ԽԱՆԴԸ

Խանդը կատա՜կ է,
Առասպելի պես մի բա՜ն,
Որը որ կա՜, բայց չե՜ս տեսնում,
Չե՜ս հավատում,
Որ մարդ էլ կա՝ կատակ-խանդի՜ց
Կարող է և հանկարծ մահանալ:
*
Խանդը կատա՜կ է՝
Չափերը անցած այնպիսի՜ կատակ,
Որն աղավաղո՜ւմ է,
Որը ծանակո՜ւմ է
Կա՛մ հակառակը՝ գուցե ամրացնո՜ւմ է
Զգացմո՜ւնք ու հարգանք,

Դարձնում է չա՜ր,
Թվացյալ հպա՜րտ,
Պատահում է-
Անկախ քեզնից ամաչո՜ւմ ես
Ու նմանվում դպրոցական աշակերտի՜,
Որն իր դասը անգի՜ր արել,
Բայց իմա՜ստը
Չի՜ հասկացել…
*
Խանդը գուցե վի՜շտ է,
Մի յուրօրինակ կարո՜տ է արյան
և հի՜ն է այնքա՜ն,
Որքա՜ն նախաայրը, որը խանդե՛լ է
Նախակնոջը ա՜յն բանի համար,
Որ տերևից սարքած շրջազգեստը
Եղել է շա՜տ կարճ…
… Իսկ հետևանքը՝ դաժա՜ն,
Շա՜տ դաժան:

Ասո՜ւմ են նույնիսկ, որ նախաայրը
(Մեղա՜ քեզ, մեղա՜)
Հո՜ւմ - հո՜ւմ կերել է նախակնոջը
Խանդի ծարավը
Խեղդելու համար:
*
Ու կծկվո՜ւմ են խանդի ցավից
Սիրտն ու հոգին,
Մի բուռ մա՜ղձ է ծնվում կրծքում,
Որ ո՛չ անուն ունի, ո՛չ ազգանուն…

Գրա՜ծս լոկ լիրիկա՜ է-
Ի՛նքս էլ դրան չեմ հավատում,
Ու խանդո՜ւմ եմ,
Այնքա՜ն խանդում,
Որքան սիրո՜ւմ:

© Ստեփան Ումառ-Հարությունյան