четверг, 8 марта 2018 г.

Սի՜րտս



Ոչ գիշե՜րն է գիշեր,
Ոչ ցերե՜կը՝ցերեկ,
Գարո՜ւն է և պատահեց այնպե՜ս, որ

Քնից արթնացրեց ո՛չ թե շողը արևի-
Այլ ի՜նչ-որ կիրք մոգական,
Երակներում բորբոքելով
Երկու արյո՜ւն, երկու կյանք:

Եվ շա՜տ լաչառ սիրտս դարձավ՝
Ջահելի պես աղմկո՜ղ,
Պա՜ր է ուզում թևին գարնան
Ու ձեռքերո՜ւմ կնոջ կոնք:

Ո՛տքն է թափով գետնին զարկել,
Կնոջ կո՜ւրծք է կրծքին ուզում,
… Կնոջ շուրթից շո՜ւրթը այրել,
… Խո՜րքը նայել կնոջ հոգու:

Այս ի՞նչ կրակ սիրտս մտավ,
Խառնեց մի՜տքս կնոջ ձեռքով,
Թե՞ ես ինքս կրակն ընկա
Ու…  ցնդեցի՜ գարնան շնչով…

Ու թա՛փ է տալիս սիրտս կատաղած,
Իր միջից թափո՜ւմ բառերը կրքոտ,
Գարնան խելահեղ շնչից արբեցա՜ծ,
Սի՜րտս երբեմնի հե՜զ ու ամաչկոտ:

Կյանքում անհանգիստ չարած ո՛չ մեկին,
Սիրտս ընկե՜լ է երախն արևի,
Դե արի սի՛րտ իմ, դիմացի՜ր մի կերպ
Ու լեզու գտի՜ր
Այս գի՜ժ գարնան հետ:

Հիմա ասե՜ք, ես ի՞նչ անեմ,
Ո՞ւմ ցավը տանեմ,
Ո՜ւմը չտանեմ…
Ո՞ր Աստվածուհուն աղոթքս ուղղեմ-
Այս գարնան ցավի՜ց սիրտս ազատեմ:

Комментариев нет: