անանուն

Կարմիր գինի՜ է կարծես արյունս,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Երբ վերադառնում եմ ու լի՜քն է տունս
Հիշողությունով վաղո՜ւց մոռացված:

Բանտավանդա՜կ է ասես պատուհանս,
Լուսի՜նն է բանտված ետևում,
Խոսում է ինձ հետ հիշողությունս.
- Ձեռք բեր ինձ,
կունենաս երկրո՜րդ մանկություն:

Երկրի արգանդից նորելո՜ւկ կլինես՝
Պորտալարով միացած ամպերին,
Չե՛ս նեղվի, որ խոսե՜լ չգիտես,
Բայց կարդա՜լ գիտես աստղերին:

Արյունս կարծես գինի՜ է կարմիր,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Աստղեր են թափվում երկնի փեշերից,
Իսկ ես կարդո՜ւմ եմ,
Կարդո՜ւմ անդադար…