воскресенье, 29 ноября 2015 г.

Դու կլռե՞ս…



Լռությունը դատա՜րկ աշխարհ է՝
Անկյանք մի հայացք ուղղված առաստաղին,
Լռությունն անկեղծություն է-
Սառն ինչպես մատներն անցյալի:

Մենախոսությունը տխուր աչքերը չեն,
Որ նայում են չոր պատերին ու զրուցում,
Մենախոսությունը մենությունն է,
Երբ սիրտն է կոկորդում բաբախում:

Երբ դատում ես քեզ, որ այսօր ուրի՛շ ես,
Այսօր մի գի՛րք ես կարծես քրքրված,
Մի քիչ տխո՜ւր ես…
Մի քիչ ուրա՜խ ես…
Բայց չես հասկանում -
Ինչո՞ւ են էջերդ խառնվել այսքան…

Լռությունը հիշողության  լեզուն է՝
Փաղաքշական խոսքի սպասող  շան քոթոտ,
Տրտունջի նման լավագույն -
Մութի ու լույսի սահմանագծի մի նեղ արանքում:

…Աչքերդ կփակես -
Լուսնին տեսնելով,
Երբ դրսում արև է՝ անցյալի նման,
Կփակվես մենության ծածկոցով ՝
Չլսելու հոգոցը հարբած գիշերվա:

Դու կլռե՞ս
Թե՞ կբղավես լեզվով լռության.
- Ցմահ անիծվես դու
«Սպասո՜ւմ»,-
Լռությունն անկեղծությո՞ւն է,
Թե՞ ատամներովդ սեղմված լեզուն:


Ս.Ումառ-Հարությունյան


суббота, 28 ноября 2015 г.

Հեռացող քայլեր



Հեռացող քայլերը միգուցե լքո՜ւմ են,
Միգուցե ուղղակի հեռանո՜ւմ,
Ինչպես աչքի բիբի մեջ թախիծն է կծկվում՝
Աչքի ետևում թաքնվում:

Հղի ձկան նման թաց ու լպրծուն,
Ծանրանում է աչքն ու արցունքոտվում,
Աչքը բաբախում է,  ճիշտ սրտի նման
Ո՞վ գիտե քանի՜ անգամ վայրկյանում:

Արցունքը չի՛ սառում,
Սառույց չի՛ կախվում աչքերից,
Բայց չգիտես ինչու սառո՜ւմ են աչքերը
Ճանապարհներին երկա՜ր նայելիս …

Հեռուն գնացող քայլերը պատժամիջո՞ց են լքողի կողմից,
Թե՞ փորձությո՜ւն են, պատի՛ժ լքվողի համար,
Ամեն դեպքում լքո՛ղ են հեռացող քայլերը՝
Սառն ինչպես արյունը ձկան:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

пятница, 20 ноября 2015 г.

Ուշացած սեր



Պատահում է, որ արևն է դուրս գալիս
Ու չես զգում ջերմություն,
Դա ա՛յն պահն է,
Երբ որ սիրտդ աշխարհից
Նեղացե՜լ է, ու արտասվում է թաքուն …

Պատահում է, որ պառկում ես քնելու
Ու աչքերդ չե՜ն փակվում,
Դա ա՛յն պահն է,
Երբ աչքերդ չե՛ն հոգնել,
Չե՛ն հագեցել փնտրելուց…

Պատահում է, որ պատահում է ա՛յն,
Ինչին սպասում ես սրտատրոփ,
Դա ա՛յն պահն է, երբ հեռացած հուշերդ
Հույզի ամպեր բարձրացնելով
Ե՛տ են գալիս քառատրոփ…

Պատահում է, որ չե՛ս զգում
Ժամե՜րը, րոպեներն ու վայրկյանները,
Դա ա՛յն պահն է
Երբ զգո՜ւմ ես, որ հեռվում,
Մի ժամանակ քեզ փայփայող ձեռքերը
Իրենց հուշերից քո ոտնահետքերը են
Մաքրում…

Հպարտությունդ տեղի է տալիս գիտակցությանդ,
Գիտակցությունդ իրականության ձեռքերով
քամվում է՝
Կաթիլ  առ կաթիլ փոխարինում արյանդ,
Դա ա՛յն պահն է,
Երբ լեզուդ որսը տեսած արծվի նման
Քարանո՛ւմ, իսկ
Վա՜ռ, ճո՜խ ու շռա՛յլ հույզերդ
Պա՛ր են պարում խավարում…

Պատահում է, որ սթափվո՛ւմ ես-
Արծաթագույն սպասումդ դառնում է հրե գունդ
Ու խավա՛րն է շիկացնում,
Դա ա՛յն պահն է, երբ  թվում է թե
Արևն է դուրս եկել
Ու չես զգում ջերմություն ….



Ս.Ումառ-Հարությունյան

четверг, 19 ноября 2015 г.

Իմ լույսն ես



Դու իմ Լուսաբացի լույսն ես…
Սպիտա՜կ ու մաքուր,
Հազարավոր կիլիմետրեր անցած արևի ճառագայթներ, որ անվանդ վանկերին համահունչ հարվածում են պատուհանիս ապակուն:
Լսում եմ օրվա մեղեդին…

Դու իմ Կեսօրի լույսն ես…
Արևի նման փափո՜ւկ, նուրբ ձեռքերով ու
Կատաղեցնող կարմիր գույնով, որ քունքերս շոյելով
Քո մասին հորինած Մի երգ է երգում …

Դու իմ Երեկոյի լույսն ես,
որ ցույց ես տալիս ոսկեգույն ավազի միջով անցնող
Քա՜ղցր, քնկոտ, թեյագույն մի արահետ…

Դու իմ Գիշերվա լույսն ես…

Հավերժ լո՜ւյս…
Լո՛ւյս անընդհատ:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

воскресенье, 15 ноября 2015 г.

Իմ հեռավոր կապույտ երազ


Չեմ ցանկացել ձեզ տխրեցնել
Իմ հեռավոր կապույտների
Վերքի մասին հիշելիս,
Ամեն անգամ լուռ եմ եղել
Ավելացող կնճիռներս
Հաշվելիս…

Ցերեկները դեռ ոչի՜նչ,
Ցա՛վ են եղել գիշերները
Իրենց թախծոտ աչքերով,
Ամեն անգամ գիշերային անձրևները
Համարել եմ
Ծաղկի վրա իջնող ցող…

Արցունքներիս ճանապարհը երկարել է
Կնճիռներիս երկայնքով,
Թե նրանց էլ ես ցող հաշվեմ-
Կխորտակվե՜մ,
Ի՞նչ կապ ունի ցերեկո՞վ, թե՞ գիշերով…

Ցո՜ղը աղի չի՛ լինում
Արցունքից էլ ծիածաններ չեն ծնվում,
Իմ հեռավոր կապույտների աշխարհում
Ծաղիկներիս
Կաթ-կաթ հուշերս են կաթում…

Խարույկներ են դեմքիս վրա -
Երկա՜ր ու ձիգ բոցերով,
Ե՛ռ են գալիս արցունքներս
Սրտումս քար դառնալով:

Ո՞ւմ կամ ի՞նչի եմ սպասել՝
Դանդաղ ետ-ետ գնալով,

… Չեմ ցանկացել ձեզ տխրեցնել
Իմ հեռավոր կապույտների
Վերքի մասին գրելով…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

суббота, 14 ноября 2015 г.

Ինձ չես հասկանում

Ես խոսում եմ Աստծո լեզվով,
Այլ կերպ ինձ չես հասկանա,
Սովորական խոսքերով
Ցա՜վը, ցա՛վ չէ, այլ տանջանք:

Քեզ կանչում եմ սրտիս ձայնով,
Գուցե լսե՜ս, հասկանա՜ս,
Չէ՞ որ սրտի աղաղակող
Ձա՜յնը, ձա՛յն չէ, այլ բաղձանք:

Սիրող սիրտը մի տակառ չէ՝
Ոչ ագա՛հ է,  ոչ անհա՜գ,
Համբերության ոտքը կարճ է
Չունի ոչ մի արձագանք:

Քեզ ման եկող թաց աչքերս
Վաղո՜ւց է, որ չեն փակվում,
Կարոտում են մատներս
Վարսերիդ մեջ խրվելուն:

Կրկի՜ն, կրկի՜ն փորձեր կանեմ
Աստծո լեզվով խոսելու,
Աչքերիս մեջ փորձիր նայել ,
Չասածներս տեսնելու:



Ս.Ումառ-Հարությունյան

суббота, 7 ноября 2015 г.

