Սերը թուրմ է

Ամեն ինչ էլ հեռանալիս

հետք է թողնում

կամ էլ սպի,

Սերը թուրմ է թունդ ոգելից,

որ ջնջում է ամեն ինչ:

Հեռանում է Սերը  մա՛ս-մա՛ս,
ոտաբոբի՜կ, գլխիկո՜ր,
մերկանում է ամոթխած,
տխուր ու թաց աչքերով:

Մեկ կանգնում է, մեկ՝ շրջվում,
մեկ լալի՜ս է կիսաձայն,
մեկ թաթերի վրա լուռ՝
անիծո՛ւմ է կյանքը չար:

Մեկ բառեր է հիշում դաժան,

մեկ՝ տաք համը  համբույրի,                         

մեկ հայացքով փաթաթվում է                    
հուշերի սև բաճկոնին:

Մեկ կառչում է ժամանակի

բութ ձեռքերի մատներից,

մեկ էլ անուժ ընկնում գետին

թավալվում է ցավագին:

Եվ ինչքան էլ չի ցանկանում-

հեռանում է աննկատ,

հեռանո՜ւմ է – մահանո՜ւմ՝

ետ նայելով անընդհատ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան