Գարուն

Գիշերվա պես անզո՜ւսպ,

Գիշերվա պես անզգո՜ւյշ,

Թափանցեց իմ մեջ

Ծանո՜թ մի զգացում:

Մի քիչ ամոթխա՜ծ - մի նոր խլրտում,

Մի քիչ թուլացա՜ծ - մի նոր տրոփյուն,

Մի նոր գիրկը բաց - մի ուրախություն,

Հպարտությանը ձեռնոց շպրտած, 

Մի նո՜ր քմծիծաղ՝

Ավյունով լեցուն…

Այդպես գալիս է գարո՜ւնը միայն,

Ձնծաղիկները սեղմած իր գրկում,

Երբ ձմեռը դեռ գո՜րծն իր չավարտած

Գլխիկոր քաշվում է հեռո՜ւ մի անկյուն…

Ու գարունն ինչպես մի խե՛նթ աղջնակ

Փեշերն հավաքած անցնում է առուն,

Փնտրո՜ւմ, գտնո՜ւմ է բողբոջն այն ունակ,

Որը կարող է նոր կյանք տալ մարդուն:

Ցավերը առվին կախած ուռենին

Փորձում է կքված իր մե՜ջքը ուղղել,

Ինչպես  ի ծնե այն կո՜ւյր ծերունին

Որ միշտ փորձե՜լ է գարունը տեսնել:

Գարո՜ւն չե՛ն տեսնում,

Գարո՜ւնը զգո՜ւմ են,

Թեկուզ և ձմեռ լինի սառնաշունչ,

Գարունը ա՜յն է երբ որ սրտումդ

Միլիո՜ն ու միլիո՜ն խարույկ է վառվում…