Հոգիս ու Խիղճս
Վիճեցին մի
օր,
Բախտին
կարգելով որպես դատավոր,
Հետո էլ
կարծես ձայն-ձայնի տված
Կո՜ւշտ
ծիծաղեցին՝
Բախտից
դատավո՞ր…
Պարզվում է
Հոգիս
Շատ է լեզվանի
(Ուր էր թե
Հոգիս հումոր ունենար …)
Խիղճս էլ
կուշտ փորով
ծիծաղել գիտի
(Լավ կլիներ,
որ ներքինի դառնար)
Հասկացանք
իրար՝ քիչ է պատահում
Համահունչ
լինեն Խիղճը ու Հոգին,
Օրինակ Խիղճս
խնձոր է սիրում,
Հոգիս
նախընտրում է
Որթը
խաղողի…
Բաղե՛ղն է
սիրում,
Ոտքերից
մինչ վեր
Գինու
վերածվող ավի՜շը արյան,
Սիրուց
արբել է անընդհատ սիրում,
Խո՛րքեր է
սիրում՝
Խո՜ւլ
կառափնարան…
Սիրում է
դեմքը թաղած կորերում
Մեկ ուրիշ
հոգու մեջ
մեռնելու պա՜հը,
(Խիղճս այդ
պահին աչքերն է փակում)
Հոգիս
այդպես է
Հասկանում
մահը:
Խի՜ղճ, որ
դու վերջ չունես,
Այդպես
արդար չէ,
(Օվկիանը չի
կարող երբեք վերջ լինել)
Իսկ Հոգուս վերջն
ահա բարդու կատարն է՝
Միշտ
գլխիկոր է
Քեզնից
հեռացել …
Ո՜վ Խիղճ
արարած,
Դո՞ւ ես
կատարյալ
Թե՞ Հոգիս՝ հնազանդ
բայց կրքոտ մի այր,
Հարի՛ր չէ հոգուս
և քե՛զ անընդհատ
Կամակոր
Բախտի առջև կռանալ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий