Ազերի ողբացող մայրերին

Ողբո՜ւմ ես,

Տեսնո՛ւմ եմ,

Քո ողբը սիրտս չի՛  հուզում,

Գազա՛ն ես ծնել, մեծացրել՝

Գազանն իր որջո՛ւմ

չի սատկում…

Ինչո՞ւ համար ես ողբում,

Չգիտե՜մ…

Պատերազմը ո՛չ խաղ է, ո՛չ կատակ,

Հիշի՜ր՝

Պատերազմ ուղարկած զավակդ

Ավարի էր գնում անկասկած…

Դու չունե՛ս պատմություն,

Որ քեզ բացատրեմ,

.Դու չունե՛ս սրբություն,

Որ հայհոյեմ քեզ,

Մնում է ասել.

- Չորանա՛ արգանդդ,

Որ նման գազաններ չծնես…

Միգուցե ասես, որ ես դաժա՞ն եմ,

Որ հոգի ու սիրտ ես չունե՞մ,

Իմ Հողը մտած

Նույնիսկ միջա՛տը

Ինձ համար թշնամի՛ է արդեն:

Ձեր ցանկությո՛ւնն էր

Թուրք-ազերիներ,

Արյունով ներկել հողս հայրենի,

Ողբացե՜ք,

Այսօր ձեր զավակները

Իրենց  արյամբ են հեղում հողը իմ:

Ձեր որդոց խառնածին արյունով ներկված

Իմ հողում

Ծառե՜ր եմ տնկելու,

Գլուխը քա՜րը,

Հե՛րն էլ անիծած,

Որ պտուղները դառն են լինելու…

Հավաքեք ձեր ունեցած-չունեցածը,

Ողբալով ընկեք

ճանապարհ,

Այս հողը հային Աստծո տվածն է,

Թշնամու համար-

Միայն գերեզման:

Ս.Ումառ-Հարությունյան