Երբ հա՛րց
են տալիս,
Որը չպետք է
տալ -
Մարդ կատաղում
է
(Այստեղ
տեղին չէ բառը
«Բարկանալ»):
Երբ պարտք
են տալիս
Ու թուղթ
պահանջում այդ պարտքի դիմաց-
Մարդ
փոքրանում է՝
Դառնում ձվի
չափ…
Երբ հույս
են տալիս ու կարեկցում են
Միաժամանակ-
Մարդ
հուսալքվում է՝
Դառնում
անհավատ…
Երբ խոսում
են քեզ հետ,
Բայց լռել է
հարկավոր,
Քեզ թվում է
հանդիպել ես
Մի աղետի
ահավոր:
Երբ լռո՜ւմ
են, չե՛ն խոսում,
Բայց խոսե՛լն
է կարևոր-
Չես
հասկանում ի՞նչ ես ուզում
Այս
աշխարհից մեղավոր:
Պահմտոցի ես
խաղում
Ցավի՜դ,
կամքի՜դ, հույսիդ հետ,
Թաքնվելու
տե՛ղ ես փնտրում՝
Տուն տանող մի
արահետ:
Գտնո՜ւմ ես,
Մա՛րդ
արարած…
Մտնո՜ւմ ես՝
Հանգիստդ առնում
վերջապես,
Երբ, որ
մայրդ է խոսում հուզված,
Կամ լռում է
Աստծո պես …
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий