«Համլետ»

Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»

Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,

Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,

Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:

- Համլե՜տ, որդյակ իմ, վերցրո՛ւ թաշկինակս,

Աշունն է մեկնում լաչակն իր ոսկի,

Ո՞ւմ կողմից և ե՞րբ խոցոտվեց սիրտս,

Երբ ո՛չ գահ ունեմ, ո՛չ էլ ծիրանի:

Մի երևույթ է մոտենում հեռվից

Ծնկած բղավում եմ,

- Դո՞ւ ես, Սադայե՜լ,

…  Հորացիոն չկա՜, որ ինձ բարձրացնի,

Աշունն է սուլում արքայավայել:

- Գնա՜, գալի՜ս եմ, ինձ չե՛ս վախեցնի,

Արքայա՛զն եմ ես, Համլե՜տը իշխան,

Կանգնում եմ ոտքի ձեռքիս ինչն որ իր՝

- Խե՜ղճ Յորիկ, դո՞ւ էլ ես ցնդել ինձ նման:

Ու  ծիծաղում է գանգը ձեռքիս մեջ

- Սա՞ էիր ուզում, կռիվ աշնա՞ն հետ,

… Աշունը հիմա շորերն իր հանել

Ու կենակցում է մութ գիշերվա հետ:

Ավելի լավ է, որ չխանգարե՜ս,

Շուտով կծնվի ձմեռը կյանքիդ

Էլ չես ունենա երազներն այն հեզ,

Այս ապականված աշխարհի եզրին:

Արդարությա՞ն ես կանչում աշնանը,

Մթա՞նն ես կանչում որպես քեզ վկա,

Նույնիսկ եթե գա հորդ ուրվականը՝

Նա էլ չի փրկի, խոսքիս հավատա:

Ինձ խենթի տեղ են դրել կամ խելագարի,

Աշնան ջաղացին գիշերն է պարում,

Ամեն մեկն  իր սրտում  «իր Համլետն» ունի,

Որից բաժանվել նա չի ցանկանում:

Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»

Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,

Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,

Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:

Ս.Ումառ-Հարությունյան