Կարոտի իմ ձին

Կարոտի իմ  ձին

Ինձ ո՛չ աղավնի է պետք ու ո՛չ էլ ագռավ,

Կասկածամի՛տ չեմ,

Կասկածներ չունե՜մ,

Ես համոզված եմ,

Սիրո իմ աշխարհը

Վաղուց է պատրաստ…

Սահման չունեցող մեծ  Տիեզերքի-

Փոքրիկ մի կղզի՜, մի ցամա՜ք,

Վարգում է այնտեղ կարոտի մի ձի՝

Վայրի՜, կատաղա՜ծ, անկաշկա՛նդ:

Լազուր օվկիա՜նն է հարվածում ձիուն,

Քամի՛ն է խառնում բաշը գզգզված,

Կապույտ երազի արևն է փորձում

Սանձել կարոտս ծերացած:

Կապույտ աչքերով մի փիղ է գալիս՝

Ծնկո՜ւմ իմ սիրո աշխարհում,

Կարոտներիս ձին տրտինգ է տալիս՝

Մաղձափրփուրը բերանում:

Վիրավորանքի լեզուն դառնահամ

Ընկերացած մենակության հետ,

Մտրակում է իմ ձիուն անդադար

Սարսափի մատներով մի ձեռք:

Կողերն արյունոտ վազո՜ւմ է, փնտրո՜ւմ,                

Ա՛փ է որոնում կարոտներիս ձին

Ու վրնջալով բողոքն է հայտնում

Տարիներ տևող ժամերի մասին:

… Գրկել եմ բունը մի հին թզենու,

Հոգո՜ց եմ լսում՝

Ասես թզենին արծաթ մշուշում

Գրկին է սեղմում

Կարոտից խենթացած

Իմ ձիուն:

Ս.Ումառ-Հարությունյան