Կարոտո՜ւմ եմ, կարոտո՜ւմ

Երբ մայրը կա՝  հենա՛կ ունես, պատվա՛ր ունես անսասան,

Տառապանքդ ո՛չ թե կիսող -  

Չեզոքացնող ուրվական:               

Քեզ համբուրող մոր շուրթերը ուրիշ գո՜ւյն ունեն, ուրիշ բո՜ւյր,

Մորդ քեզ ծածկող մատները                        

Ունեն մեկ ուրիշ ջերմություն:

* * *

Լռությո՞ւն է,  թե՞ թվում է, որ մեծ «աղմուկ» է լսվում,

…Դա մայրական քնքո՜ւշ սիրտն է,

Միայն քեզ համար բաբախում:

Քեզ փորձանքից հեռու պահող Մոր շուրթերն են մրմնջում,

Խոնավ աչքն է՝ քեզ կարոտող

Առանց արցունք լաց լինում:

Խաչակնքող մո՛ր ձեռքերն են այդքան «աղմուկ» բարձրացում,

Մորդ  սպասող տա՜ք հայացքն է

Քեզ անընդհատ տուն կանչում:

Մոր անցկացրած ամբողջ կյանքը՝ կա՜նչ է, կարո՜տ ահռելի,

Մոր սրտի զարկն արձագանքն է

Քո կատարած քայլերի:

* * *

Թող անիծվի վերջին պահը, երբ մոր «աղմուկն»  է լռում,

Երբ մայրերի ուրվականը

Մեր մեջ կարոտ է դառնում:

… Հիմա գիտեմ թե կարոտը ի՞նչ  հզո՛ր է ու դաժա՜ն,

Գիտեմ ի՞նչ է հեռո՜ւն, մո՜տը,

Կարոտո՜ւմ եմ քեզ, մա՜մ ջան:

Վաղո՜ւց եմ ես դարձել հայրիկ, պա՛պ եմ դարձել, մայրի՜կ ջան,

Բայց վերմակս ծածկող ձեռքիդ

Կարոտո՜ւմ եմ անսահման:

Ս.Ումառ-Հարությունյան