пятница, 31 августа 2018 г.

Խումհար




Իմ շրթունքներից բանաստեղծակա՜ն
Այրվո՞ւմ են արդյոք շրթունքները քո՛,
Երբ որ հիշո՜ւմ ես մեր ապրած ամռա՜ն
Արևո՜վ լեցուն օրերը կրքոտ…

Հիմա անցնում եմ այն «մե՜ր պուրակով»
(«Մեր նստարանը» լո՜ւռ շրջանցեցի)
Հիշո՞ւմ ես, ինչպես սրտի թրթիռով
Այդ նստարանին կո՜ւրծքդ շոյեցի:

Լսո՞ւմ ես, երեկ հարբե՜լ եմ կրկին
Հոգին քաղցրացնող դա՜ռը բաժակով,
Չե՜մ հիշում ո՞ւմ էի ասում. -  Իմ անգի՜ն
Ե՛կ, գնանք անցնենք այն մեր պուրակով,

Եկ նստե՜նք այն նույն մեր նստարանին
Գրկախառնվե՜նք ինչպես անցյալում…
Այդ ինչ-որ մե՜կը մեղքը աչքերին
Գլուխը կախե՜ց,  հեռացավ  տրտում:

Երևի մտածեց թե խելագա՜ր եմ,
Կա՜մ էլ հարբեցող անբանի մե՛կը…
Միգուցե իրո՞ք խելագարվել եմ
Ու կորցրե՜լ իմ իրական դեմքը:

Չե՛մ հասկանում թե ի՞նչ է պատահել,
Ի՞նչ հուր է  բույն դրել իմ հոգնա՜ծ սրտում,
Որ մինչև հիմա դեռ չե՜մ մոխրացել
Ու…մենակությունի՜ց, սառչո՜ւմ եմ, սառչո՜ւմ…

Ո՞ւմ է պետք պոետը - լցված կարոտով
Մահից փոխ առած կյանքի  մուրհակը ձեռքի՜ն,
Որ մոխրափոշու վերածված հոգո՜վ
Դեռ հավատո՜ւմ է  ծագող հրդեհին…

вторник, 28 августа 2018 г.

Ի ՞նչ թուրք, կամ հայ, չ՞է որ կին ես...


Ի ՞նչ թուրք, կամ հայ, չ՞է որ կին ես,
Նույն կերպ սիրվել ես ուզում,
Սերը կույր չէ,հավատո՞ւմ ես,
Ամեն մարդու չի կպչում:
Երբ ասում եմ  «Սիրում եմ քեզ»,
Գործ չունեմ քո Աստծո հետ
Իմը թուղթն է, գրոտում եմ,
Վա՜յմատիտս կոտրվեց:
Դու ասում ես, որ  «Դու հայ ես,
Հայի արյուն կա մեջդ
Համբուրվելիս հորանջում ես,
Զկրտում ես անընդմեջ:
Ուր էլ գնան, որտեղ լինեն,
(
Վկա է իմ գրիչը)
Ինչ էլ անեն, հաստատ չարժեն,
Տաս թուրք կանայք,
Մեկ հայ կնոջ թարթիչը:


Մի նեղացրեք բանաստեղծին…




Շուտով օրերը կանձրևե՜ն,
Կմերկանա՜ն ծառերը,
Ու ամե՜ն ինչ կթրջեն
Աշնան խոնավ ձեռքերը:

Թեթև քամին տերև՜-տերև՜
Մեր օրերը կտանի
Դեպի սա՜ռը, անշունչ ձմեռ
Ո՜ւ…կհիշենք Տերյանին:

Պոետները լա՜ց կլինեն-
Պատուհանին սևեռված,
Չքնաղ կանայք դո՜ւրս կելնեն
Շորերի մեջ փաթաթված:

Էլ չե՜նք տեսնի Կնոջ քնքո՜ւշ
Կոր գծերը  հաճելի,
… Փողոցներում շորերի կո՜ւյտ,
…Տխո՜ւր դեմքեր այրերի:

Գարունը իր  բուրմո՜ւնքն  ունի,
Ամառը իր կի՜րքն  անեղծ,
Ձմեռն ունի  ձնծաղի՜կ,
Իսկ աշո՞ւնը…բանաստեղծ:

Մի նեղացրեք բանաստեղծին,
Երբ իր աշո՜ւնն է երգում,
Երբ խոսքերով ձմռան ցրտի՜ն
Սե՜ր կամ կիրք է բորբոքում:

Բանաստեղծը մի գարո՜ւն է
Տարվա բոլոր օրերին,
Գարնան նման հեռանո՜ւմ է
Գարուն մնո՜ւմ,
Գարո՜ւն սնում սրտերին:

Շուտով օրերը կանձրևե՜ն,
Կմերկանա՜ն ծառերը,
Կրկի՜ն, կրկի՜ն գործի կանցնեն               
Բանաստեղծի  ձեռքերը:






воскресенье, 26 августа 2018 г.

Ծաղկաթերթի համը...



Չգիտե՜մ,
Հիմա քեզ մոտ ցերե՞կ է, գիշե՞ր,
Գիտե՜մ,  որ չկա՜մ ու գրկա՜ծ չեմ քեզ:
Չգիտե՜մ,
Հիմա լռո՞ւմ ես, խոսո՞ւմ,
Գիտե՜մ, որ հիմա վի՜շտն ու կարոտն են
Կոկորդդ են սեղմում:

Թող քեզ չթվա թե ինձ մոտ ա՜յլ է՝
Արև՜ն է ժպտում
Կամ Լուսի՜նը ծեր,
… Անբարո բախտը շորերը հանե՜լ,
Պարե՜ր է պարում՝ կոտրատվելով մերկ:

Մենք մեր սրտերի վիհերում խորո՜ւնկ,
Չե՛նք տեսնում անջատման քայքայվող շղթան,
… Երկու հեքիաթի՜ հերոս չե՛ն լինում՝
Կամ Արքայադո՜ւստր,
Կամ ջադու-պառավ:

Իսկ մեր հեքիաթը դեռ նո՜ր է սկսվում,
Դողո՜ւմ եմ,
Հուզվո՜ւմ,
Խոսե՜լ եմ ուզում,
Շոյե՜լ եմ ուզում վարսերդ այնպե՜ս
Ինչպես կարո՜տն է հիմա շոյում քեզ:

Իսկ դու ասում ես թե ցավեցնո՜ւմ է,
Ես շատ լավ գիտեմ ցա՜վը սպասումի,
Գիտե՜մ, որ հոգիդ արյունոտվո՜ւմ է,
Բայց դա արյո՜ւն չէ այլ
Հո՛ւր  կարոտի…

Հույսի մի պատառ դիր լեզվիդ վրա,
Ես էլ՝ դեղձենուց ընկած մի ծաղկի թերթիկ,
Դու հույսի հա՜մը փորձիր…մանանա՜,
Իսկ ես՝
Էլ պտուղ չդարձող ծաղկի…


четверг, 23 августа 2018 г.

ՎԵՐՆԱԳԻՐԸ ՎԵՐՋՈՒՄ




-1-
Մի դրա՜խտ էր մեր անցյալը՝
Ես Ադա՜մը, իսկ դո՛ւ Եվա՜ն նրբակիրթ,  
…Ասե՜մ,  հե՜շտ էր լուռ մնալը՝
Դեմքս   հպած  ծնկներիդ:

Քո մեջ  «Ե՜ս»-ն էր իմ հրդեհվել,
Ի՛մ մեջ այրվո՜ւմ  էր քո «Գո»-ն,                       
Ասես թե մեզ հավերժ հյո՜ւր էր                                     
Պրոմեթև՜սը կրակագող:

Չքնաղ ծունկդ կի՜րք էր բուրում-
Իմ ծնկները դողացնում,
Կո՜ւրծքդ էր - այրող զույգ արևներ
Ձեռքերիս մեջ փողփողում:

Ես քո մարմնի ստրո՜ւկն էի,
Դու՝ իմ լեզվի ստրկուհին
Օրե՜ր էին, անցնո՜ւմ էին՝
Երկու գերի՝  ա՜յր ու կին:

-2-
Մեղավո՜ր չեմ, որ արդեն
Ա՜չքս չունի սրություն,
Տարիների բեռից  խամրե՜լ,
Բայց հիշո՜ւմ են պատկերներն այն սրբագույն…
     
Դու էլ հոգնե՜լ - առաջվա պես առո՛ւյգ չես,
Սպասումներդ՝ խոհանոցի՜ց-պատուհան,
Իսկ հիշո՞ւմ ես թե ինչպե՜ս
Մենք չունեինք  սպասումների ժամանակ:

Կյանքը փոխվեց միանգամից՝
Ե՛ս  եմ խոսում, իսկ դու լո՜ւռ ես անսովոր,
… Այն ժամանակ վտարվեցինք դրախտից -
Հիմա կյանքից դո՜ւրս ենք մղվում օ՜ր առ օր:

Ծերանո՜ւմ են  մեր օրերը
Ու մեզ նմա՜ն ծնում  օրե՜ր նորելուկ,
Ծիծաղո՜ւմ ենք՝ ամեն մեծ Բա՜ն
Համարո՜ւմ ենք Մե՜ծ մանրուք:

-3-
Կհիշե՞ք արդյոք դուք ինձ գալիքում,
Ես դա չգիտե՜մ, չե՜մ էլ իմանա,
Չէ՞ որ ամե՜ն ինչ անցնում է կյանքում՝
Անդա՜րձ հեռանում ժամերի նման:

Շատ զգո՜ւյշ ենք խոսում մենք օրվա մասին,
Ասում ենք  «անցա՜վ» այլ ո՛չ «մահացավ»,
Ուզում եմ օ՜րս այնքա՜ն երկարի,
Որ ես չտեսնե՜մ վախճանը նրա:

Ամե՜ն բացվող օր ի՜նչ-որ մի օրվա
Յո՜թն է, քառսո՜ւնքը կամ մահվան տարին,
Ամեն օր տեսնում ենք աչքերը մահվան
Եվ դիմանո՜ւմ այդ  վշտին ու ցավին:

Կյանքի հետ երբե՜ք կատակ չե՛ն անում,
Ես կատակեցի՜ կյանքի հետ դաժան,

… Կհիշե՞ք արդյոք դուք ինձ գալիքում,
Ես դա չգիտե՜մ, չե՜մ էլ իմանա:


понедельник, 13 августа 2018 г.

Ինչո՞ւ են սիրում պոետին



Նստե՜լ, հաշվո՜ւմ եմ
(Մի թի՜վ է ստացվում աստղաբաշխական)
Թե քանի՞ ժամ է տևել իմ ապրելը-
Ու մինչև հիմա դեռ չե՛մ հասկացել
Սիրե՞լն է դժվար թե՞
Չսիրե՜լը…

Սիրել-չսիրելու միջին բան չկա՞,
Դե իհարկե՜ կա՝

Սիրված լինե՜լը, բա՜յց չսիրե՛լը,
Սիրե՜լը, բա՜յց մերժված լինելը,
Սերե՜րը, բայց  լո՜ւռ-անպատասխան…

Ա՜խ, այդ «բայց»-երը
Թո՜ւյլ, անօգնակա՜ն,
Անկա՜մք …ու փխրուն ծաղիկների պե՜ս,
Որոնց, որ մի պահ մայր հողից պոկո՜ւմ
Խոսքի փոխարեն նվե՜ր են տանում:

Ու դո՜ւրս է գալիս,
որ այդ մե՜ծ թվում աստղաբաշխական
Միլիո՜ն ու միլիոն «բայց»-եր են առկա՝
Բայց – հույզի՜, վշտի՜,
Բայց – անպատասխա՜ն
Բայց – արհամարհանքի՜,
տանջանքի՜, ստի՜…

Գործերս լա՜վ են, առա՜ջ են գնում
Ու ես հաշվո՜ւմ եմ «բայց»-երն անհամար
Ու չե՜մ հասկանում
Սիրե՜լ, Չսիրե՜լ
Ո՞ր մեկն է դժվար…

Մի գաղտնի՛ք բացեմ.
Ամենադժվա՜րը
Վերևում ասված միջանկյալն է ա՜յն,
Որը հատուկ է պոե՜տ սրտերին,

…Ո՞վ է պոետին սիրում որպես մարդ՝
Պոե՜տ լինելու համար են
սիրում պոետին 


Մարդիկ Թավշյա ձեռքերով



Թավշյա ձայնով մի մա՜րդ եկավ,

Թավշյա ձայնով բարբառեց.

…Ո՞վ է տանջել  մինչև հիմա,

…Ո՞վ կտանջվի այսուհետ:
-------------------------------------
Ցավին թավի՜շ հագցրին,

Ցա՜վն հաճույքից նրբացավ,

Բայց դրանից տակավի՜ն

Ցա՜վն առանց ցա՛վ չդարձավ:
-------------------------------------
Բախտը թավշյա ձեռնո՜ց հագավ,

Թավշյա գլխա՜րկ, գուլպանե՜ր…

Տեսնես Բախտը հասկացա՞վ,

Որ իր գույնը չի՛ փոխվել:
-------------------------------------
Սև՜ էր Բախտը, սև՛  էլ մնաց,

Սակայն թավշյա՜ երանգով,

Վերցրե՜ց՝ վերից գլորեց ցա՜ծ-

Թավշյա երգե՜ր երգելով:
-------------------------------------
Թավի՜շ դարձավ լքված տո՜ւնը,

Կնքված դո՜ւռ ու պատուհան,

Եվ առաջվա լռությո՜ւնը

Փոխվե՜ց՝ դարձավ չխոսկան:
-------------------------------------
Թավի՜շ հագավ առանց ա՜յն էլ

Դատավորի ա՜չքը կույր,

Թե որ առաջ թշնամի՜ էր՝

Դարձավ ոսո՜խ,  դարձա՜վ  թույն:
-------------------------------------
Թավի՜շ հագավ հոգին հայի՝

Նո՜ւրբ էր՝ նորե՜ն նրբացավ,

Թավշյա արև՜, թավշյա քամի՜,

Թավշյա՛ թախիծ ունեցավ:
-------------------------------------
Ամե՜ն ինչ փոխվեց՝ դարձավ դրությո՜ւն,

Մինչև կոկո՜րդը խրված կասկածով.

… Արդյո՞ք Հավատն է լեռները շարժո՜ւմ,

Թե՞ մարդիկ թավշյա ձեռքերով:







среда, 8 августа 2018 г.

Մենք...


Գնալով կարճանում է կյա՜նքը
Իսկ մենք -
Չգիտենք թե ո՞ւմ,
Չգիտենք թե ի՞նչ,
Չգիտենք ի՞նչպես,
Չգիտենք որտե՞ղ,
Բայց փնտրո՜ւմ ենք միշտ…

Ում որ գտնո՜ւմ ենք-
Տատիկ է արդեն,
Ինչ որ գտնո՜ւմ ենք - էլ արժեք չունի,
Կյանքը գնալով կարճանո՜ւմ է,
Իսկ մենք փնտրո՜ւմ ենք…ի՜նչ էլ որ լինի:

Ճշմարտությո՜ւնը - յոթ սարից այն կողմ,
Արդարությո՜ւնը - աքսորված հեռո՜ւ,
Ազատությունը ոտնատակ տվա՜ծ
Քայլո՜ւմ է կյանքը դաժա՜ն,  ահազդո՜ւ…

Միգուցե մի օ՜ր ինչ-որ Բան գտնենք
Կամ էլ պատասխան հուզող հարցերի,
Եվ հասկանանք, որ ո՜ւշ է արդեն
Ու մեզ կանչո՜ւմ է հողը մեր բաժին:

Ու շտապո՜ւմ ենք մենք
Ինչ-որ բան գտնել ժամանակից շուտ,

Ու սխալվո՜ւմ ենք մենք-
Լուսաբացներին ճանապարհ դնում,
Մայրամուտներին հրավիրում ներս:

Գնալով կարճանում է կյա՜նքը,
Իսկ մենք չգիտենք թե ո՞ւմ,
Չգիտենք թե ի՞նչ,
Չգիտենք ի՞նչպես, չգիտենք որտե՞ղ,
Բայց փնտրում ենք միշտ…

Ու մոռանո՜ւմ ենք թե ինչ լա՜վն ենք մենք՝
Նման այն մեկին,
Որին փնտրե՜լ է,
Որին փնտրո՜ւմ է
Մեր խելա՜ռ,
Ծարա՜վ
Անհանգի՜ստ  հոգին…




воскресенье, 5 августа 2018 г.

Սյունյաց առավոտ…




Սյունյաց աշխարհի
Լեռներին կարո՜տ,
Մի սի՜րտ է հիմա իմ մեջ բաբախում,

Հոգի՞ս է այնտեղ՝ լեռներում ամպոտ,
Թե՞  իմ ստվերն է այնտեղ թափառում:

Սյունյաց առավո՜տը դեղահաբի պես
Մեղմո՜ւմ է ցավերդ, ամոքո՜ւմ,
Ասես համբուրվում ես ծաղիկների հետ
Կամ ծաղիկնե՜րն են  օրդ ողջունում…

Սյունյաց սարերի նոթոտ աչքերո՜ւմ
Խոհուն արև՜ն է կիսաթաքնված,
Ասես գտնվում ես անծի՜ր գգվանքում
Ու ծիածա՜նը գրկումդ սեղմած…

Եվ սիրտդ ասես արյո՜ւն չի լցվում-
Այլ Ոխջի՜, Որոտա՜ն գետերի վազքը,
Մեկ ա՜յլ սիրով է սիրտդ ջերմացնում
Չքնաղ Խուստուփի աչալուրջ աչքը:

Կապուտջո՜ւղ, Ծղո՜ւկ, Մե՜ծ Իշխանասար-
Բաղաց աշխարհի հսկանե՜ր,
… Ձեր մեջ անսովո՜ր ինչ-որ պատարագ,
… Ձեզ ի պահ տված բազո՜ւմ երազներ…

Իմ նախնյաց երկիր Սյունիք աննման,
Սյունի՜քԴիցարան, Լեռնահայաստա՜ն,
Դու  լռել գիտես աստղերի նման
Ու նաև կանչել հոգու պես ծարավ:

Սյունյաց գեղամե՜ջք կանանց աչքերում,
Որ շա՜տ են նման մորթվող արևի,
Ես միշտ տեսել եմ թարթվող տխրություն
Ու զգացել ո՜ւժը Սիսական հողի…

Սյունյաց այրերը հոգով հսկանե՜ր,
Սրտերով քնքո՜ւշ, Անդոկի պես խի՛ստ,
Ունա՜կ են օտարին ատե՜լ և սիրե՜լ
Նաև զարդարե՜լ գորշ օրերը սին…

Սյունյաց աշխարհի լեռներին կարո՜տ,
Մի սի՜րտ է հիմա իմ մեջ բաբախում,

Սյունյաց աշխարհից շա՜տ հեռու, բայց մո՜տ
Ես՝ որդի՜ս սյունյաց
Տխրո՜ւմ եմ, տխրո՜ւմ



суббота, 4 августа 2018 г.

ՆԵՐՇՆՉՈւՄ



Ո՞նց համոզեմ,
Որ տևում է մի ամբողջ դա՜ր
Պա՜հն այն դժվա՜ր,
Երբ որ նորից կներշնչվեմ
Հայացքով ա՜յն,
Ո՜րը… ի՛նձ է ուղղված միայն:

Ո՞նց համոզեմ,
որ  չեմ սիրել կասկածա՜նքը,
Սո՜ւտը անդեմ
Կամ կեղծավոր ակնածանքը…

Չէ՜,  ինաձնից ի՞նչ բանաստեղծ-
Թե որ մի կո՜ւյր գուսանի պես,
Սերս պիտի երկինք հանե՜մ,
Փառաբանե՛մ…

Չհասկացա՜ ես քո լեզուն օտարի պես,
Բայց ի՛մ լեզվով բանաստեղծի
Ասացի՛ քեզ.
- Ձյո՜ւն է եկել ամռան կեսին,
Տե՜ս, փաթիլներն օդում պարող
Հարսնաքող են դարձել կարծես…

Ձյո՞ւն տեսնեիր,
Երբ սրտումդ ձյո՜ւն էր արդեն-
… Ձյունն այդ իջավ իմ մազերի՜ն
Ու մազերս սպիտակեցրեց…

Ա՞չք ունեիր բանաստեղծի՜,
Կամ թե հոգի՜ պոետական,
Որ տեսնեի՜ր ամռան կեսին
Ինձ հյուր եկած շո՜ւնչը ձմռան…

Չէ՜, չգիտեմ ո՞նց համոզեմ,
Որ տևում է մի ամբողջ դա՜ր
Պա՜հն այն դժվար,
Երբ որ նորից կներշնչվեմ…



четверг, 2 августа 2018 г.

