ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ

Հեռո՜ւ օտար քաղաքում

Եվայի քայլվածքով

Մի կի՜ն էր քայլում,

Ադամաձայներ չկայի՜ն՝

Լո՜ւռ էր,

Միայն աչքերի անթարթ աղմուկ էր…

* * *

Գիտե՜մ

Ծառե՜րն են գլուխ խոնարհում,

Գիտե՜մ

Մայթե՜րն են աչքերը չռած

Ոտքերիդ նայում,

Գիտե՜մ

քամին է հուզմունքից փնչո՜ւմ,

երբ շորիդ փեշը բերա՜նն է խոթում:

Հողագո՜ւնդն էլ չի՛ պտտվում

Այլ շարժվում է քո ոտքերի հպումից,

Քեզ տեսնելու հառաչանքով-

Հառաչո՜ւմ են անցորդները

Իրենց կանանց նայելիս…

Մանկան նման անգիտակից

Թվո՜ւմ է թե իր՛ենք են

Քեզ հետ քայլո՜ւմ,

Քո կողքից,

Չիմանալով, որ խենթանա՜լ կարելի է

Քեզ ամե՜ն մի հպումից…

* * *

Չէ՜,  քեզ ձեռք տալ չի՛ կարելի,

Կարելի է միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝

Ցերեկն ապրել քեզ տեսնելու հուզումներո՜վ,

Իսկ առանց քեզ՝

Գիշերները խենթանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան