բանաստեղծություն

Տե՜ս, վիթխարի երկինքն ասե՜ս
Ծանրացել է երկրի վրա,
Իր երկնային կուծքը կախե՜լ
Սնուցում է նրան:

Ասես թե մոր կո՜ւրծքը լինի
Իր զավակին սնուցող,
… հողն ըմպում է ծուծքը կանչի-
հագենում է երկնքով:

Հողագունդն էլ մարդու նմա՜ն,
Երբ որ նե՜ղն է շատ ընկնում,
Ա՜չքն ուղղում է դեպի երկինք՝

Դատա՜րկ ու սին խոստումներով
Կերակրվո՜ւմ,
հագենում…

© Ստեփան Ումառ-Հարությունյան