Բառե՜ր, բառե՜ր…

Երբ երգ ես դառնում շուրթերին կարոտ

Եվ այրում են քեզ աչքերն անծանոթ -

Նշանակում է՝ հիշողությունդ ինչ-որ տեղ հասել

Ու կանգ է առել:

Երբ խենթանում ես ուրիշի համար ստեղծված

Կյանք-ժապավենի արագությունից -

Նշանակում է՝ որ սիրտդ քաջ չէ մտքերիդ նման

Թեև անցել է մաքառման ուղի:

Երբ որ արցունքի կաթիլ ես դառնում՝

Հայելանում  ես  հոգում ուրիշի -

Նշանակում է՝ քո միջով խենթերն են անցնում

Ու ավերում են ամե՜ն,

Ամե՜ն ինչ:

… Ու ե՜րգ ես դառնում շուրթերին կարոտ,

Ու այրո՜ւմ են քեզ անծանոթ աչքեր,

Ու հիշողությունդ է ինչ-որ տեղ այրող

Անթեղված կրա՜կ ու

Բառե՜ր, բառե՜ր…

… Բառերն ո՞ւմ են պետք,

Երբ սի՜րտն է դատարկ,

Երբ արձանանում են կարոտ շուրթերը,

Երբ կաղնու ճյուղի նման  վեր ձգված

Հոգին շոյում է օտար ամպերը…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ահռելի մի Սպասում…

Դու ստիպեցիր ինձ ապրել

Առասպելի մեջ  դաժան,

Սովորեցրեցիր սպասե՜լ,

Կարոտե՜լ ու դիմանալ:

*

Անիծելով մե՛կ անգամ-

Շա՜տ անգամ են աղոթում,

Մե՛կ անգամ են գրում պատգամ-

Շա՜տ անգամներ կրկնում:

Մե՛կ անգամ են ներում հայցում՝

Տանջվելով շատ տարիներ,

Մե՛կ անգամ է բախտը ժպտում -

Լացեցնում բյուր անգամներ:

Մե՛կ անգամ է ցավն հարվածում-

Բազում անգամ գցում ցած,

Մե՛կ անգամ է աստղդ փայլում

…հետո խամրո՜ւմ նեղացած:

Մե՛կ անգամ են գալիս աշխարհ,

Մե՛կ անգամ են հեռանում,

Մե՛կ անգամ են սիրում միայն -

Շա՜տ անգամներ կարոտում:

Մի «կարոտ» է այս աշխարհը,

Մի առասպել Հույսերով,

Երբ որ անցած ամբողջ կյանքդ

Անց ես կացնում սպասելով…

*

Ավարտվում Առասպելը,

Երբ որ արդեն չես լինում

Ի՞նչ է ստացվում,

Որ ապրելը Դիմանա՜լն է

Կարոտե՜լը և

Ահռելի մի Սպասում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

23.07.16  Երևան

Դիմագծեր

Կյանքի և մահվան սահմանագծին

Մի պահ կա՝

Անժամանակ  մի ժամանակ, երբ

Դիմագծեր են հայտնվում դեմքիդ՝

Վախի՜,

Զարմանքի՜ ու

Սպասման…

Օրորվում է օրը ոտքիդ տակ,

Անցյալը գալիքի կոկորդն է սեղմում

Ու տարուբերվում է մի հին հարցական՝

«Աստծո կամո՞ք է արդյոք կատարվում…»

Լափո՛ւմ է մտքերդ մի անկուշտ կասկած,

Թե ուրիշ աշխարհ գույությո՞ւն ունի

Ու նորից ճոճվում է մի հին հարցական

«Այնտեղ մեկը կա՞, որ ինձ ընդունի…»

Քեզ պատասխան են տալիս դիմագծերդ

Վախի՜,

Զարմանքի՜ ու

Սպասման

Կյանքի և մահվան սահմանագծին -

Ի՛նքդ ես դառնում մի կոր հարցական:

Դու ձե՜ռք ես առնում-

Քեզ մեկնո՞ւմ են ձեռք,

Դու արհամարո՜ւմ ես-

Քեզ սիրո՞ւմ են շատ,

Քեզ դասո՜ւմ ես վեր-

Քեզ վա՞ր չեն բերում,

Ինչ որ տեսնո՜ւմ ես-

Չի՞ խաբում քեզ դա…

- Ամեն ինչ սո՜ւտ է և ունայն…

Այսպես են քեզ պատասխան տալիս

Դիմագծերդ՝

Վախի՜,

Զարմանքի՜ ու

Սպասման…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

20.07.16 Երևան

Մարդիկ-կորուսյալ…

1.

Մենք քո զավակներն ենք, կյա՜նք

Ամենազգայո՜ւնը արարածներից,

Ու չենք հասկանում մենք կա՞նք, թե՞  չկանք,

Անդա՞րձ ենք զրկվել մեր կորուստներից…

*

Մեզ  մ՛եկ անգամ ես  ստեղծել, կյա՜նք,

Մ՛եկ անգամ ես թողնում, որ քեզ վայելենք,

Մենք չգիտենք, երբ կյանքից հեռանանք -

Մեզ դիմավորող  կունենա՞նք ընկեր…

*

Խավարն ինչո՞ւ ես ստեղծել մեզ համար,

Մենք լույս աչքերի կարո՜տ ենք մնում,

Ապրո՛ւմ ենք ու դեռ համը քո չառած

Անհետ կորչում ենք պատերազմներում:

*

Ո՞վ պետք է ձգի սանձերը քո,  կյա՜նք,

Ե՞րբ պետք է դուրս գաս գրկից  ցասումի,

Որ հանգիստ խղճով քեզնից հեռանանք

Ու հանգիստ մարմնով հանձնվենք հողին…

2.

Քեզնից վայրենի ի՞նչ կա աշխարհում,

Կի՛րքն ու ցավե՜րը խառնել ես իրար,

Անցնում ես կողքից, մեզ չե՜ս նկատում,

Կյա՜նք, իրոք կյա՞նք ես, թե՞ մի ուրվական…

*

Քո խաչի գի՜նն է հիմա  բարձրացել,

Գողգոթան դարձրել անհաս մի բարձունք,

Հանուն ինչի՞ ես Մարդուց նեղացել,

Մարդուն դարձրել անսի՜րտ, անարցունք:

*

Քո դաժան շո՛ւնչն  է մեր մեջ տրոփում,

Մենք մահվան մասին ոչի՜նչ չգիտենք,

Մենք կո՜ւյր ենք՝ ինչպես պտուղն արգանդում-

Այլ կյանքի մասին գաղափար չունենք:

*

Երբ մենք չե՛նք լինի, դո՛ւ էլ չես լինի,

Մենք հյո՞ւր ենք կյանքում, դու էլ հյո՛ւր ես մեզ,

Հյուրընկալվողի նման քեզ պահիր-

Այլ ո՛չ թե Տիրոջ, որ հարի՛ր չէ քեզ:

3.

Կյա՜նք, փշրանքներով ապրել չե՛նք ուզում,

Ո՛չ էլ երազի հիմար մեկնությամբ,

Ժամանակնե՛րն ենք աչքերով չափում

Ու քայլ  ենք անում անհայտ ուղղությամբ:

*

Հետաքրքիր է թե մեզ  որտեղի՞ց

Պեղեցի՜ր, գտա՜ր, բերեցիր աշխարհ,

Հիմա քո բացված լկտի բերա՛նից -

Մի բան է լսվում, - մարդի՛կ-կորուսյալ…

*

Եվ ո՞ւր են կորչում խոհերը անհետ,

Դատարկությո՛ւնն է  դառնում կատարյալ,

Հույզե՜րը, մտքե՜րը իրար հետ մեկեն

Մեռնո՜ւմ  են շուրթի  եզրին անաղարտ…

*

Խռովյալ հոգու ճամփաներով խո՜լ

Անհետանո՜ւմ են  կույր սլացքները,

Դառնում ենք քամի՜, դառնո՛ւմ ենք անգո՜,

Թափառական են դառնում երազները…

*

Գլուխներս սեղմած ափերի մեջ չո՜ր,

Վազո՜ւմ ենք, փախչո՛ւմ և չգիտենք ուր…

Ոտնահետքերի օրերն հանցագործ

Մեր մահարձանն են գալիքի կերտում:

4.

… Ու ճնճղուկների ծերտի շերտի տակ,

… Մեր  քարե կյանքն է օրորվում քամո՜ւց,

…. Ու անձրևո՜ւմ է կյանքը չխոսկան,

Որ խորխի նման

Մեզ  թքե՛լ է դուրս…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Առանց քեզ չկա՜մ,

Գոյությո՜ւն չունեմ,

Այսինքն կա՜մ, բայց չե՛մ կարող ապրել…

Հետաքրքիր է

Թե ինչո՞ւ ես ինձ փետուրի նման

Քամու ահավոր ձեռքերին հանձնել…

Հարազա՛տ չեն ինձ ափերը օտար,

Ես ի՛մն եմ ուզում,

Սարե՜ր ու քարեր,

Ոչ թե օտարի հողի ջերմությունը,

Որն անկարող է սի՛րտս տաքացնել…

Օտա՜ր են այստեղ կանանց աչքերը,

Եվ «Բարի լույսեր»-ը անծանոթ մարդկանց,

…Աչքիս առջև են հայուհու կոպերը,

Որոնք փակվում են ամոթխածությամբ…

Հայուհու աչքին անփույթ տատանվող

Մե՛կ մազափունջը

Սո՜ւրբ է ինձ համար,

Այստե՜ղ, այս օտար աշխարհի շունչը

Հոգեվարքի պես տխո՜ւր է, դաժա՜ն…

Ես իմ հայկական Լուսի՛նն եմ ուզում,

Աստղե՛րն եմ ուզում ցնորված երկնի,

Ես մի հասարակ «Բարև՜» եմ ուզում՝

Այլ ոչ օտարի

«Bonjour,  mon ami»-ին…

Այստեղի լույսը ուրի՛շ է, խավա՜ր,

Իմ ապրած կյանքն էլ ուրիշ է արդեն,

Ես, արդեն ե՛ս չեմ,

Ե՛ս չեմ, Հավատա՝

Տարաբախտ որդիդ խելագար ու խենթ…

Առանց քեզ չկա՜մ,

չե՛մ կարող ապրել…

… Դու ինչո՞ւ ես ինձ փետուրի նման

Քամու ահավոր ձեռքերին հանձնել…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Չե՛մ սիրում վաղը

Իր ներկայությունն  է տարիքն ընդգծել

Իմ մեջ ինչ-որ տեղ

(չգիտեմ որտեղ)

Իրոք որ, զգո՜ւմ եմ,

Զգո՜ւմ եմ թե իմ մեջ

Ինչպես է արյունս  թանձրացել…

Եվ ապրումնե՜րս են  մի  քիչ  ծանրացել,

Եվ երազնե՜րս են  դարձել  ծակծկող,

Ապրելու ծարա՜վն էլ կարծես  հագեցել

Ու խռովքներս

Դարձրել է  Կարոտ…

Անգո կենցաղի սուր ճիրաններից

Օրորոցի է կյանքը վերածվել,

Ինձ ճիշտ հասկացեք – չե՛մ կառչել կյանքից,

Հեռվից լսվում են ինձ կանչող ձայներ…

Մի՞գուցե ես էլ Հարություն կառնեմ

Ի՜նչ-որ ժամանակ,

Ի՜նչ-որ սրտի մեջ,

Բայց հիմա՛ եմ ես ուզում բարբառել -

Այլ ոչ թե հետո՜-

Ինչ-որ մեկի մեջ…

Է՜հ, ինչ լինելու է, թող լինի՛ այսօր-

Մինչ մթնշաղը՝

Գեղեցիկ  մի օր ծնված արևից,

Վա՞ղը,

Վաղը այնքան էլ հարազատ չէ ինձ…

Չե՜մ սիրում վաղը…

Այսօր արդա՜ր եմ

Քան թե երբևէ,

Կարո՛տն է հոսում երակներով իմ,

… Եվ բարբառում եմ ինչպես մարգարե

Կյանքի ու մահվան սահմանագծին…

Այսօ՛ր կարող եմ խոսել թղթի հետ,

Վիճել գրիչիս ծայրով անողոք,

Այսօ՛ր կարող եմ ինքս ինձ մասնատել՝

Մաս-մաս ուղարկել եդեմ ու դժոխք…

Քիչ չափազանց են տողերս գրված

(Երևակայության պայծառ պատկերներ)

Մեկ անգա՛մ է մեզ կյանքը տրված,

Իսկ մահը՝

Հազա՜ր ու մի անգամներ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

15.07.16 Երևան

Ատո՜ւմ եմ, ատո՜ւմ...

Վաղո՜ւց, շա՜տ  վաղուց է,

Որ ես Ատո՜ւմ եմ քեզ

Քո համբերության,

Քո լռության համար,

Ատո՛ւմ եմ, որ փորձեր եմ անում-

Չե՛մ կարողանում

մտքերդ կարդալ…

Ատո՜ւմ եմ որ կո՛ղքս ես,

Բայց չե՛մ տեսնում քեզ,

Ատո՜ւմ եմ

Որ ուզում ես ինչ-որ բան ասել-

Չի՜ ստացվում ոչինչ,

Ատո՜ւմ եմ,

Որ ուզում եմ պատասխանել՝

Չգիտեմ թե ի՞նչ:

Եվ ի՞նչ է ստացվում-

Կարո՞ղ ենք ապրել այսքա՜ն անկարող՝

Ես իմ ատելով,

Դու  համբերությամբ

ու լռությամբ քո…

Ատո՜ւմ եմ,

Որ դեռ չգիտե՜ս աչքերի լեզուն

Ու թարթիչների քերականությունը,

Բայց արդար լինեմ ու ասեմ թաքուն -

Ի՛նքս էլ չգիտեմ օտար այդ լեզուն…

Չգիտեմ ի՞նչպես են աչքերի լեզվով

«Ես սիրո՜ւմ եմ քեզ…»

Շշնջո՜ւմ մեղմիկ՝

Աչքերը

Փակո՞ւմ են,

Բացո՞ւմ,

Կկոցո՞ւմ,

Ծածկո՞ւմ,

Թե՞ չռված նայում անշարժ մի կետի…

Խոսե՛լ չգիտե՜ս,

Լսե՛լ  չգիտե՜ս,

Տեսնե՜լ չգիտես,

Ի՞նչ է, խիղճ չունե՞ս -

Մի Հասարակ բա՜ն՝

Ատե՜լ չգիտես…

Գոնե սիրեիր

Ու ցավ չէր լինի

Ոչ համբերությունդ

Ոչ լռությունդ

Չէ՜,

Ավելի լավ է մնանք ինչպես կա՝

Ես իմ ատելով

Դու համբերությամբ

Ու լռությամբ քո

Թող շարունակեմ ատել քեզ ավելի

Ավելի խոր…

Այն աստիճանի,

Ինչ աստիճանի որ

Ատում եմ այսօր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.07.16 Երևան-Գիշեր

Ես կգա՜մ

Ես գալիս եմ…

Կյա՜նք,

Կգա՛ ժամանակ

(Ես կասկած չունեմ)

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ես կհեռանամ, Կյա՜նք,

Քեզ մոտ թողնելով որպես հիշատակ

Սիրտը իմ Գարուն:

Դու մի՜ նեղացիր,

Նա ոչ ահե՜լ է և ո՛չ էլ անսարք,

Ուղղակի շատ անգամներ է

տարել

Ցա՜վ, կսկի՜ծ

Տանջա՜նք…

Շա՜տ անգամներ է նեղվել փուչ բանից…

Ես «փուչ» եմ ասում

Դու «լուրջ»  հասկացիր…

Նեղվել է, այո՜ և շա՜տ անգամներ,  

Քանի որ նրան ինչ որ ժամանակ

Չեն բավականացրել

Գարնան ծաղիկներ…

Սիրող սրտերում

Չի՛ լինում ձմեռ,

Չի՛ լինում աշուն

Եվ նույնիսկ ամառ,

Սիրող սրտերում

Մի՛շտ էլ գարուն է՝

Գարուններ ծաղկած…

Սիրող սրտերը ապրո՜ւմ, տրոփո՜ւմ են

Ո՛չ  թե

Ներսուդուրս անող խելառ արյունից՝

Այլ բալենու կամ կեռասենու

Ծաղկաթերթերից…

Կյա՜նք,

Կգա՜ ժամանակ

Որ «մնաս բարով» կասենք իրարու,

Ունեմ մի խնդրանք.

Դի՛ր սիրտս բարձր՝ մի այնպիսի տեղ,

որ պարզ երևա…

Թո՛ղ որ տրոփի իր աչքերով գարուն

Թո՜ղ անցորդները տեսնելով նրան -

Համոզվեն, որ սիրող սիրտը

Երբե՛ք չի մարում….

Թո՜ղ որ մոտենան ձեռքով շոշափեն,

Հավերժական շարժիչ են փնտրո՞ւմ,

Թո՛ղ որ համոզվեն-

Կա՛,  դա Գարունն է՝

Շարժիչը հավերժ,

Դա սի՛րտն է գարուն,

Որին ինչ էլ որ անես

Կանգ չի՛ առնելու….

…Կյա՜նք,

Դե արդեն գիտե՜ս

Երբ  ժամանակը գա

Ինչ ես անելու

Եվ ինչպես ենք մենք

«Մնաս բարով»  իրար ասելու…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Լռության լեզուն

Մի լեզու կա աշխարհում՝

Լռության լեզուն -

Տանջվա՜ծ, քրքրված քերականությամբ,

Ոչ հոլով ունի,  ո՛չ էլ ժամանա՛կ -

Միշտ սեղմված է ատամներիդ տակ…

Ամե՛ն չասված բառ մի ամբողջ գի՜րք է,

Սիրած աղջկա խենթությո՛ւն է վառ,

Ամե՛ն չասված բառ նաև

Արհավիրք է - 

Կարդալ իմացող էակի համար,

Ամեն չասված բառ անեծքի նման

Այրո՛ւմ է,

Պայթյունի ուժով լցվում է հոգիդ

Ու քեզ թվում է -  աշխարհը քանդվում է -

Թափվում է գլխիդ:

Թիկունքին նայող հայացքի նման,

Լռության լեզուն

Եվ պա՛րզ է և բարդ,

Դողդոջ շուրթերի նման հարուստ է…

Աղոթքի նման մաշված ու աղքատ…

Լռության լեզուն և լույս է և մութ -

Այրվող գրքերը լափող հրդեհի նման,

Մեկ ջերմություն ես նրանից ստանում,

Մե՛կ էլ ցանկանում նզովել նրան:

…

Եվ կգա մի օր – ե՜րգս կկարդաս…

Եվ իմ լռության լեզուն կըմբռնես,

Գուցե հարազատ ինչ-որ բա՞ն կզգաս…

Գուցե թե ժպտա՜ս…

Գուցե թե տխրես…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.07.16   Երևա ն

Elle n'est pas lourde...

Ծա՜նր չէ, 
երբ տանում ես ցավն ուրիշի՝
Գիտե՛ս, որ կեսն ես տանում մի ամբո՜ղջ ցավի…
Ծա՜նր չէ ցավդ, երբ կիսող չունե՛ս,
Ու գիտես, որ ցավդ կիսո՛ղն էլ 
Տանում է ցա՜վն ուրիշի:

Ծա՜նր է, երբ քեզ համարում են
Ցավի ցուցարա՜ր՝
Առանց տեսնելու, որ քարշարկում ես 
ցա՜վն ուրիշների,
Թեթևանո՜ւմ ես, երբ մի հեռավոր
Քո՜ւյր կամ էլ եղբա՜յր
Փորձեր է անում թեկուզ ապարդյուն,
Թեթևացնելո՜ւ
Բե՜ռը վշտերիդ…

Այսպե՛ս է ապրում ՄԱ՛ՐԴԸ աշխարհում՝
Կիսո՜ւմ է, տանո՜ւմ վիշտը ուրիշի
Միշտ էլ այսպես է մա՜րդը ՄԱ՛ՐԴ մնում
Երբ, որ ապրում է ցավով ուրիշի…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Elle n'est pas lourde,
La peine que tu portes de l'autre,
Car d'une peine entière 
Tu ne portes que la moitié...
Ta peine n'est pas lourde 
Si personne n'est là pour la partager,
Et tu sais qui partage ta peine 
Porte la peine d'un autre.
C'est dur quand on te dit 
Montreur de douleur,
Sans voir que tu coltines
La peine des autres,
Tu te sens soulagé quand un lointain
Soeur ou frère 
Se démène en tentatives vaines,
Pour alléger
Le poids de tes peines...
C'est ainsi que l'Homme vit sur terre,
Partageant, portant la peine de l'autre,
C'est toujours ainsi que l'homme se fait Homme,
Quand de l'autre il vit la douleur...

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Քո ճանապարհը…

Պոետը նաև բուժող բժիշկ է -

Կարող է բուժել վերքերը հոգու,

Քեզ իր հետ տանել դեպի  հեռուներ

Ու գերի պահել 

քեզ իր  երգերում…

Մի՞թե չես կարող փախչել նրանից,

Արհամարե՜լ  կամ  մոռանալ նրան,

Ամե՜ն ինչ  հե՛շտ է անել աշխարհում -

Պոետի սրտից

Դուրս գա՜լն  է դժվար:

Դու նրա Լո՜ւյսն ես, Անձրև՜ը,  Քամի՛ն,

Դու նրա Կի՜րքն ես, Դրո՜շմը շուրթի,

Դու նրա Մի՜տքն ես գալիք օրերի,

Դու նրա Ծաղկած

Այգին ես հուռթի…

Թող սուրբ չլինի՜ Քո պոետը խենթ…

Եվ ո՛չ էլ ծնված մի Սուրբ  քաղաքում,

Պոետի սրտում կամ պոետի հետ

Դու միլիո՜ն պատճառ

Ունես ապրելու…

Դու Կի՛ն ես - այրող խարույկի նման

Եվ ցավեցնելու հատկություն ունես,

Դու մեկ Մուսա՜ ես,  մե՛կ  էլ սատանա…

Պոետի աչքում

Դու հանգիստ չունես:

Հոգիդ համարձա՛կ ու տեսքդ գերո՛ղ,

(Ցանկալի լինել - պատճառներ չունես)

Պոետի նման էլ ո՞վ է կարող

Գեղեցիկ ձևով  

Մերկացնելու քեզ:

Մերկացնելու քեզ ի՛ր աչքերի մեջ,

Ի՛ր մեջ հանգցնել հրաբուխը քո,

Դու Կի՛ն ես, Կի՛ն ես և այնքա՜ն ես Մեծ-

Պոետի հոգում

Տեղավորվելու…

Քո ճանապարհը պոետի սի՜րտն է,

Դու՝ մի Աշխա՜րհ մեկ ուրիշ  Աշխարհում,

Քո Պոետը քո ցա՜վն է,  քո  վի՜շտն է,

Որից բաժանվել

Դու չե՛ս ցանկանում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տաղ արտասվող կնոջ

Ինչո՞ւ էր լալիս  կինն այն  միայնակ,

Մի՞թե արցունքը բալասան է լուրջ,

Գուցե կորուստն էր սգում շատ թանկ

Ու թեթևանում էր արցունք թափելուց…

Սի՞րտն էին կերել,  քչփորե՞լ հոգին,

Թե՞ պատիվն էին  շաղախել ցեխով,

Լացի ձայնն էր աշխարհի  ականջին՝

Մի կին էր լալիս նազանքով

Գեղեցկությունը տեղի չէր տվել,

Քամին էր խաղում կախված փեշի հետ,

Կարծես թևաթափ մի աղավնի էր

Սև ու սուգ հագել:

Ասես սառույցի փոքրիկ մի կտոր

Ընկել էր կարմիր կակաչի վրա

Ու կակաչն այդ անզոր իր լացով

Փորձեր էր անում հալեցնել նրան:

Երերվում էր լացից

Ասես փլվող պատ, որն

Ընկնելու էր գետնին մինչև վերջին քարը,

Ասես գեղեցիկ ոտքերի վրա

Հիմնովին կործանվում էր աշխարհը:

Այտը թա՜ց էր, շուրթը բա՜ց,

Աչքն արցունքի մեջ կորած,

Ժամանակը քարացած էր

Տեսարանից այդ հուզված:

Դո՞ւստր էր, քո՞ւյր էր, Մա՞յր էր

Թե՞ ուղղակի Սիրող կին,

Տեսնես այդ ի՞նչ «մարդակեր»  էր

Հոգին խառնել ձեռքով բիրտ…

… Լաց լինող կինը նման է ծաղկի՜,

Որին տրորել են ոտքեր անաստված

Կամ էլ նման է լքված մի վանքի -

Անտարբերության քողով շղարշված:

… Կնոջ արցունքը մե՜ծ արհավիրք է,

Երևույթ՝  տխո՜ւր ու դաժան

Ասես աշխարհի ողջ դառնությունը

Մի տեղ հավաքվել -

Պայթել է հանկարծ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

22.06.16  Երևան

Երջանկության բանալին

Ամենահեշտ ապրելու ձևը

Դա ձևն է՝ այն ձևը,

Որով ապրում ես հիմա,

Ինքդ չե՛ս կարող ոչինչ փոփոխել

Ուրիշին էլ չե՛ս թողնում

Փոփոխելու այն…

Ցույց ես տալիս, որ գո՜հ ես

Աշխարհից (Կյանքից)

Ապրելակերպից,

Բայց, երբ նայում ես թե ի՞նչպես ես ապրում

Սիրտդ լալի՜ս է ցավից…

Եվ ի՞նչ է դուրս գալիս – Հասարակ մի Բա՜ն,

Ապրելը հե՛շտ է-

Նայե՛լն է դժվար…

Կամ հարցականով

Ապրելը հե՞շտ է-

Նայե՞լն է դժվար…

Ստիպված

… մտքումդ ստեղծում ես մի չեղած կերպար՝

Ընտրում ես անո՜ւնը,

Հասա՜կը, տարի՜քը,

Աչքերի գո՜ւյնը,

Տալի՛ք-առնելիքը,

Շրջազգե՜ստը, սանրվա՜ծքը

Ձա՛յնը (անպայման)…

Ու սիրահարվում ես նրան

Եվ ի՞նչ է դուրս գալիս – Հասարակ մի Բան՝

Ապրի՜ր, վայելի՜ր,

Ըմբոշխնի՛ր կյանքով,

Նախանձի՛ր, խանդի՛ր…

Եվ այս ամբողջը այնքա՜ն ժամանակ

Քանի դեռ ապրում ես ու աչքե՛րդ են փակ:

Ապրելը հե՛շտ է-

Նայե՛լն է դժվար…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Supremus (Մալևիչի սև քառակուսին)

Ցնորվում է խաղողը երակներիդ մեջ՝

Հարվածում գլխիդ,

Ընկնում ոտքիդ տակ,

Մտքումդ աղքատ հարուստներ,

Սրտումդ հարուստներ աղքատ…

… Ցուցափեղկերում

Կանացի լողազգեստնե՜ր,

…Ու աչքերի խաբկա՜նք,

Ու աչքերի տանջա՜նք…

Գինի է դառնում երևակայությունդ՝

Լցվում փո՜քր,

Միջի՜ն,

Մե՛ծ բաժակների մեջ,

Կույրերը տեսնո՜ւմ  են,

Համրերը խոսո՜ւմ,

Անդամալույծները վազում են առաջ…

… Ցուցափեղկերում

Կանացի լողազգեստնե՜ր,

…Ու աչքերի խաբկա՜նք,

Ու աչքերի տանջանք…

Մի սև թավիշ է դիմացդ կանգնում

Ու հիմար սիրտդ կանչում է նրան,

Ձեռքերը քո՛նն են,

Ոտքերը քո՛նն են,

Անկապ ժպիտը ականջից-ականջ

Իհարկե՜ քոնն է,

Դու «նա՛» ես, նա «դո՛ւ» ես

Հարբած մի Արտացոլա՜նք…

… Ցուցափեղկերում

Կանացի լողազգեստնե՜ր,

…Ու աչքերի խաբկա՜նք,

Ու աչքերի տանջանք…

Դու մի Դալի ես՝ Սալվադոր -

Այլ ոչ թե հարբած սրիկա,

Դու Բաքոսի հա՛րճն ես դարձել

Պատրանքների քողի տակ:

Դու քմահաճ փոփոխում ես

Ցանկություններդ բոլոր -

Մոռանալով, որ երկիրը խորանարդ չէ

Այլ կլոր…

Դու լա՛վ գիտես,

Որ Դրախտը և Դժոխքը

Նույն տեղում են՝  Երկնքում

ու թռչում ես դեպի երկինք,

Թռի՜չք, թռի՜չք,

Սլա՜ցք, սլա՜ցք…

… Ցուցափեղկերում

Կանացի լողազգեստնե՜ր,

….Ու աչքերի խաբկա՜նք,

Ու աչքերի տանջանք…

Ս.Ումառ-Հարությունյան