ՔԱՂՑՐ ԴՈՂ

Երբ համբուրվո՜ւմ ենք-

Աչքե՜րդ ես փակում

Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,

Գիտե՜մ թե ինչ կա՛ աչքերիդ խորքում՝

Ա՜յն, ինչը ո՜չ ոք չունի աչքերում …

*

Դու սրտիս նման

Կարծես թե ի՜մն ես,

Բայց և ի՜մը չես միաժամանակ,

Ուզում՝ թպրտո՜ւմ ես,

Ուզում ես կանգնո՜ւմ ես,

Նայո՜ւմ ես, նայո՜ւմ այլ տեսակ:

*

Մեծ սիրո ծովին քամի՜ն է ընկեր՝

Հզոր ալիքներ բարձրացնող,

Բամբասող ծառե՜ր, արև՜ ու անձրև՜,

Եվ մեկ էլ կո՜ւրծքդ՝

Կրքից դողացող:

*

Կի՜րքը, սիրելիս,

Խանդի նմա՜ն է՝

Ծնվում է,  երբ որ նրան չե՛ս սպասում,

Ալիքի նման գալի՜ս հարվածում է,

Ալիքի նմա՜ն կորչում մարմնում:

*

Անձև-անմարմին ձուլվում ենք իրար,

Ինչպես որ բա՜ռն է ձուլվում ականջին,

Ու օրորվո՜ւմ է աշխարհը համայն,

Մեզ քշո՜ւմ, տանո՜ւմ է համընթաց քամին:

*

Գրկո՜ւմ են ձեռքերդ

ուսերս նիհար՝

Ափերում շիկացած ավազ երազում,

Ի՞նչ են շշնջում շուրթերդ խոնավ,

…Կի՜րքը, սիրելիս, քեզ շա՜տ է սազում:

*

Երա՜զ ես փնտրում,

Ցնորքի ափե՜ր,

Գերված մարմի՜ն ես փնտրում լազուրում,

Իսկ ես միամիտ բանաստեղծի պես

Թերթո՜ւմ եմ, սերտո՜ւմ սիրո քո լեզուն:

*

Կո՞ւրծքդ է դողում

Թե՞ ափս այրված

Շիկացած մարմնիդ խոռոչից,

Զգո՞ւմ ես թե ինչպե՜ս խենթ կիրքը ժպտաց

Ու հալվե՜ց տենչից:

*

Ծիածանվում է անձրևն արևին,

Ծիրանաձևը շո՜ւրթն է կախ գցում,

Վերջի՜ն կաթիլն է ընկնում արցունքի՝

Լուծվում դրախտում:

*

Եվ սա վերջը չի՝

Աչքե՜րդ ես փակում,

Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,

Գիտե՜մ թե ինչ կա աչքերիդ խորքում՝

Ա՜յն, ինչը ո՛չ ոք չունի աչքերում …