Դու…

Երբ Սերը սրտում մի կի՜ն է քայլում-
Դա հի՜ն տեսարան է՝ ծանոթ բոլորին,
… Իր փեշին կպած աշխարհն է տանում՝
Խելագարեցնում
Բանաստեղծներին:

*
Այդպես եղե՜լ է դարերում բոլոր,
Երբ ներսում տեղավորվո՜ւմ է Սերը,
Եվ այդ հնամայա առեղծվա՜ծը խոր
Մի՛շտ էլ դրսի՛ց է այրում ներսերը…

Քայլո՜ւմ ես հիմա օտար քաղաքում,
Որտեղ խենթացել են բոլո՜ր պոետները,
Գիտե՞ս, որ նրանց մի մի՜տք է տանջում-
Թե ո՞վ է վառել հոգուդ լույսերը:

Քայլո՜ւմ ես, գուցե՜ փնտրո՞ւմ ես դու ինձ,
Տխո՜ւր, անծանո՜թ դեմքերում,
Սակայն ինչո՞ւ ես դողում զայրույթից
Պատմելո՜վ ցավերդ քամուն…

Չե՜ս գտնում, չե՛ս գտնի ո՛չ մի տեղ-
Ես քո մե՜ջ եմ` քո ներսում,
Եվ արյո՜ւնս ինչպես խեժ
Մակարդվել է քո սրտում:

Քայլո՜ւմ ես հոգնա՜ծ հարբածի նման,
Քայլում ես՝ թախծո՜ւմ է հոգիդ,
Գուցե մի ե՜րգ ես երգում քթիդ տակ-
Սիրո մի տխո՜ւր մեղեդի:

*
… Եվ օտարալեզու հեռո՜ւ քաղաքում,
Քայլում է մի կի՜ն՝ վարդագույն մի մո՜ւժ,
Աչքերում թախի՜ծ, հոգում տխրությո՜ւն,
Սրտին պա՜հ տված
Անմոռաց մի հուշ: