ՆԵՐՈւՄ

Ասում ես. «Ների՜ր»,

Ներե՜մ, բայց ի՞նչպես,

Երբ դեռ սրտումս սպի չի գոյացել,

Երբ վերքերս թաց լալի՜ս են այնպես՝

Ինչպես լալիս է ծա՜ռն այն անպտուղ

Որի պատճառով այն պետք ՝ հատել…

Ժամանակը քո՛նն է,

Ժամանակն ի՜մն է,

Քեզ համար այն բժի՜շկ է

Ինձ՝ դիահերձո՛ղ,

Արածս ի՞նչ էր՝ լոկ մի կաթի՜լ էր,

Որ դու վերցրեցի՜ր ու սարքեցիր

Ծով…

Իսկ սրտումս դեռ բառե՜ր կան չասված

Բառեր կան անթիվ-

Դավաճանությա՜ն…

Սիրելո՜ւ,Կրքի,՜

Դեռ շատ գործ ունեմ,

Վկա է Աստված

Ներելու համա՜ր, խնդրո՜ւմ եմ

Փրկի՜ր:

Դեռ պե՛տք է գտնեմ կորցրած մի բա՜ռ,

Որը դեռ ո՛չ ոք չի արտասանել,

Փրկի՛ր, կգտնե՜մ բառն այդ փրկության

Քե՞զ համար թե՝ ինձ՝

Հաստա՜տ չգիտեմ…

Արածը տանջա՜նք է,

Չարածն – ափսոսանք,

Տառապա՜նք է չլինելը աշխարհում,

Ի՞նչ է մնում՝ կամ   Լռե՜լ

Կամ էլ  Ճչա՜լ խավարում…