Տղամարդն այդ դյուցազուն…

Ոտաբոբի՜կ էր,

անխնա հագնված,

Կիսակոտրված

Աստիճաններին կանգնած,

Նայում էր հեռուն, այնքան սևեռո՜ւն,

Որ ինձ՝ փոստատարիս

Կարծես չէր տեսնում…

- Տղա՜ս, մեծերից մարդ կա՞,

Հեռագիր ունեք:

- Միգուցե ի՞նձ տաք,

Բայց ասեմ սկզբից, որ ես չգիտեմ

Ստորագրել, կարդալ:

- Քանի՞ տարեկան ես:

- Տասնմեկ չկամ:

- Դպրոց չե՞ս գնում:

- Ո՜չ, հեռո՜ւ է շատ,

Մայրս էլ հիվա՜նդ,

Խնամո՛ղ է պետք, իսկ ես

Տղամարդ…իսկ ի՞նչ է գրված

Հեռագրում այդ:

- Ռուսաստանի՛ց է, մահացել է

Երևի ձեզ ինչ-որ բարեկամ՝

Անդրանիկ  Քառյան:

- Հա՜յրս է,- բղավեց տղան,

Ձեռքով շոշափեց,

Գտավ շուռ տված մի դույլ

Ու նստեց վրան:

Ո՜չ, չէր արտասվում,

Իր բաժին արցունքը

Ես էի թափում, իսկ նա

Նայում էր հեռուն, այնքա՜ն սևեռուն,

Որ ինձ՝ փոստատարիս

Կարծես չէր տեսնում…

- Վաղո՞ւց չես տեսնում…

- Չե՜մ հիշում, մանկո՜ւց,

Բայց լավ հիշում եմ դեմքը հայրիկիս՝

Բարի ու կարծես արդար,

Ձեռքը մայրիկիս,

Որ կերակրում էր ինձ…

… Իսկ չի՞ լինի որ քեռի փոստատար,

Հեռագիրն այդ պատռես,

Մայրս չիմանա՜…

- Կլինի տղա՜ս, ինչպես կամենաս:

Ներսից մի կնոջ ցածր ձայն լսվեց.

- Որտե՞ղ ես Վարդան,

Ո՞ւմ հետ ես խոսում:

- Գալի՜ս եմ, մամ ջան,

Բան են հարցնում…

Պատռեցի դատարկ

մի թուղթ սևագիր,

Կտորտանքը դրեցի

տղայի ափում,

Մատները փակեց,

Ու սեղմեց կրծքին -

Տղամարդն այդ դյուցազուն…

Ս.Ումառ-Հարությունյան