Քայլում էիր:
Կարծես կյանքն էր կծկվել
Հարմարվելով շորերիդ մեջ,
Ու քաշում էր իր հետևից
Բյուր աչքերի հոծ բանակը
Ուղտերի պես:
Քայլում էիր
Տառապանքների փշոտ հուշերը
Մեջքիդ բեռ բարձած,
Քայլով դողացող:
Ժպտում էիր,
Ինչպես դիակի
Կապույտ շուրթերին
Արև խայտացող:
Դառն էր քայլքդ,
Բայց գեղեցիկ ոչ ինձ համար,
Քանզի քայլքիդ ու աչքերիս ճանապարհը
Մեծանում էր ոչ իմ օգտին,
Քանզի քայլքդ հեռանալով
Կուլ էր գնում
Արդեն մեռնող
Մայրամուտին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий