Ինչո՞ւ են սիրում պոետին

Նստե՜լ, հաշվո՜ւմ եմ

(Մի թի՜վ է ստացվում աստղաբաշխական)

Թե քանի՞ ժամ է տևել իմ ապրելը-

Ու մինչև հիմա դեռ չե՛մ հասկացել

Սիրե՞լն է դժվար թե՞

Չսիրե՜լը…

Սիրել-չսիրելու միջին բան չկա՞,

Դե իհարկե՜ կա՝

Սիրված լինե՜լը, բա՜յց չսիրե՛լը,

Սիրե՜լը, բա՜յց մերժված լինելը,

Սերե՜րը, բայց  լո՜ւռ-անպատասխան…

Ա՜խ, այդ «բայց»-երը

Թո՜ւյլ, անօգնակա՜ն,

Անկա՜մք …ու փխրուն ծաղիկների պե՜ս,

Որոնց, որ մի պահ մայր հողից պոկո՜ւմ

Խոսքի փոխարեն նվե՜ր են տանում:

Ու դո՜ւրս է գալիս,

որ այդ մե՜ծ թվում աստղաբաշխական

Միլիո՜ն ու միլիոն «բայց»-եր են առկա՝

Բայց – հույզի՜, վշտի՜,

Բայց – անպատասխա՜ն

Բայց – արհամարհանքի՜,

տանջանքի՜, ստի՜…

Գործերս լա՜վ են, առա՜ջ են գնում

Ու ես հաշվո՜ւմ եմ «բայց»-երն անհամար

Ու չե՜մ հասկանում

Սիրե՜լ, Չսիրե՜լ

Ո՞ր մեկն է դժվար…

Մի գաղտնի՛ք բացեմ.

Ամենադժվա՜րը

Վերևում ասված միջանկյալն է ա՜յն,

Որը հատուկ է պոե՜տ սրտերին,

…Ո՞վ է պոետին սիրում որպես մարդ՝

Պոե՜տ լինելու համար են

սիրում պոետին  …