Բախում

Մե՜ղք իմ...

Եղերերգ

Ջրափոսերը արծաթապատ են…

Երևի լուսինն է իր գույնով ներկել,

Կա՛մ,  կանացիության մոլուցքը բարձած-

Խստաբարո Հոր հայացքի ներքո

Օրիորդ գիշերն է ոտքը կախ գցել…

Մուժը նստած աչքերին, բայց վարդագույն այտերով

Օրորվո՜ւմ է գիշերը

Իր արծաթով  լուսավոր,

Ցո՛ւյց է տալիս անկողոսկր ադամորդուն

Վայելքներն իր զորավո՛ր…

Արթնանո՜ւմ են, պա՜ր են պարում

Կորած հույսի թևեր գտած քո մտքերը,  

Թե անմե՜ղ

Թե՜ մեղավոր…

* * *

… Ատո՛ւմ եմ ցերեկը - ուխտադրո՜ւժ, անիծվա՜ծ,

Կաշառակեր լույսի անփութությո՛ւնն անշարժ,

Երբ նրա աչքերում առույգ եմ թվում, բայց

Ինքս իմ մեջ լինում եմ մեռած…

Ցերեկո՛վ են աչքդ փակում

Երազանքիդ խոլ մտքերը բանական,

Հեքիաթները ցերեկո՛վ են ազատվում

Բառախաղից հավիտյան…

Ցերեկո՛վ է վերերկրյա կույսն ազատում քեզ քո գոյից,

Ցերեկո՛վ ես դու հեռանում

Արու կյանքի պարկեշտության սեղանից…

Տարածությունն ու ժամանակը

Կանգառներ են կատարում, երբ

Արևն իր մեծ ստինքերով

Հոգնած մարմինդ է կերակրում,

Երբ խոսքն արդեն ուժ-եռանդ  չի սերմանում՝               

Հպվում է խորաքանդակ շուրթերիդ դժկամ

Ու անհետանո՜ւմ   է                                     

Շիրմաքարերի վրա վազող մողեսի նման…

Ցերեկո՛վ է

դեպի հավերժական տուն գնացող ճանապարհին,

Մի սուտասան քահանա

Իր հոգևոր երգով խորթ,

ճանապարհում քեզ համար

Նախատեսված փոսի մոտ…

* * *

Գիշերվա մեջ ավելի ես ապրում՝

քան ինքդ քո մեջ…

Գիշերվա մեջ է

Խե՛նթ ջահելությունը,

Հեծկլտացող ճերմակության

Ծորո՜ւն շառագույնը…

Գիշերվա մեջ է

Մեռնող ջութակի հնչյունին սադրիչ՝

Տառապանքներիդ երգը սփոփիչ…

Գիշերվա մեջ է

Խեղաթյուր հոգու տխրության բույրը՝

Մի բարեպատեհ երջանիկ դիպված -

Գիշերվա զեփյուռի ձեռքերում փակված…

… Խոցո՛ւմ է գիշերվա հետքն անմարդկային,

Իմաստությունը դատապարտվում է մահվան,

Մղվո՜ւմ է հոգիդ պատժապարտ մարմնիդ ու

Պաշտամունք է դառնում գո՛յը գիշերվա…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Սպասում...

Թախիծ

Սպասում

Գիշերվա ճիչն ընկավ հատակին,

Հատակը ծածկվեց մթան շղարշով,
Միայնությունը գրկեց տագնապին,

Երբ դու հեռացար գիշերով:

Ինչ որ մի բան բարձրացա՞վ թե՞ ընկավ,

Ժպիտը շնչեց անհանգիստ,

Արցունքից թրջված մի ձեռք բարձրացավ,

Դանդաղ մոտեցավ աչքերիս:

Ո՛չ քամի կար,

Ո՛չ ճիչ, ո՛չ լուսին,

Միայն սուտն էր լողում մթան մեջ,

Մի  կապույտ շրջազգեստ էր ընկած բազմոցին՝

Դաժա՜ն, անողո՜ք, սնամեջ:

Կարծես հրդեհվեց ատլասե վարագույրը՝

Այրվե՜ց,

վերջացավ աղոթքի նման,

Սենյակում մնաց օդային քո համբույրն ու…

Կավե մի դատարկ ծաղկաման:

Անքնությունը մի որբուկի պես,

Լիզում է աչքերս հոգնած,

Իրոք չեմ կարող մնալ առանց քեզ,          

Նեղացա՜ծ,

Հեռացա՜ծ իմ երազ…

Ապրել կամ քնել կլինի՞ առանց քեզ…

Սպասումը ցա՜վ է,

Տանջո՜ւմ է աչքերս,                                

Մի՛ սեթևետիր, արի վերջապես,

Փակի՛ր կոպերս…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Անկյուն...

Կրքերի քամին

  

Ես երբեք այսքան համառ չեմ եղել,

Եվ ի՞նչ եմ ուզում քեզնից անընդհատ,

Կյա՜նք,

Ընդամենը հպարտ եմ եղել,

Հիմա խնդրում եմ - մեն մի ակնթարթ:

Ընդամենը մե՜կ,

Ո՛չ տա՜սը, ո՛չ  հարյո՜ւր…

Ընդամենը մե՛կ  - մեկ ջնջո՛ց կյանքի,

Որ կարողանամ

Ինձ թևեր տվող

Անքա՜ն ցանկալի, թևերս կտրող

Այնքա՜ն ցավալի

Մեկ օրը ջնջել իմ հիշողության…

Դա այն օրն է, երբ դռանս տակից կատվի ձագի պես,

Մի կրքոտ քամի սողաց դեպի ներս,

Ո՜չ,

Ո՛չ թե սենյակ, այլ

Սիրտս լցվեց…

Համոզել փորձեց, որ ինքը Սերն է,

Պարզվեց՝ անհասցե, անտոհմ մի

Բե՜ռ է…

Արցունքն աչքերում

Մի ունայնություն…

Դա տիեզերքի, տարվա այն օրն է,

Երբ մայրամուտն է լուսնին մերձենում,

Երբ արթնանում են հոգումդ քնած խաղաղ խխունջները,

Երբ երթն են սկսում ագա՜հ, կիսաքուն, քո

Խո՜ւլ անուրջները…

Երբ ցանկանում ես զմայլվել արևով,

Ամպի դիմակով,

Անձրևի թափով,

Հողի Ջերմությամբ, որից որ պետք է ծնվի մի փոքրիկ,

Երիցուկ կամ էլ

Մարգարտածաղիկ…

…Ու հենց այդ պահին

Բա՜րձր, շա՜տ բարձր փռշտում է

Կրքերի քամին՝

Աչքերը տնկած քո թաշկինակին,

Որով բազմաթիվ անգամ ես սրբել

Երազանքներիդ արցունքն ու փոշին…

Ինձ մի՛ առարկիր,

Որ դա բնական է՝

Բնությունն է փռկվել իմ սրտում,

Որ օձը՝ օձին է գտնում,

Գայլը- գտնում է գայլին…

… Կրքից լցված իմ այս սրտով

Որտե՞ղ  գտնեմ ընտրյալին:

Ես երբեք այսքան չեմ եղել համառ,

Եվ ի՞նչ եմ ուզում քեզնից

Կյա՜նք…

Ո՛չ տա՜սը, ո՛չ  հարյո՜ւր…

Ընդամենը մե՜կ,

Հիշողությանս - մեկ օրվա ջնջո՛ց:

… Առանց Նրա կիրքը բեռ է,

Սերն էլ ցա՜վ է

Ու խայթո՛ց…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տատիկը

Մի տատիկ էր մեջքով հենվել
Դեղատան հին դռանը,

Դեղ գնելու փո՛ղ չուներ -

Դա էր ցավի պատճառը:

Դեղատոմս էր ափի մեջ,
Արժեքը՝ իր կյանքի  չափ,
Իսկ փողոցում անտարբեր
Դարն էր՝ խիղճը կորցրած:

Թղթե մի Հավատ էր բռնել,

Թղթում- Հույսի երկու բառ,

Մի՞թե վերջն էր եկե՜լ, չոքե՜լ,

Խեղճ տատիկի սրտի տակ:

… Հեռվից կարծես մի ձայն լսեց՝

Մաքո՜ւր, պայծա՜ռ, կանչո՜ղ, ջի՜նջ

« Մի՞թե Տերը ինձ չանտեսեց,

Գո՞ւցե հիմա կօգնի ինձ…»

Փոքրիկ մի տղա էր  կանգնել…

- Տատի՛կ, էլ լաց չլինե՛ս,

Մայրս հացի՜ է ուղարկել,

Կուզե՞ս, կեսը կտամ քեզ:

Թաթիկը կնոջն էր պարզել,

Տալիս էր նրան իր հացը,

Բոլորին մարտի էր կանչել,

Տասնամյա այդ դյուցազնը:

…Հազարամյա ծունկը չոքեց,

Ցա՛վը մարմնում նվնվաց

Ու փոքրիկին գրկին սեղմեց

Դեղատոմսը մոռացած…

Ցավերն անցան մի հրաշքով,

Հավատն իր գործը արեց,

Աշնան քամին սառը շնչով,

Դեղատոմսը փախցրեց…

Ս.Ումառ

Կարոտ

Բարձրանում է հոգնած ձե՜ռքը կարոտի,

Հեռացնում է իրարից թարթիչներս-

Աչքե՛րս բացում,

Կարոտի աչքերն այնքա՜ն հարազատ

Տեղավորվում են հայացքիս ներսում…

Պահարանի կիսաբաց դռնից,

Քո շրջազգեստն է ոտքերը կախել

Միայնա՜կ,

Կարոտս չի՛ հոգնում սպասելուց,

Կարոտս սպասում է համակ…

Մի ցա՛վ է ճչում ժամանակի մեջ,

Իմ ետևից կանչում է մի ձայն,

Դանդաղ հեռանում եմ ներկայից՝

Կարոտս գրկումս սեղմած…

Հուշերիս անոթը դատարկ է՝

Վշտաբեկ,

Սիրտս՝ նվաղած – կարկամած,

Անոթի հատակում  կանացի մի ձեռք,

Մատներն է սեղմում դառնացած…

Վազում է կարոտս

Սենյակից-սենյակ,

Հպվում է դռան դիտանցքի ապակուն,

Հեռավոր հուշերի երազ-քաղաքում

Մի կին  է կրծքով

Կերակրում պատանուն…

… Կարոտս - հրաժեշտի չափ երկար,

Անխի՜ղճ,

Անավա՜րտ,

Անաստվա՜ծ…

Իր կիսադեմով աչքով է անում,

Համբուրում է կոպերս հոգնած…

… Արևն անհոգի, աչքերս է բացում,

Ամոթխած կարոտս - շշնջում

«Բարև՜»…

Ծաղկած հոների փոքրիկ մի այգում,

Ժպիտդ է թռչում

Տերևի՜ց-տերև՜…

Ս.Ումառ

Անձրև, անձրև...

Սերը արվե՞ստ է

Հեռանո՜ւմ ես

Ոտքերիդ տակ հիմա խոտը չի՛ լալիս,

Ցո՜ւրտ է՝

Սառը ձյունն է ճռճռո՛ւմ,

Գիտե՜մ, քայլում ես, քայլում դեպի ի՞նձ

Թե՞ ինձնից ես ավելի հեռանում…

Հեռանո՜ւմ ես՝

Իմ վերջ չունեցող նրբություն,

Ափերիդ մեջ դողում է համբույրս վերջին,

Ձմե՞ռ է, թե՞ ամառ, ես չեմ հասկանում,

Կարծես օրորվում եմ անդունդի եզրին…

Մի տխո՜ւր մեղեդի է, այստեղ՝ իմ սրտում

Առանց քեզ - սառը հուլիսյան օրեր,

…Մի ծեր խմբավար ձեռքն է բարձրացնում,

Ու լաց են լինում հազար ջութակներ:

Գնո՞ւմ ես,  գիտեմ ՝ հոգու թռիչք է,

Ոչի՜նչ սիրելիս, հեռացի՜ր…

…Հոգու ձմեռը փչացած խաղալիք է,

Մի օր անպայման կաշխատի:

Մի քիչ զգույշ քայլիր, հանկարծ չգցես

Հիշողությունդ սառը ձյան վրա,

… Ու երբ պատահմամբ փակուղի հասնես,

Քեզ կտաքացնի նա՝ կրակի նման:

Գիշերվա շոյա՜նք…

Իմ անվերջ քնքշությո՜ւն…

Աչքերիս վրա առավոտյան ցո՜ղ…

… Ինձ «Բարի լույս» է քինոտ շշնջում -

Փետրվարն իր սառը շնչով:

Ս. Ումառ-Հարությունյան

Օրոր...

Տանջո՜ւմ ես,

Տանջվո՜ւմ,

Թվում է հանցա՞նք,

Մի՞թե չգիտես, որ իմ մեջ լինելդ

Երանությո՜ւն է,

այլ ոչ թե տանջանք…

…Որ ամեն մի քայլս ես զգույշ եմ դնում

այս Երկիր կոչված խորթ մոլորակին,

Որ իմ մեջ հանկարծ ցավ չպատճառեմ, քեզ՝

իմ մեջ ապրողին…

Որ ամեն անգամ այլ աչքով նայեմ

ես արեգակի՜ն,

քամո՜ւն,

անձրևի՜ն,

լուսնի՜ն,

աստղերի՜ն,

Որ գիշերները օրոր ասեմ քեզ

տղամարդկային…

- Մի՛ քնիր այդպես՝ անխռով ու հեզ,

Օրորվիր դանդա՜ղ, բայց մնա արթուն՝

Ի՛մ մեջ, ի՛մ սրտում-

այդ փական կոչված դռները սրտիս

փակվո՜ւմ են, բացվո՜ւմ

միայն քո շնչից…

Ես էլ կօրորվեմ համահունչ քեզ հետ,

Ինչպես որ կյանքում՝

Դու առաջ, ես՝ ետ,

Դու ետ, ես՝ առաջ

Դու ձախ, իսկ ես աջ…

Չքնե՜ս հանկարծ…թե չէ կանգ կառնի

Սիրտս՝

Քեզնով լրացված…

Ու թող արյունս անընդհատ հոսի

Բիբերիդ հառնած…

Եղի՛ր անհանգիստ, ի՛մ մեջ, ի՛մ սրտում…

Նոր ոչինչ չկա այս երկիր կոչվող

խորթ մոլորակում….

Ս.Ումառ

Տոն մարմինների

Մեր մարմինների

Իրար համբուրելը՝

Տոն է իսկական,

Գուրգուրելն իրար՝ Հույզերի աղոթք,

Մեր համբերելը մեղք է մի դաժան,

Իրար վանելը՝

Ցա՜վ է անողոք:

Երբ չեմ գրկում քեզ,

Պատժո՜ւմ եմ ես ինձ,

Չե՛մ զգում գրկումս գալարներդ տաք,

Սպասվող վայրկյանը քա՜ր է շուրթերիս,

Ու լույս չի քամվում քո տաք կրծքի տակ:

Մարմնիս կանչերից

Ուշքի չե՜մ գալիս,

Անցնո՜ւմ եմ վարսերիդ ցանցե կամուրջով,

Շունչ տալ եմ ուզում Իմ երազներին,

Քո համբույրների համը կուլ տալով:

Փակի՛ր աչքերդ, ինձ ամուր գրկի՛ր,

Ձուլվի՛ր  ճգնավոր երազներիս հետ,

Խուլ Կարոտներիս ճաղերին փռիր

Ինձ սպասեցնելու Պահը  անհեթեթ:

Ու փորձիր խոսե՜լ, խոսե՜լ  սրտիս հետ,

Մարմնով հպվիր հոգուս անկենդան,

Մեր մարմինների

Իրար համբուրելը,

Տոն է իսկական:

Ս.Ումառ

Այդպես չեն հեռանում…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր, համոզի՛ր,

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում…

Հեռանում են գեղեցիկ՝

Մայրամուտի նման նուրբ,

Հեռանում են ցավի նման անցողիկ՝

Կծկված օրվա տաք կրծքում…

Եվ բնավ էլ հեռանալով,

Պարտադիր չէ ցավեցնել…

Ո՞վ չգիտե, որ Բախտի հետ

Անիմաստ է մրցակցել:

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Իսկ ես ուզում եմ հարցնել.

Մի՞թե կարող եմ

Օրը սարքել ժամ,

Ժամը՝ ակընթարթ,

Անունդ սարքել տող,

Անցյալս երկտող,

Կրճատել ինքս ինձ…

Ու ամեն անգամ վեր թռչել տեղից

Մենության վայրագ բութ թակոցներից…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Մի՛ շտապիր, սպասի՛ր,

Ես չեմ խեղդելու թախիծն ու կիրքը

Գինու գավաթում,     

ճշմարտությունը գինու մեջ չէ այլ

Արյան զարկերում…

Թույլ տուր մի վերջին գավաթը ըմպել -

Լցված քո բույրով,

Մի վերջին անգամ քեզանով արբել…

Ու համարձակության օձիքից կառչած -

Բախտի հետ վիճել,

Բախտին համոզել,

կամ ապացուցել,

Որ տված նվերը ետ չեն պահանջում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Վաղը նոր օր կբացվի՝

Մի նոր գիշեր, նոր ցերեկ

Ու խումհարը չի թողնի, որ

Զրուցեմ մերկ պատի հետ…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր,

Համոզի՛ր…

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ս.Ումառ

Երևան

12.08.14թ

Առանց քեզ

 

Աստվա՛ծ իմ, ի՞նչ կարճ է կյանքը,

Վեճե՜ր, խա՜նդ,

Ցավեր անհամար,

Ես հագնում եմ քո փոքրիկ հողաթափերը

Իմը - թողնելով քեզ համար:

Փորձում եմ տաքացնել հոգիս

Դողացող կոպիտ ձեռքերով,

Մի հիմար աստղ երկնքից

Ձեռքով է անում ժպտալով:

Մի՞թե ավարտը սա է,

Այրված, վերջացած հույսի մի կտոր,

Քամին՝ մոլագար այդ դերասանը

Տերևներն է ավլում գիշերով…

Մի ամբողջ աշխարհ է աթոռիս թիկնակին՝

Քո սպիտակ կրծկալը՝ աչքերը չռած,

Ու կարծես մի ձեռք երկնային

Աչքերս է փակում սարսափած:

Շուտով կայցելի և լույսը

Եվ արևը…

Երկի՜նքը անամպ…

Ու կչքվի այն փոքրիկ մի հույսը

Որ մթով ստեղծեցիր ինձ համար:

Շրթունքիս անկյունում մի արցունք է ծնվել,

Ալեհեր մի ցավ է ձեռքերս այրում…

Մի՞թե աշխարհն է  իմ մեջ խենթացել…

…Թ՞ե ես եմ խենթացել աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Բա՛ց արա դուռդ...

* * *

Երջանիկ մարդիկ նորից են ծնվում,

Գուցե այդպես է օրենքն աշխարհի,

Երջանիկ մարդիկ սկզբից կուրանում,

Հետո այլ կերպ են աշխարհին նայում:

Քո սերը վաղուց կուրացրել է ինձ,

Կյանքին նայում եմ ակնոցներով մութ,

Իսկ ձեռքիս փայտը ճանապարհներից

Քո ճանապարհը փնտրում,չի գտնում:

Հիշի՛ր, որ ես եմ քո պատուհանին

Նկարել լուսին ագահ աչքերով,

Հետո էլ խանդից կոտրել ապակին,

Որ քեզ լուսինն էր նայում գիշերով:

Հիշի՛ր, որ ես եմ սրտիդ օրագրում

Արևագույնի ակնոցներ ներկել,

Հիշի՛ր, արև եմ եղել քո կյանքում,

Հիմա ստիպված եմ սև ակնոց կրել:

Կիսալուսինն է մտել իմ թևը,

Մութ գիշերներն են աչքերս փակում,

Իսկ տարիներիս կուրացած բեռը

Քո փակված դուռն է անընդհատ թակում:

Բա՛ց արա դուռդ, վերադա՛րձ եմ ես,

Արևագույներ ներկող այն տղա՜ն,

Բա՛ց արա դուռդ ,գուցե դո՞ւ փշրես

Կույր տարիներիս ժանգոտված շղթան:

Ս.Ումառ

Ների՜ր, սիրելիս

Ասո՜ւմ են…

Աստված չի ջնջում անցյալդ, որ

Չմոռանաս ա՛յն,

Ինչը որ շատ ես ուզում մոռանալ…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս -

Քո հետ չանցկացրած

Իմ բոլո՜ր, բոլո՜ր

Օրերի համար…

Ասո՜ւմ են…

Իբր իմ խնդիրները

Լուծում է Աստված,

Իսկ երբ չի լուծում ու

Ես եմ լուծում բոլոր հարցերս -

Իմ առջև ծագած.

Դուրս է գալիս, որ ե՞ս էլ եմ Աստված…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս,

Ինձնից ի՞նչ Աստված…

Ասո՜ւմ են…

Աստված Ներում է նրանց,

Ովքեր իրենք են ներողի դերում ու

Ի՞նչ է ստացվում,

Որ ներողն ինքը դառնում է Աստվա՞ծ…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս,

Իմ բոլոր գործած,

Նաև չգործած

Մեղքերի համար…

Ս. Ումառ Հարությունյան

Աստղաթափը տխուր մի երգ է

* * *

Ծառերը՝ մերկացած փերիներ,

Պարում են գրկում գիշերվա,

Դանդա՜ղ ու ցավո՜տ գիշերը

Ճանաչում է իմ ներկան…

Ամպերը անձրևոտ շապիկով

Վազում են խելագար աջ ու ձախ,

Լալի՜ս են, ընկնո՜ւմ կարոտով

Գիշերվա կրծքին լուսնաշաղ:

Աստղաթափը տխուր մի երգ է,

Կարծես թե` սառած արցունքներ,

Շշուկն է՝ լռության այդ մահերգը

Գիշերվա աչքերում ծվարել:

… Գիշերն անարև,

Անաղմո՜ւկ, խաղա՜ղ

Իբրև մարգարե իջնում է ծնկի…

…Գիշերն ուժասպառ է եղել…

Ծխում է օրվա

Ծխախոտն իր վերջին…

…Գիշերն արտասվում է

Իր մերկության վրա…

Լուսնաթովն է գիշերվա այտերին..

…Գիշերը ցավերով երկունքի,

Արարում է

Այս թավշյա՜ ու քնքո՜ւշ մեղեդին:

Ս.Հարությունյան (Ումառ)

Քայլում էիր

Քայլում էիր:

Կյանքն էր կծկվել -

Հարմարվելով շորերիդ մեջ,

Ու քաշում էր իր հետևից

Բյուր աչքերի հոծ բանակը

Ուղտերի պես:

Քայլում էիր…

Տառապանքների փշոտ հուշերը

Մեջքիդ բեռ բարձած,

Քայլով դողացող:

Ժպտում էիր,

Ինչպես կապույտ երազում

Արև խայտացող:

Դառն էր քայլքդ,

Բայց գեղեցիկ՝ ոչ ինձ համար,

Քանզի քայլքիդ ու աչքերիս ճանապարհը

Մեծանում էր ոչ իմ օգտին,

Քանզի քայլքդ հեռանալով

Կուլ էր գնում

Արդեն մեռնող

Մայրամուտին:

Գիշերային...

* * *
Ծառերը՝ մերկացած փերիներ,
Պարում են գրկում գիշերվա,
Դանդա՜ղ ու ցավո՜տ գիշերը
Ճանաչում է իմ ներկան…

Ամպերը անձրևոտ շապիկով
Վազում են խելագար աջ ու ձախ,
Լալի՜ս են, ընկնո՜ւմ կարոտով
Գիշերվա կրծքին լուսնաշաղ:

Աստղաթափը տխուր մի երգ է,
Կարծես թե` սառած արցունքներ,
Շշուկն է՝ լռության այդ մահերգը
Գիշերվա աչքերում ծվարել:

… Գիշերն անարև,
Անաղմո՜ւկ, խաղա՜ղ
Իբրև մարգարե իջնում է ծնկի…

…Գիշերն ուժասպառ է եղել…
Ծխում է օրվա
Ծխախոտն իր վերջին…

…Գիշերն արտասվում է
Իր մերկության վրա…
Լուսնաթովն է գիշերվա այտերին..

…Գիշերը ցավերով երկունքի,
Արարում է
Այս թավշյա՜ ու քնքո՜ւշ մեղեդին:

Ս.Հարությունյան (Ումառ)

Դու լա՜ց ես լինում

* * *

Ծաղկի քնքշությո՞ւն,

Դու լաց ես լինում ու

Քեզ թվում է - ես  չկամ հիմա,

Բայց ես ապրում եմ և քո հուշերում

Փոքրիկ մի նավակ է հեռանում դանդաղ…

Տանում է իր հետ շշուկից ծնված

Մի խոր լռություն,

Մի առագաստ՝ սպիտակ ու անբիծ,

Կլանվում է, կորում ինչ որ տեղ հեռվում

Նավակի հետքը

Բյուր ալիքներից…

Դու լա՜ց ես լինում,

Ինչո՞ւ, չգիտե՜մ,

Չգիտեմ նույնիսկ թե քո աչքերով դու ո՞ւմ ես դիմում,

Հավատացած չեմ, բայց կռահում եմ -

Տողերս վերքերդ էլ չեն ամոքում…

Թող գնա հուշի նավակն այդ փոքրիկ,

Հասնի ինչ որ տեղ՝

Դառնա մի ինչ որ կղզի,

Ու սիրահոժար թող գերի ընկնի

Ուրիշ մի հուշի…

Ծաղկի քնքշությո՞ւն,

Դու լաց ես լինում ու քեզ թվում է - ես չկամ հիմա,

Բայց ես ապրում եմ դեռ քո հուշերում

Փոքրի՜կ, օրորվո՜ղ նավակի վրա…

ԹԱԽԻԾ

Հեշտ ճանապարհ է անցնում Թախիծը,

Ու հեշտությամբ էլ դառնում է Կարոտ,

Ինչպես շուրթերից ակամա  թռած

Մեկ անմիտ բառն է լինում շատ ցավոտ…

Հեշտ է Թախիծը դառնում տխուր երգ, 

Սպասումի սառա՜ծ, թափանցիկ հայացք,

Երբ որ լեզուն է սրտի փոխարեն,

Խոսո՜ւմ, բողոքո՜ւմ անընդհատ…

Հեշտ չի հագենում Թախիծը ագահ,

Հիշողության պես կյանքդ է ուտում,

Ու թվում է թե քո մեջ անդադար-

Հորդում է մեկ այլ, օտար մի արյուն…

Մարմնովդ մեկ Թախիծն է ձգվո՜ւմ,

Թո՜ւյլ, անօգնակա՜ն, բայց մի՛շտ կենդանի,

Առաջացնելով մի տարածություն,

Որը ոչ ավա՜րտ, ոչ էլ սկիզբ ունի…

Մեկ բարկանում ես Թախիծի վրա,

Մեկ է՝լ նրանից ներումներ հայցում,

Քանզի դու գիտես, որ առանց նրա

Անհեթեթ է կյանքն այս մոլորակում…

… Եվ փայփայում ես քո մեջ Թախիծին,

… Եվ գերի մնում նրա մեղեդուն,

….Եվ երակներդ արյուն են մղում

Որը քո ներսում

Կարոտ է դառնում…

Ս.Ումառ

ԹԱԽԻԾ

Դու եկա՞ր, Թախիծ,

Իսկ գի՞տես,

Որ երբեք չեմ սպասել ես քեզ…

Չգիտեի՜, որ կարող ես գալ ինձ մոտ,

Չգիտեի՜, որ դու այսքան գեղեցի՜կն ես…

Այսքան փխրո՜ւն,

Նեղացկո՜տ…

Ինձ թվում էր անտարբեր ես ու անփույթ…

Քո աչքերի գույնը - մեկ դեղին է,

Մեկ կապո՜ւյտ…

Մեկ փոխվում է սևից-սպիտակ,

…Դարչնագո՜ւյն,

Մեկ դառնում է մաքո՛ւր սպիտակ,

Մեկ էլ դառնում արնագույն…

Իսկ ինչո՞ւ ես այսքա՜ն տխուր,

Այսքա՜ն հեզ,

Չգիտեի՜, որ կարող եմ

Չսիրելով հպվել քեզ…

Նստել ծնկիդ ու լաց լինել գրկիդ մեջ…

Անձրևոտել քո վարսերը

Արցունքներով  լալագին,

Սիրտս պատռել ու կատաղած

Շպրտել չոր հատակին:

…Հիմա սև ես, տաղտկալի՜,

Ո՛չ խոսում ես,

Ո՛չ  լալիս,

Շատ նման ես ճաքեր տված մի խեցու,

Իսկ շուրթերիդ միայն բողոք մահացու…

Դու երկա՞ր ես մնալու,

Չե՛մ առարկում,

Մնա ինչքա՜ն կամենաս,

Դու շատ լա՛վն ես,

Շատ զգայո՛ւն ու կրքոտ

Թող համբուրե՜մ լանջաբացդ…

Մի՞թե դու էլ ինձ նման

Նեղացկոտ ես, ամաչկոտ…

Ի՞նչ, ծարա՞վ ես,

Խնդրե՜մ Թախիծ,

Ինչ կամենաս…

Նայիր աչքիս կոպի վրա արցունքի

Մի կաթիլ է մնացել,

Խմի՛ր, քո՛նն է, կհագենա՛ս…

Չհասկացա՛, խտությունը ջրից բա՞րձր է,

Ունեցածս միայն դա է

Կներե՜ս, …

Լա՞վ է ինձ հետ, գիտե՜մ, գիտե՜մ,

Չե՛ս հեռանա…

Չե՜ս առարկում…

Ես քո համար վաղուց արդեն

Տեղ եմ բացել,

Արցունքներից թրջված

անկողնուս մի հատվածում…

Ս.Ումառ

ԿԱՐՈՏ

* * *

Կարոտը նման է սիրուն`

Անօգնակա՜ն ու զգայո՜ւն,

Անպատասխա՜ն, գլխիկո՜ր,

Թախծոտ գիշերվա բոսոր լաչակով

Գալիս կանգնում է գլխահակ,

Ու չգիտես թե ինչո՞ւ

Միշտ կծկվում  սրտիդ տակ…

Առավոտյան լաց լինող աղջկական իր ձայնով,

Մե՛կ տնքո՜ւմ է,

Հեկեկո՜ւմ,

Բղավո՛ւմ է, հառաչո՜ւմ…

Մ՛եկ էլ այրող մատներով

Խիղճդ բանալ է փորձում:

Մե՛կ սրտիդ է ձեռք տալիս,

Մե՛կ հոգուդ հետ խաղալով խլվրտում է

Քո ծոցում,

Մե՛կ էլ հանկարծ կատաղած -

Ցավիդ ոտքն է սղոցում….

Ապրում ես այդպես՝

Քո մեջ կարո՜տը,

Դո՜ւ կարոտի մեջ,

Փայփայո՜ւմ, մեծացնում ես նրան,

Ինքդ ծերանո՜ւմ ես կարոտի նման,

Իմաստանում ես ու նոր հասկանում,

Որ  կարոտը երբ՜եք

Անտեր չի մնում….

Տե՛ր է ունենում,

Թե՛ երկնաբնակ, թե՛ երկրաբնակ…

Չգիտես ինչու

Տե՛ղ է ունենում

Ուղիղ կրծքիդ տակ…

Ս. Հարությունյան Ումառ