Մահը

 Սենյակում խավարն էր ու ժամացույցի տկտկոցը:

Ականջը հենեց պատին համոզվելու համար ամուսինը քնա՞ծ է թե ոչ:

Ձայն չկար:

« Քնած է ուրեմն, ինչպես էլ հանգիստ քնել է, կարծես իրարից նեղացած չլինենք:

Երկրորդ օրն է առանձին ենք քնում: Հեչ պետքն էլ չի:»

Հիշեց, որ սենյակում ժամացույց չկար, իսկ կտկտոցը լսվում էր պարզ:

«Այ քեզ բան:»

Վեր կացավ անկողնուց ու խավարում գնաց դեպի ձայնը:

Բջջայինն է, բայց ինչո՞ւ է ձայնով աշխատում:

Վերցրեց պահարանի վրայից ու ձայնն անմիջապես ընդհատվեց:

Լռության մեջ թույլ լսվեց ամուսնու խռմփոցը:

Երբ մոտեցավ  մահճակալին տեսավ…

Ցածր բղավեց «ահ» ու ընկավ մահճակալին:

Մի սև ստվեր էր կանգնած, սև դիմակով, սև շորով ու ձեռքին էլ դեղին գերանդի:

- Մի վախեցիր, ես Մահն եմ, քեզ մեկ օր ժամանակ ունես, կհասցնե՞ս: Դա ցավոտ չէ, այս ոսկեզօծ գերանդին իջեցնում եմ ու…

Առավոտյան զգույշ հրեց, բացեց ամուսնու սենյակի դուռը:

- Ռո՞ւբ, քնա՞ծ չես:

- Չէ, ես էլ գիտեմ սուրճ ես բերել, թե չէ արդեն երկու օր է ինքս եմ…

- Մոռացա՞ր որ կռված ենք, ինքդ վեր կաց պատրաստիր:

- Իսկ ի՞նչու ես կիսամերկ, վրադ մի բան գցեիր:

- Է, թող այդ հիմարությունները, մի բան պետք է ասեմ, ես այս գիշեր մահանալու եմ:

- Հաստա՞տ ես որոշել:

- Ի՞նչ ես կատակի տալիս: Գիշերը Մահն էր եկել, սև դիմակով, երկար սև շորով, ձեռքին գերանդի, ինքն էլ կին էր:

- Կին, որտեղի՞ց իմացար:

- Վրայից օծանելիքի հոտ էր գալիս, կնոջ ձայն էր:

Նստեց ամուսնու անկողնուն:

- Ռուբ, ի՞նչ անեմ:

- Լսիր եթե ցանկություն կա որ գիշերները գամ քո մոտ, այդպես էլ ասա:

- Հիմարություներ ես ասում, եթե ցանկանայի ինքս կգայի:

Դրությունն օրհասկան էր:

- Լավ, այս գիշեր կփոխվենք տեղերով, տեսնեմ դա ո՞վ է:

- Ի՞նչ, ես քեզ ուրիշ կնոջ հետ մենակ չեմ թողնի, դա էր պակաս:

- Լսիր ի՞նչ ես ուզում, համ մեխին ես խփում, համ նալին համ էլ մատիդ: Կնոջ խելք:

- Լավ ինչպես կասես, ես վախենում եմ…

Գիշերն իր սև մատները խրեց պատուհանից ներս:

Կինը պատի մյուս կողմից ականջը հպած պատին սպասում էր:

« Չպետք է տեղերով փոխվեինք, կամ էլ ես պետք է գնամ նրա մոտ»:

Փորձ արեց, ոտքերը չենթարկվեցին ու վախից աչքերը փակեց:

Սենյակում լսվեց ժամացույցի կտկտոցը:

«Սենյակում ժամացույց չկա, սա ի՞նչ բան է»:

Ռուբենը փորձեց վեր կենալ ու այդ պահին տեսավ սև դիմակով, սև շորով ու գերանդին ձեռքին մի պատկեր:

Վերմակն արագ քաշեց գլխին:

Սարսափելի էր:

- Պատրա՞ստ ես, հուսամ հերիքե՞ց ժամանակը գործերդ ավարտելու:

Ձայն չկար:

Զոհը վերմակը գլխին քաշած, շունչը պահած սպասում էր:

- Այդպե՜ս, արհամարո՞ւմ ես, հասկացա՜նք, բայց դե լռությունը համաձայնության նշան է:

Բջջայինի էկրանի լույսի տակ շողշողաց ոսկեզօծ գերանդու շեղբն ու իջավ մահճակալին…