Գիշեր


Կյանքի տերևաթափ


Աստծո դստեր մատները



Տրորված կակաչներ


Մենություն

Իսկ դուք ծանո՞թ եք Մենությանը,
Եթե ո՜չ,
ցավո՜ւմ եմ Ձեզ համար,
Նշանակում է ծանո՜թ չեք ձեր բնությանը
Եվ գաղտնիքներին անհամար:
Նշանակում է
Խոսե՜լ չգիտեք, լսե՜լ չգիտեք ինքներդ Ձեզ,
Նշանակում է
Գիշե՜ր ու ցերե՜կ անծանոթ մի ձայն է
զրուցում ձեզ հետ:
Նշանակում է
տեսնե՜լ չգիտեք
Ի՞նչպես են ուռենու կախված վարսերը
համբուրում վազող գետակին,
Ի՞նչպես է բացված ծաղիկն իր շուրթե՜րը
Հպում հեռացող թիթեռին:
Չգիտեք ի՞նչպես է լռում ջութակը,
Ի՞նչպես է Լուսինը փա՜յլն իր կորցնում,
Երբ միլիո՜ն տարեկան իմաստուն արեգակը
Մենության առաջ գլո՜ւխն է կախում…
Չգիտեք գիշերվա անթափանց գո՜ւյնը
Ի՞նչպես է քսվում աչքերին,
Ի՞նչպես է մո՜ւթը գտնում իր բո՜ւյնը
Սև կոչված սրտի պատերին:
Չգիտեք ի՞նչպես է ընկնում զարկերակը՝
Ուղղվո՜ւմ, դառնում ճառագայթ…
Ի՞նչպես է մահվան դատարկ պատգարակը
Դանդա՜ղ օրորվում աչքերի առաջ:
Մենությունը դարձել է խարա՜ն-
Եվ հոգո՜ւ և մարմնի՜ կառափնարանը,
Ի՜նքս էլ չգիտեմ, ցավե՞մ ձեզ համար
Թե՞ նախանձեմ, որ ծանո՜թ չեք
Մենությանը…

Կապույտներում կորած մի սիրտ...



Նա քայլո՜ւմ էր
Ու ոտքերով քա՜րշ էր տալիս սիրտն իմ խելառ,
Սրտիս տեղը կրծքի տա՜կ էր,
Բայց հայտնվեց ոտքերի տակ…

Սի՜րտ ու ոտքե՜ր իրար գրկած
Քայլո՜ւմ էին
Փոշի ու կեղտ հագած մայթով,
Չեմ առարկի - գեղեցիկ էր պատկերը այդ,
Հոգեզմայլ նաև՜  ցավոտ:

Մի հեքիա՜թ էր փողոց ելել՝
Ճկուն-հմայք, կարոտաթև՜,
Հեռանո՜ւմ էր սիրտս ավեր-
Այնքան թեթև՜, այնքան թեթև՜:

Նա չէ՛ր  նայում ոտքերի տակ
(Փարթամ կո՜ւրծքն էր խանգարում)
Ինչպես սուզվող կարոտի նա՜վ
Հեռանո՜ւմ էր, հեռանում…

Կա՛նգ առ, նայի՜ր ոտքերիդ տակ՝
Կապույտներում կորած մի սիրտ,

Չե՜ս ցանկանում սե՜րն իմ դառնալ-
Սի՜րտս թող հանգիստ…
                                                     



Կատարին Լեռան



Բարձրացա՜,  հասա լեռան կատարին,
Մի պահ ինձ թվա՜ց
Թե մոտեցել էի Աստծո ականջին
ու բողոքո՜ւմ էի, որ
օրերս մեռա՜ն
ձուլված տապալվող հույսի շառաչին:

Ո՛չ Աստծուն տեսա,  ո՛չ էլ ուրիշ Բան,
Խայտող մի կնոջ
Քայլերի թեթև շշուկնե՜ր  էին,
Արևն էլ ելել,  լեռան կատարին
Չկա՜ր ուրիշ բան:

Ուզո՜ւմ էի ներել՝  չգիտեի ո՞ւմ,
Ուզո՜ւմ էի ատել՝ թշնամի չկար,
Մնում էր վերցնել գալիք օրերի
լուսեղեն հեռուն
Ու հրդեհ սարքել կատարին լեռան:

Ուզո՜ւմ էի հարբել,
բայց չնմանվե՜լ ինձ,
Չդառնա՜լ արարած- անմի՜տ ու անկե՜ղծ,
Ուզո՜ւմ էի վերցնել ու միանգամից
Այրել մարդկային դիմակները կեղծ…

Դատարկություն էր-
Ուրիշ բան չկար,
Արևն էր ելել լեռան կատարին,
Շշուկնե՜ր էին …
Զեփյուռի նման
Խայտող մի կնոջ թեթև քայլերի…