Քեզ

Մի պահ փորձում եմ հավատալ,

Որ իրոք կողիցս ես ծնվել,

Ու մնացած կողերս էլ որ կան

Կարող են իրար նմանվել…

Աստվա՜ծ իմ,  քեզ չե՛մ հասկանում:

Ի՞նչու հենց կողից ստեղծեցիր Նրան,

(Այսքան կող միամիտ մարմնո՞ւմ)

Հետքրքիր է, ո՞ր մեղքիս համար:

Մի կողս խանդում է մյուսին,

Մեկն առանց պատճառ արտասվում,

Մի կողս (ասենք) ինչ էլ որ հագնի,

Մյուսը քաշում է ու պատռում:

Մեկն արշալույսն է սիրում մարմնիս,

Մեկը վերջալույսս է  շրթին մրմնջում,

Մեկը խոստում է ցանում աչքերիս,

Մյուսն էլ անկապ բողոքում:

Մեկի գլո՛ւխն է անընդհատ ցավում,

Մեկը պարո՜ւմ է, մյուսը՝ բղավում,

Մեկը սրտիս ծորակն է բացում,

Մյուսը գալիս ու փակում:

Մեկը նախա՛նձ է, մեկը գե՛ր, մեկը չա՛ր,

Մեկը խանդո՜տ է, մեկն անտարբեր ամենքին,

Մեկին էլ թվում է թե ինքն է

Բոլոր կողերի տիրուհին:

… Աշխարհում այդպես էլ ապրում եմ -

Քո՛ կողմից, Քո՛ ձեռքով արարված,                         

Ու չեմ հասկանում դժոխքո՞ւմ եմ,

Թե՞ դժոխքն է իմ մեջ ամփոփված:

Հ.Գ.

Աստվա՜ծ իմ, Լավ չէր լինի որ

Սրտիս  խոռոչից ստեղծեիր Նրան,

Ես չէի լինի, չէր լինի և նա

Աշխարհն էլ չէր լինի այսքան անարդար…

Ս.Ումառ-Հարությունյան