воскресенье, 18 октября 2015 г.

Կարոտի իմ ձին

Կարոտի իմ  ձին

Ինձ ո՛չ աղավնի է պետք ու ո՛չ էլ ագռավ,
Կասկածամի՛տ չեմ,
Կասկածներ չունե՜մ,
Ես համոզված եմ,
Սիրո իմ աշխարհը
Վաղուց է պատրաստ…

Սահման չունեցող մեծ  Տիեզերքի-
Փոքրիկ մի կղզի՜, մի ցամա՜ք,
Վարգում է այնտեղ կարոտի մի ձի՝
Վայրի՜, կատաղա՜ծ, անկաշկա՛նդ:

Լազուր օվկիա՜նն է հարվածում ձիուն,
Քամի՛ն է խառնում բաշը գզգզված,
Կապույտ երազի արևն է փորձում
Սանձել կարոտս ծերացած:

Կապույտ աչքերով մի փիղ է գալիս՝
Ծնկո՜ւմ իմ սիրո աշխարհում,
Կարոտներիս ձին տրտինգ է տալիս՝
Մաղձափրփուրը բերանում:

Վիրավորանքի լեզուն դառնահամ
Ընկերացած մենակության հետ,
Մտրակում է իմ ձիուն անդադար
Սարսափի մատներով մի ձեռք:

Կողերն արյունոտ վազո՜ւմ է, փնտրո՜ւմ,                
Ա՛փ է որոնում կարոտներիս ձին
Ու վրնջալով բողոքն է հայտնում
Տարիներ տևող ժամերի մասին:

… Գրկել եմ բունը մի հին թզենու,

Հոգո՜ց եմ լսում՝
Ասես թզենին արծաթ մշուշում
Գրկին է սեղմում
Կարոտից խենթացած
Իմ ձիուն:


Ս.Ումառ-Հարությունյան


Комментариев нет: