Դու կլռե՞ս…

Լռությունը դատա՜րկ աշխարհ է՝

Անկյանք մի հայացք ուղղված առաստաղին,

Լռությունն անկեղծություն է-

Սառն ինչպես մատներն անցյալի:

Մենախոսությունը տխուր աչքերը չեն,

Որ նայում են չոր պատերին ու զրուցում,

Մենախոսությունը մենությունն է,

Երբ սիրտն է կոկորդում բաբախում:

Երբ դատում ես քեզ, որ այսօր ուրի՛շ ես,

Այսօր մի գի՛րք ես կարծես քրքրված,

Մի քիչ տխո՜ւր ես…

Մի քիչ ուրա՜խ ես…

Բայց չես հասկանում -

Ինչո՞ւ են էջերդ խառնվել այսքան…

Լռությունը հիշողության  լեզուն է՝

Փաղաքշական խոսքի սպասող  շան քոթոտ,

Տրտունջի նման լավագույն -

Մութի ու լույսի սահմանագծի մի նեղ արանքում:

…Աչքերդ կփակես -

Լուսնին տեսնելով,

Երբ դրսում արև է՝ անցյալի նման,

Կփակվես մենության ծածկոցով ՝

Չլսելու հոգոցը հարբած գիշերվա:

Դու կլռե՞ս

Թե՞ կբղավես լեզվով լռության.

- Ցմահ անիծվես դու

«Սպասո՜ւմ»,-

Լռությունն անկեղծությո՞ւն է,

Թե՞ ատամներովդ սեղմված լեզուն:

Ս.Ումառ-Հարությունյան