին, չգիտեմ ուրախ եմ թե՞ տխուր, փաթաթվում եմ բարակ մի վերմակով ու փորձում մի ծխախոտ կպցնել:

Երբ վառեցի լուցկին, Տերը փռշտաց:

- Առողջությո՜ւն, - ակամա ասացի ես:

- Իսկ ասո՜ւմ էիր թե ասելու բան չունե՜ս, դե հաջողությո՜ւն….

Ս.Ումառ