Նայելով քո դիմանկարին


Երգելով Լուսին
Նկարում եմ Արև
(Արև-արարիչ )
Եվ  թվում է քեզ՝ աչքերիս լույսին,
Իմ թախծոտ մեղեդին
Անհասցե մի ե՜րգ -
Մի խելագարի ճիչ…

Հույզերիս  ծովը ափերիցս թափվել
(ես ծով եմ ասում, դու օվկիան հասկացիր)
Մի նոր աշխարհ է բացվել -
Դատա՜րկ մի աշխարհ,

Արդյո՞ք  շատ չէ կորուստը
Մի պոետի համար…

Ես լալիս եմ անձրև՜,
Հառաչում եմ երա՜զ,
Տիեզերքը կարծես
վախից սարսափած,
Պատրանքներից ձուլում է
մշուշային  պատանք…
Ճակատագիրս է հարվածում իրեն՝
Բերկրանքով հաղթում…
…մատնում պարտության,

Արդյո՞ք  շատ չէ ցավը
Մի պոետի համար…

Գագաթներդ կոր նման են երգի,
Կարող եմ երգել,
Բայց պոկել ավա՜ղ
Ի՞նչ պետք է դնի պոետը վերքին
Որ իր կարոտից ազատվի արագ:

… Լույս եմ տեսնում հեռվում
(միկրոլույսի մի շող)
Շողը ծնում է ստվեր՝
Ստվեր քո տեսքով,
… եվ պատասխան չունես,
… եվ ասելիք չկա,
… եվ ստվերդ գրկած կսլանամ հեռու,
Քո չիմացած հեռվից
Կնկարեմ աչքեր,
Կնկարեմ աստղեր՝
Կարմի՜ր, կապո՜ւյտ, ճերմա՜կ,

Քիչ չէ՞ արդյոք քո ստվերը
Մի պոետի համար…

Խոսում եմ իմ լեզվով՝
…Սերս սկիզբ չունի,
որ վերջ ունենա,
… լույս ծնող ստվերդ -
Բավական է մի
Պոետի համար:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

среда, 4 ноября 2015 г.

«Համլետ»




Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»
Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,
Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,
Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:

- Համլե՜տ, որդյակ իմ, վերցրո՛ւ թաշկինակս,
Աշունն է մեկնում լաչակն իր ոսկի,
Ո՞ւմ կողմից և ե՞րբ խոցոտվեց սիրտս,
Երբ ո՛չ գահ ունեմ, ո՛չ էլ ծիրանի:

Մի երևույթ է մոտենում հեռվից
Ծնկած բղավում եմ,
- Դո՞ւ ես, Սադայե՜լ,
…  Հորացիոն չկա՜, որ ինձ բարձրացնի,
Աշունն է սուլում արքայավայել:

- Գնա՜, գալի՜ս եմ, ինձ չե՛ս վախեցնի,
Արքայա՛զն եմ ես, Համլե՜տը իշխան,
Կանգնում եմ ոտքի ձեռքիս ինչն որ իր՝
- Խե՜ղճ Յորիկ, դո՞ւ էլ ես ցնդել ինձ նման:

Ու  ծիծաղում է գանգը ձեռքիս մեջ
- Սա՞ էիր ուզում, կռիվ աշնա՞ն հետ,
… Աշունը հիմա շորերն իր հանել
Ու կենակցում է մութ գիշերվա հետ:

Ավելի լավ է, որ չխանգարե՜ս,
Շուտով կծնվի ձմեռը կյանքիդ
Էլ չես ունենա երազներն այն հեզ,
Այս ապականված աշխարհի եզրին:

Արդարությա՞ն ես կանչում աշնանը,
Մթա՞նն ես կանչում որպես քեզ վկա,
Նույնիսկ եթե գա հորդ ուրվականը՝
Նա էլ չի փրկի, խոսքիս հավատա:

Ինձ խենթի տեղ են դրել կամ խելագարի,
Աշնան ջաղացին գիշերն է պարում,
Ամեն մեկն  իր սրտում  «իր Համլետն» ունի,
Որից բաժանվել նա չի ցանկանում:

Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»
Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,
Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,
Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

вторник, 3 ноября 2015 г.

