вторник, 28 ноября 2017 г.

Աշունը ծե՜ր ու տխուր


 Ծերացե՜լ է նոյեմբերը,
Հոդացավերը սրվե՜լ…
Ծա՜փ են տալիս ծառերը՝
Մե՜րկ, անամո՜թ, անվայել…
***
Ինչպես կնոջ մերկ  մարմին
Իրիկունն արևաքամ
Գիշերվա սև պատգարակին
Ծավալվե՜լ է ուժասպառ:
***
Ծեր Լուսի՜նն է թափառում
Հեռուներում ամպամած,
Տեսնես թե ի՞նչ է փնտրում
Սառն աչքերով կիսափակ:
***
Աղավնինե՜ր են կարծես
Ծվե՜ն-ծվեն ամպերը,
Աստղիկներին են հառել
Կարոտով լի աչքերը:
***
Թափառո՜ւմ է քամին
Աշնան անձրևը տանո՜ւմ,
Հարվածո՛ւմ է ժայռին
Ու սուլոցո՜վ ոռնում:
***
Ու լքո՜ւմ են մեկմեկու
Տերևները թափված,
Ցրտից եղյա՜մ է ծնվում -
Ասես մթան աղվամազ:
***
Չկա ո՛չ մի պատուհան,
Որ բա՜ց լինի այս ժամին,
… Հո՜ւշն է այրվում մոռացման՝
Այրում տերև՜ը վերջին:
***
Գիշերն ինչպես իջևա՜ն
Աներաշխիք հավատի՜,

… Ու սպասվում է մի խավար
Երազների՜ ավարտին:


Комментариев нет: