ԳԼՈւԽ 2
Չուղարկված, բայց ստացված նամակ…
(Մի կնոջ օրագրից, որը վաղուց չկա, բայց միշտ ներկա է)
« Արցունքնե՞ր…
Դա խիստ անձնական է
Խիստ ներքին զգացողության համար ու պետք չէ, որ դուրս գան աչքերիցդ արտաքին
աշխարհ…
…պետք չէ, որ կաթեն շրջազգեստի կամ տաբատի վրա,
վերնաշապիկի գրպանին կամ կրծքերի վրա,
բայց դա բնության քմահաճույքն է ու ոչի՜նչ,
ոչի՜նչ անել հնարավոր չէ անել:
Կա մեկ տարբերակ՝
սովորել խոսել արցունքների միջից,
բայց դա շատ վտանգավոր է,
քանի որ այդ ժամանակ կխոսի ոչ թե լեզուդ այլ՝ հոգիդ,
իսկ հոգու խոսքը դա մի սուր, թունավոր ծայրով նետ է՝
ուղղված սրտին, կարո՞ղ ես խուսափել…
Պետք չէ խուսափել,
միևնույն է, չի՜ ստացվի,
թո՛ղ,
թող մտնի սիրտդ,
սկզբից ոչինչ չես զգա,
քանի որ այն կունենա մի այնպիսի արագություն
ինչպիսին որ ունի համապատասխան
ատամների ձևը ունեցող բանալին, փականին …
իսկ այ հետո՞…
հետո արդեն կխոսի սիրտդ արցունքների միջից…»
« Ես գտել եմ քեզ լսելու,
Չպատասխանելու,
Հասկանալու ձևը…
Գտել եմ լուռ տանելու քո բոլոր անիմաստ բացատրություններն ու
շաբաթներով բացակայություններդ…
Ամեն առավոտ միայնակ սուրճ խմելիս,
գլուխս կախում եմ սուրճի բաժակի վրա ու
արցունքներս իմանալով իմ ցավն ու վիրավորանքը,
իրենք իրենց գլորվում ու կաթում են բաժակիս մեջ:
Սուրճս դառը չէ,
Սուրճս քաղցր չէ,
Սուրճս աղի է ու կարծես թե բուժիչ,
քանի որ բժիշկների կողմից տրված ինձ ապրելու ժամանակը
վաղո՜ւց սպառվել է, իսկ ես դեռ ապրո՜ւմ եմ,
Ապրո՜ւմ… »
« Մի՞թե սա ապրել է…
Առանց քե՛զ,
Առանց քո, ի՛նձ նայող աչքերի,
Առանց քո, ամենակարո՛ղ ձեռքերի,
Առանց քո վատ սովորությունների…
Մինչև հիմա դեռ պատուհաններս ապակիների վրա
կարողանում եմ ամեն գիշեր կարդալ քո մատների հետքը՝
՛՛ Դու հիվանդ ես,
քեզ հանգիստ է պետք,
ես կխանգարեմ իմ ներկայությամբ…՛՛
Ամեն ինչ կարելի է հասկանալ, նույնիսկ ՎԱԽԸ կարելի է հասկանալ,
պարզվում է, որ կարելի է ուղղակի վախով պատսպարվել ու
դիմակայել, այնքան մինչև հնարավություն ունենաս
ետ քաշվելու ու մի կերպ փակելու
քեզ միշտ գրկաբաց ընդունող դռները,
առանց հասկանալու,
որ փակվող դռների ձայնը հիվանդի մահն է…»
« Ես դիտմամբ էի բաց թողել համակարգչիս վրա այն էջը,
որտեղ պարզ բացատրվում էր քաղցկեղի Ոչ վարակիչ լինելը, իսկ դու…
Քո շուրթերը վախենում էին հպվել իմ շուրթերին,
Նույնիսկ մատներդ էին վախենում դիպչել համակարգչիս ստեղներին:
Դա տանելի էր,
դա ոչինչ էր իմ ցավերի նկատմամբ, ես Սիրո՜ւմ էի քեզ…
Բայց երբ աչքերդ վախեցան վարակվել՝
նայելով աչքերիս մեջ, ես այդ ցավին արդեն անկարող էի դիմանալ,
ես այդ ցավի անունը դրեցի ՊԱՅԾԱՌ ԹԱԽԻԾ:
Հիմա ես խեղում եմ իմ պայծառ թախիծը աղի սուրճի մեջ,
ու պատկերացնո՞ւմ ես, օգնո՜ւմ է….
Օգնո՜ւմ: »
« Գիտեմ, որ շուտով չեմ լինի…
Քո ինձ լքելուց հետո ես տանջվել եմ ընդամենը երեք օր, երեք գիշեր…
Իսկ մնացած օրերը, կհարցնես դու…
Մնացած բոլոր օրերին ես տեսել եմ քեզ,
Քո շարժումները
Քո խոսելու ձևը
Քո բարկանալը
Քո հոգատար մոտեցումները
Քո ձեռքերի շարժումներով բացատրելը,
Քո այնքան խնամքով թաքցրած տխրությունը,
Քո աչքերի այն ցավը, որն ամեն անգամ հրաժեշտ էր տալիս ինձ…
Ես այն տեսել եմ -
Քեզնից թաքուն ինձ ամեն օր այցելող դստերդ մեջ…
« Ների՜ր սիրելիս,
Ես ոչ ոք չունեմ աշխարհում, ստիպված նամակս կթողնեմ աղջկադ,
թող նա էլ որոշի կարդա՞ս, թե ոչ:
Եթե կարդաս իմ տողերը…
հիշիր, որ կա ցավը ամեն կերպ տանելու տարբերակ՝
սովորել խոսել արցունքների միջից և խմել արցունքներով լուծված առավոտյան
սուրճիդ բաժակը…
Անի »
Ս.Ումառ
Комментариев нет:
Отправить комментарий