Սերը մե՜ղք էր իրոք

Ես պատրաստ էի ամե՜ն,
ամեն ինչի,
Կարո՞ղ ես պատկերացնել
Նույնի՛սկ,
Նույնիսկ զանգահարելու,
Ձայնդ լսելու,
Ժպտալու՝ տեսնելով դեմքը բարկության,

Իսկ պատճա՞ռը լռության…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
Տանջում էինք նրան

Ու շարունակվում էր այդպես՝
Վիճա՜կ,
Տառապա՜նք,
Դու վախենում էիր սիրել,
Ես վախենում էի մերժվել,
Եվ այդպես օր-օրի սերը ծերացավ,
Եվ այդպես օր-օրի տարիներն անցան…

Սերը մե՜ղք էր իրոք,
Մենք տանջում  էինք նրան

Ըմբոստության ոգին, որ պիտի քեզ գրկեր,
քեզնով ջերմանար,
Քո շնչով լցվեր,
Կուսական կրծքիդ աղոթքներ գրեր-
Ժամանակ չգտավ՝
կարոտներիս ձիու հետ
Երազներում կորավ,
Կարոտները հեռացա՜ն
Չվերադարձա՜ն…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
Տանջում էինք նրան

Անհասկանալի մերժումներից մութ,
Չասված խոսքերից (գուցե նեղացած)
Սերն իր ճամպրուկը կապեց 
(գնալուց առաջ)
Սերը թռա՜վ, գնա՜ց…

Սերը մե՜ղք էր, գնա՜ց
Ա՜խր շա՜տ էր տանջված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան



воскресенье, 1 ноября 2015 г.

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜


Անտառի ու բացատի շոշափող գծից
Մի քիչ դեպի աջ
Մի հողաթումբ է,
Վրան անտաշ քար ու մի փայտե խաչ:
Քարի անհարթ մակերեսին կապտագույն ներկով
Գրված է մեկ բառ.
«Ավո»

Քիչ հեռու երկաթե մի սեղան է,
Երկու զույգ նստարան…
Ոտքերի վրա մի ժանգոտ մանղալ է,
Ու  դատարկ շշեր անհամար:

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜:

Ո՞վ է քեզ այստեղ հուղակավորել,
Որ չի էլ իմացել թիվը ծննդյա՜ն, մահվա՜ն,
Թե՞, կապույտ ներկը չի բավականացրել,
…Հանգրվանդ դարձել է վայրի գերեզման:

Հողը դնելիս ի՞նչ երգ են  երգել
«Դլե յամա՜ն»  թե՞
«Օտար ամայի ճամփեքի վրա…»
Ավո՜, հետաքրքիր է ի՞նչ մարդ ես եղել,
…Երբեք չեմ տեսել նման գերեզման:

Տեսնես ինչ-որ մեկի աչքը
Թա՞ց է եղել այդ պահին,
Ինչ-որ մեկը կո՞ւրծքն է ծեծել,
Բղավե՞լ է լալագին,
Թե՞ համբերող համբերությամբ
Սպասել են լուռ
կապույտ բոցով մանղալի մեջ
Խորովածի ավարտին…

Ավո, տեսնես ո՞վ ես եղել,
Ազգի վերջին մի անհա՞տ,
Մա՞րդ ես եղել  դու հողածին…
Թե՞, Բաքոսների սերնդից
Սուրբ ես եղել մի անհայտ ….

Վստահ եմ որ կամքդ է եղել
Քեզ հիշելու ձևը այս
Աչքով արցունք հեղեղելը
Խորթ է եղել քեզ համար:

Ամեն դեպքում եղել ես Մա՜րդ,
Օղորմի քեզ մարդ աստծո,
Հողը թեթև լինի վրադ,
Ավո,՜ եղբա՜յր անծանոթ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան