четверг, 29 октября 2015 г.

Համր մասրենին



Անձրև է մաղում,
Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,
Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,
Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,
Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,
Որ այգումս աճած վայրի մասրենին
Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,
Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,
Քամին՝ այդ խելառն անաստված
Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,
(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)
Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ
Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,
Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,
Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել
Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,
Կառչած անցյալի թևերից,
Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման
Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

Комментариев нет: