Հարազատ գնդակը սրտում հեռացած բոլոր Ոստիկանների հիշատակին

Չէ՜,

Մա՛հ չէր դա -

Սա՜ռն, անարյո՜ւն,

Արտացոլա՛նք չէր ներապրած,

Մի աստղիկ էր տիեզերքում,

Որ փայլփլեց ու…թվաց թե

հեռացավ:

Չէ՜,

Աստղը վերից հողին չընկա՜վ,

Որ ցավ չտա սպասումների աչքերին,

Պողպատն առած իր սրտի տակ

Լո՜ւռ  միացավ ամպերին:

Չէ՜,

Չե՛մ սխալվում,  տա՜ք էր, այրո՜ղ,

Սի՛րտը մտած գնդակը,

Դրանի՛ց էր, որ ամաչե՜ց

Ուսին փայլող մետաղը…

Չէ՜,

Գնդակը օտարի՛ չէր,

Որ արյան մեջ թունանար -

Հարազա՜տ էր, բայց և մա՛հ էր՝

Դրանի՜ց էր ցավը շատ:

Չէ՜,

Չի՛ քայլի՝

Հողի վրա Ոտնահետքեր էլ չի թողնի-

Ուրիշ մեկի կյանքի համար թրթռացող հևքը,

… Քեզ խավարից տո՞ւն կտանի

Օտար մեկի ձեռքը…

Չէ՜,

Անսիրտ չէ՝

Հյուրընկալ է հողը մեր՝

(Մենք էլ գիտենք իր գինը)

Չարի հոգին է  ընդունում,

Բարու – միայն մարմինը…

Չէ՜,

Չի խամրի ուսադիրի

Չվայելած տարիների լույսը…           

Կայրի՛, Մոխի՛ր կդարձնի

Թմբիրի մեջ գտնվող

Արյան ծարավ հույսը…

Չէ՜,

Մա՛հ չէր դա -

Սա՜ռն, անարյո՜ւն,

Արտացոլա՛նք չէր ներապրած,

Մի աստղիկ էր տիեզերքում,

Որ փայլփլեց ու…թվաց թե

հեռացավ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան