Պոետի հոգին

Աշխարհում այդպես է՝

Մեկը գնում է,

Մյուսը գալիս

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ որ այդ անցուդարձից

Մեկ հոգին, մեկ էլ սիրտն է լալիս,

Խղճի նժարը իր ծանրությունից

Պոկվո՜ւմ,

Ընկնո՛ւմ է ցած

Փնտրելով մեկին,

Հոգնա՜ծ, վշտահա՜ր,

Քամու ստվեր է դառնում

Պոետի հոգին…

Լույսերը մարած պոետի հոգին

Շատ է նմանվում այն  կույր նկարչին,

Որը չի տեսնում, բայց շատ լավ է զգում

Դիմացն անհանգիստ նստած բնորդի

Թաքնված թախիծն աչքերում,

Թաքցրած մտքերն աչքերի ետևում,

Ու Արձանանում է

Քամու ստվերին ընկած տերևի խելագար պարը

Նկարչի կտավում:

Պոետի մոլորված հոգին

Մութ փողոցներով փնտրում է մեկին…

Կգտնի՞ թե՞ ոչ,

Ոչ ոք չգիտի,

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ, որ փնտրտուքից

Մե՛կ հոգին, մե՛կ էլ սիրտն է լալիս։

Աշխարհում այդպես է՝

Մե՛կը գնում է, մյո՛ւսը գալիս,

Մեկը ծիծաղո՜ւմ է,

Մեկն՝ արտասվում ցավից,

Եվ այդ բոլորը քամին խելագար

Բերո՜ւմ, կախո՜ւմ  է

Պոետի ուսից…

Պոետի հոգին դառնում է հեքիաթ,

(Հեքիաթներում էլ միշտ

Բարին հաղթում է չարին…)

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ հեքիաթասացը՝

Պոետի հոգին։

Ս.Ումառ-Հարությունյան