ՏԱՐԵ՜ՐՔ

Թե պետք է գայիր տարերքի նմա՜ն,

Ու տարերքն այդ գազան իմ սի՜րտը լցվեր,

Ի՞նչու դու չեկար այն օրը-հեքիաթ,

Երբ  ո՛չ քամի կա՜ր

Ո՛չ  ձյո՜ւն, ոչ անձրև՜…

*

Երբ ոչի՛նչ չկա՛ -  դա՛ էլ է տարերք՝

Տարերք ոչնչի՜ կամ դատարկության,

Բայց շատ է նման  հեքիաթի մի խե՜նթ,

Որտեղ  ո՛չ  չար կա,  ո՛չ բարի էակ:

*

Հիմա ձմե՜ռ է ու սա՜ռը քամին

Հյուսո՜ւմ է ձմռան ծամերը սառած,

Սիրելի՜ս, շուտով գարո՜ւն կլինի-

Կի՜րքը սիրո հետ չխառնե՜նք  հանկարծ:

*

Չէ՞ որ տարե՜րք ենք հոգով ու մարմնով՝

Փոթորկվո՜ւմ ենք, հուզվո՜ւմ ամեն պահ,    

Միգուցե իրո՜ք ի՜նչ-որ հրաշքով

Մարգարիտ գտնենք իմ տողերի տակ:    

*

Մարգարիտը քե՜զ, իսկ ինձ թող մնա

Այն դատա՜րկ խեցին,

Որին բացել են  քո նուրբ  մատները,

Մե՜կ էլ օ՜րը այն, երբ  հանդիպեցինք

Ես ու դու,  քամի՜ն

Ձյո՜ւնն ու անձրև՜ը…