Պատահում է,
որ արևն է դուրս գալիս
Ու չես
զգում ջերմություն,
Դա ա՛յն
պահն է,
Երբ որ
սիրտդ աշխարհից
Նեղացե՜լ է,
ու արտասվում է թաքուն …
Պատահում է,
որ պառկում ես քնելու
Ու աչքերդ
չե՜ն փակվում,
Դա ա՛յն
պահն է,
Երբ աչքերդ չե՛ն
հոգնել,
Չե՛ն
հագեցել փնտրելուց…
Պատահում է,
որ պատահում է ա՛յն,
Ինչին
սպասում ես սրտատրոփ,
Դա ա՛յն
պահն է, երբ հեռացած հուշերդ
Հույզի
ամպեր բարձրացնելով
Ե՛տ են
գալիս քառատրոփ…
Պատահում է,
որ չե՛ս զգում
Ժամե՜րը,
րոպեներն ու վայրկյանները,
Դա ա՛յն
պահն է
Երբ զգո՜ւմ
ես, որ հեռվում,
Մի ժամանակ
քեզ փայփայող ձեռքերը
Իրենց
հուշերից քո ոտնահետքերը են
Մաքրում…
Հպարտությունդ
տեղի է տալիս գիտակցությանդ,
Գիտակցությունդ
իրականության ձեռքերով
քամվում է՝
Կաթիլ առ կաթիլ փոխարինում արյանդ,
Դա ա՛յն
պահն է,
Երբ լեզուդ
որսը տեսած արծվի նման
Քարանո՛ւմ,
իսկ
Վա՜ռ, ճո՜խ
ու շռա՛յլ հույզերդ
Պա՛ր են պարում
խավարում…
Պատահում է,
որ սթափվո՛ւմ ես-
Արծաթագույն
սպասումդ դառնում է հրե գունդ
Ու խավա՛րն է
շիկացնում,
Դա ա՛յն
պահն է, երբ թվում է թե
Արևն է
դուրս եկել
Ու չես
զգում ջերմություն ….
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий