Վերջին կանգառը

Ամեն առավոտ ճանապարհորդությունը սկսվում էր նույն տեղից՝ ջահից:

Աչքերի ճանապարհորդություն էր:

Սկսվում էր ջահից, անցնում առաստաղի մյուս մասերով, իջնում պատից կախված կնոջ նկարի վրա, մի պահ կանգ առնում, հիշում, որ կոկորդը չորացած է, ջուր տվող չկա, հետո նորից շարունակվում:

Հաջորդ պատի վրա Ամերիկայում մշտական բնակվող դստեր նկարն էր՝ իր երկու դպրոցական երեխաների հետ միասին, որոնց նա չէր տեսել:

Գիտեր, որ ճանապարհորդելու հաջորդ կանգառը ժամացույցն է, միակ աշխատող իրը սենյակում, այսինքն միակը չէր աշխատում էր նաև իր սիրտը՝ դեռ աշխատում էր:

Վերջին հարաբերական կանգառը իր տղայի՝ Վահրամի նկարն է, լուսանկարված մանկական տարիներին, ուրախ, ժպտացող:

Վերջին կանգառը ամսագրերի սեղանին դրված բջջային հեռախոսն   էր, որը Վահրամի կողմից նվիրվելուց հետո զանգել էր ընդամենը մեկ անգամ, երբ տղան փորձել էր հեռախոսն ու բացատրել թե ինչպես օգտվել:

Անցել էր երեք ամիս ու հեռախոսը  այդպես էլ  զանգեր չէր ընդունել:

Փողոցում դիմացից մի հասակակից կին էր գալիս թոռան ձեռքը բռնած, երևի խանութից, քանի որ փոքրիկը ձեռքում բռնած ծամոնի տուփից աչքը չէր հեռացնում:

- Անհամբերն է, ինչո՞ւ չի ծամում:

- Փողոցում չի կարելի, համ էլ թող դիմանա, տղա՛ է:

- Չէի՞ք ասի, բջջային հեռախոսներ որտեղ կարող եմ ստուգել տալ:

- Այն խանութի կողմից իջեք ցած, ավտոբուսների վերջին կանգառում կետ կա:

- Շնորհակալ եմ: Ինչո՞ւ վերջին, միգուցե սկի՞զբն է:

Կինը գլխով արեց, երևի մտքում ասաց թե - այ բիձա քո ինչին է պետք հեռախոսը,

հայ-հայդ գնացել վայ-վայդ է մնացել:

Կետը սպասարկում էին երեք աղջիկներ՝ մեկը գեղեցիկ, մյուսն ավելի գեղեցիկ, երրորդն իրեն գեղեցիկ չէր համարում երևի դրա համար էր այդքան տխուր աչքերով:

Հարգեցին տարիքը, անհերթ մոտեցավ ամենագեղեցիկ աղջկան:

- Հայրիկ ջան ի՞նչ է եղել, մուծո՞ւմ ես, ասա համարը:

- Ո՜չ, ես երբեք չեմ մուծել, իսկ պետք էր մուծե՞լ, տղաս ոչինչ չի ասել:

- Համարդ ասա:

Գլուխը շարժելով սկսեց համակարգչի վրա ինչ որ բան հավաքել:

- Ո՛չ, հայրիկ պարտք չունես: Կանոնավոր մուծվում է:

- Վահրա՜մս…

- Մի քիչ արագացրու, հերթ է, ի՞նչ ես ցանկանում:

- Զանգ չի գալիս, լուռ ընկած է արդեն երեք ամիս:

Աղջիկն իր հեռախոսից հավաքեց համարը, զանգը բարձր լսվեց ու շարժեց հերթում կանգնած մարդկանց ժպիտը:

- Նորմալ է, գնա հայրիկ ջան, հերթը սպասում է:

- Աղջիկ ջան իսկ կլինի՞ այնպես անես որ ինչ որ կոճակ սեղմեմ ու զանգ գա, որ լսեմ զանգը: Խոստանում եմ, չեմ պատասխանի:

- Ես ֆոկուսնիկ չեմ հայրիկ ջան, - բարձրաձայն ասաց աղջիկը իսկ ավելի ցածր ձայնով,

- Օ՜ֆ, էս ցնդած բիձեքից պրծում չկա:

Լսեց, մի քիչ հեռացավ, տեղ տալով հերթը զիճած տղամարդուն:

- Երիտասարդ ժամանակ իմ կինն էլ քեզ նման գեղեցիկ էր, բայց բարի, չարությունից կկորցնես հմայքդ, ափսոս չէ՞:

Մարդը հասել էր այն պատուհանին որի ետևում իրեն գեղեցիկ չհամարող աղջիկն էր, որին էլ դիմեց ավելի գեղեցիկ աղջիկը:

- Պապիկի հեռախոսում  բուդիլնիկ միացրու թող ամեն օր զանգի:

- Տո՛ւր հեռախոսդ պապի ջան: Հիմա մի բան կանենք: Այսպե՜ս, ուրեմն բլոկնո՜տ, ահա, հարևան Անուշ, Վահրամ, շտապ օգնություն, բժիշկ Ռիմա: Չորս հոգի են պապի ջան ո՞ւմ զանգին ես սպասում, լա՜վ հասկացա: Հանգիստ գնա կզանգեն, խոստանում եմ:

- Ապրե՛ս աղջիկ ջան, որ գար ավելի լավ կլիներ…

Շենքի մուտքին դեռ չէր հասել երբ հեռախոսը զանգեց:

Ժպտաց, գիտեր զանգողի ով լինելը, միացրեց հեռախոսն ու միանգամից պատասխանեց.

- Դեռ չեմ հասել, աղջիկ ջան, ամեն ինչ լավ է, այո, արդեն բարձրանում եմ աստիճաններով, ապրե՜ս:

Ամեն առավոտ ճանապարհորդությունը սկսվում էր նույն տեղից՝ ջահից:

Աչքերի ճանապարհորդություն էր:

Սկսվում էր ջահից, անցնում առաստաղի մյուս մասերով…

… Վերջին կանգառը ամսագրերի սեղանին դրված բջջային հեռախոսն   էր…

… Հեռախոսը զանգում էր, աչքերը շտապում էին հասնելու վերջին կանգառին՝ հեռախոսին:

Չնայած գիտեր ով է զանգողը, (Վահրամս կգա ու կտեսնի, որ հեռախոսիս զանգ է եկել) բայց համոզված չէր, որ կկարողանա վեր կենալ ու մոտենալ հեռախոսին, միգուցե աչքերը մինչև անօգնական փակվելը հասնեին, բայց վստահ էր, որ ինքը չի կարող, ինքն արդեն հասել էր իր վերջին կանգառին:

Ս.Ումառ-Հարությունյան