- Դու երբևիցե
տեսե՞լ ես երկինք, ի՞նչ գույն ունի:
- Իհարկե
տեսե՜լ եմ, կապույտ է, բայց շա՜տ վաղուց էր:
- Ի՞սկ արև:
- Այո՜,
արևն էլ է կապույտ:
- Ի՞նչպես,
և երկի՞նքն է կապույտ և արև՞ը, այդպես չի լինի: Երկինքը կանա՜չ է, , երկրի կանաչն
է արտացոլվում երկնքում, արևը նարնջագո՜ւյն:
- Դու քանի՞
տարեկան ես, ես երեսունութ:
- Ես
տասնչորս եմ, բայց դա կապ չունի, երբ մեկ տարեկան եմ եղել տեսել եմ, հիշո՜ւմ եմ:
- Քո
վիրակապերը երբ են քանդելո՞ւ, վա՞ղը:
- Այո՛,
այդպես ասացին:
- Իմ
վիրակապերը երկու օրից, այն ժամանակ էլ կխոսենք: Մենք չենք տեսնում, բայց զգում
ենք ավելին քան տեսնողները: Դու զգո՞ւմ ես, որ սենյակում մենակ չենք:
- Այո՛,
օծանելիքի հոտ եմ առնում, բուժքո՛ւյրն է: Ես վաղուց գիտեմ, որ այստեղ է:
Բուժքույրը,
որն իրոք սենյակում էր անհարմար զգաց, կարմրեց ամոթից, մտածեց որ արևը կարմիր է, հետո
ժպտաց իր մտքից.
- Հիմա
կեսգիշե՛ր է, արև չկա, դուք էլ չեք քնում, որ ես էլ հանգստանամ:
« Նա
երեսունութ տարեկան է, չի՛ հիշի գույները, հաստա՛տ սխալվում է, իսկ ես դեռ
տասներեք տարի առաջ տեսել եմ, երկնքում մի մեծ արևածաղիկ էր, տա՜ք ու նարնջի նման
կլո՜ր, հյութալի՜:
Վիրահատության
ժամանակ լսեցի, որ բժիշկուհին ասած թե շանսը հավասար է զրոյի, նրա մասին էր ասում,
իսկ ես ի՞նչպես եմ վաղն ապացուցելու, որ ես ճիշտ եմ…»
«Երեխա է
դեռ, ոչի՜նչ չի հասկանում, տասնչորս տարեկան, ե՞րբ պետք է տեսած լիներ բնության
գույները, նա մեկ տարեկանում է կորցրել տեսողությունը, իսկ ես ծնված օրից, բայց իմ
իմացածն ու զգացածը չեն կարող խաբել ինձ, ես ավելի լավ եմ զգում գույները, որոնք իրենց ջերմությունն
ունեն, իմ փորձը շա՜տ է ու հաստատ գիտեմ, արևը կապո՜ւյտ է…անկախ նրանից թե ինձ ինչ
են պատմե՜լ, բացատրե՜լ…»
- Բարի՜
լույս, լավ քնեցի՞ք, հուսանք, որ ամեն ինչ լա՜վ է լինելու:
- Բարի լո՜ւյս,
բժշկուհի:
- Բարի լո՜ւյս:
- Դե, Մանե
պատրա՞ստ ես, զգուշացնում եմ, ընդամենը երկու-երեք րոպե է բաց լինելու, այսօր
այդպես է: Հիմա բուժքրոջ հետ միասին դանդաղ կքանդենք, երբ թեկուզ շատ փոքր լույս
տեսնես քանդելիս անպայման ասա, լա՞վ:
- Լա՛վ,
բայց երբ տեսնեմ այդ լույսը, ինձ մենակ կթողնե՞ք այդ երեք րոպեն, խնդրո՜ւմ եմ:
-
Բուժքույրը կմնա քեզ հետ: Դե ինչ, սկսե՞նք:
Դանդաղ,
քանդվում էր աշխարհն իր գեղեցիկ գույներով ընկալելուն խանգարող սպիտակ վիրակապը:
Բժշկուհու
ձեռքերը փորձ էին անում կարծես բացելու մի նո՜ր, այլ աշխարհ, կախարդակա՜ն ու
հմայիչ գույներով:
Մի պահ և
կարծես ինչ-որ սուր բանով ծակեցին Մանեի աչքերը:
Արագ բռնեց
վիրակապերը քանդող բժշկուհու ձեռքերը:
- Լո՛ւյս եմ
տեսնում, սպիտա՜կ, տեսնո՜ւմ եմ:
- Դա արդեն
լավ է, փակի՛ր աչքերդ, ես շարունակում եմ, երբ կասեմ դանդաղ կբացես, լա՞վ:
Մանեի
բղավոցից սենյակ լցվող արևի լույսն ավելի փքվեց, ընդարձակվեց ու չարաճճի ձեռքերով
սկսեց օգնել վիրակապը քանդելու՝ անհամբեր լցվելու աչքերի մեջ:
…Պարզ
երևացին ժպտացող բժշկուհին, արցունքոտ աչքերով բուժքույրը, քիչ հեռու պառկած
գեղեցիկ, փարթամ մազերով, վիրակապերով երեկվա զրուցակիցն ու պատուհանից ագահորեն
իրենց ներս գցած արևի բազմաթիվ լուսավոր ճառագայթներ…
- Ես տեսնո՜ւմ
եմ, տեսնո՜ւմ, թողեք ինձ մենակ, հեռացե՛ք, գոնե մե՜կ րոպե խնդրո՜ւմ եմ, ես ուզում
եմ քայլել:
- Այդպես չի՛
կարելի, Մանե, դու ամեն ինչ կփչացնես:
- Մե՜կ
րոպե, խնդրո՜ւմ եմ, դո՛ւրս եկեք:
- Լավ, քեզ
չի՛ կարելի հուզվել, արտասուքը վնաս կտա: Միայն մեկ րոպե:
Տեսավ թե ինչպես
բժշկուհին ու բուժքույրը դուրս եկան հիվանդասենյակից:
Դանդաղ
մոտեցավ պատուհանին, նայեց դուրս:
Արևը դեղին
էր, կապույտ երկնքում:
Մինչ այդ
լուռ մնացած հիվանդը հարցրեց:
- Դե ի՞նչ,
տեսնո՞ւմ ես, ի՞նչ ես տեսնում ասա՛, ի՞նչ գույնի են, դե՜…
- Դուք ճի՜շտ
էիք, կապույտ երկինք, մաքո՜ւր:
- Իսկ արև՞ը,
արևն ի՞նչ գույն ունի:
Հիշեց
բժշկուհու խոսքերը. «Շանսերը հավասար են զրոյի»
- Արև՞ը,
արևն էլ է կապո՜ւյտ-կապո՜ւյտ…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
