Ամենա՜, ամենա՜…

Ամենացավո՜տը -

Քո խենթ ձեռքերից հեռացած Սերն է,

Ամենացանկալին՝

Շուրթերդ ետ մղող մատները Նրա,

Ամենահեռո՜ւն քո երազներն են,

Որ մեկ բացակա են ու մեկ էլ ներկա:

Ամենակրքո՛տը՝

Մատներն են քեզ սիրող կնոջ,

Ամենաքնկո՜տը՝ շուրթերը փակված,

Ամենաբարդը՝  հոգոցն  անորոշ,

Ամենատա՛քը -

Նրա համբույրն է վերնաշապիկիդ օձիքին դաջված:                       

Ամենաերեկո՜ն -

Հուշիկ քայլերով դեպի քեզ եկող Նրա ոտնաթաթն է,

Ամենագիշե՜րը՝

Քեզնով մեկ փռված վարսե՛րը Նրա,

Ամենաառավոտը սուրճի ա՛յն բաժակն է,

Որ Նրա մատներից պատահմամբ

Ընկնում է  վրադ…

Ամենաթեթևը՝

Ձախ ուսիդ  հենված Նրա գլուխն է,

Երբ ուսդ չի զգում ծանրություն Նրա գլխի տակ,

Ամենադաժա՜նը պահարանի ճռացող դո՛ւռն է

ու զգեստակախիչը դատարկ…

Ամենալի՛քը դո՛ւ ես՝

Քո հոգի՛ն, կարոտով լեփ-լեցուն,

Ամենախաղալիքը քո մարմի՜նն է-

Նրա դողացող ձեռքերում:

Ամենակատարյա՜լը Նրա կուրծքն է՝

Մոգակա՜ն,  չքնա՜ղ տեսարան,

Ամենադատա՛րկը

Անկողնուդ ա՛յն հատվածն է,

Որտեղ անցյալում սիրել ես Նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան