Համր մասրենին

Անձրև է մաղում,

Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,

Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,

Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,

Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,

Որ այգումս աճած վայրի մասրենին

Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,

Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,

Քամին՝ այդ խելառն անաստված

Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,

(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)

Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ

Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,

Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,

Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել

Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,

Կառչած անցյալի թևերից,

Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման

Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան