Համր մասրենին

Անձրև է մաղում,

Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,

Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,

Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,

Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,

Որ այգումս աճած վայրի մասրենին

Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,

Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,

Քամին՝ այդ խելառն անաստված

Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,

(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)

Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ

Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,

Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,

Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել

Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,

Կառչած անցյալի թևերից,

Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման

Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտո՜ւմ եմ, կարոտո՜ւմ

Երբ մայրը կա՝  հենա՛կ ունես, պատվա՛ր ունես անսասան,

Տառապանքդ ո՛չ թե կիսող -  

Չեզոքացնող ուրվական:               

Քեզ համբուրող մոր շուրթերը ուրիշ գո՜ւյն ունեն, ուրիշ բո՜ւյր,

Մորդ քեզ ծածկող մատները                        

Ունեն մեկ ուրիշ ջերմություն:

* * *

Լռությո՞ւն է,  թե՞ թվում է, որ մեծ «աղմուկ» է լսվում,

…Դա մայրական քնքո՜ւշ սիրտն է,

Միայն քեզ համար բաբախում:

Քեզ փորձանքից հեռու պահող Մոր շուրթերն են մրմնջում,

Խոնավ աչքն է՝ քեզ կարոտող

Առանց արցունք լաց լինում:

Խաչակնքող մո՛ր ձեռքերն են այդքան «աղմուկ» բարձրացում,

Մորդ  սպասող տա՜ք հայացքն է

Քեզ անընդհատ տուն կանչում:

Մոր անցկացրած ամբողջ կյանքը՝ կա՜նչ է, կարո՜տ ահռելի,

Մոր սրտի զարկն արձագանքն է

Քո կատարած քայլերի:

* * *

Թող անիծվի վերջին պահը, երբ մոր «աղմուկն»  է լռում,

Երբ մայրերի ուրվականը

Մեր մեջ կարոտ է դառնում:

… Հիմա գիտեմ թե կարոտը ի՞նչ  հզո՛ր է ու դաժա՜ն,

Գիտեմ ի՞նչ է հեռո՜ւն, մո՜տը,

Կարոտո՜ւմ եմ քեզ, մա՜մ ջան:

Վաղո՜ւց եմ ես դարձել հայրիկ, պա՛պ եմ դարձել, մայրի՜կ ջան,

Բայց վերմակս ծածկող ձեռքիդ

Կարոտո՜ւմ եմ անսահման:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տունս ամպերում...

* * *

Մի՛ կասկածիր,

Ու ցավ մի՛ ապրիր,

Ո՛չ խնդության պահին,

Ո՛չ տխրության,

Մի՛ խնդրիր, այլ պահանջի՜ր,

Պահանջի՛ր, որ  քո՜նը դառնամ:

Որ սարքեմ իմ տո՛ւնն ամպերում,

Որտեղից երևա պատուհա՛նդ,

Որ ամե՜ն առավո՜տ, իրիկո՜ւն,

Աչքե՜րս լինեն պահապա՛նդ:

Որ քնքշությունդ սեղմե՜մ իմ կրծքին,

Որ վա՛խդ թաքցնեմ  իմ սրտո՜ւմ,

Որ ամեն վայրկյան հայացքի՜դ,

Հայացքս համբուրի  երկնքում…

Մի՛ ճչա  խո՜ւլ ու մոլո՜ր,

Ես ծանոթ եմ և քո՛ և ի՛մ ցավերին,

Կտեսնես դու ինձ ամեն օ՜ր,

Երբ տունս հենվի ամպերին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ

Ժպտացել իրար,

- Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ

Դարձել էր Ամառ…

- Ինչ-որ չեմ հիշում,

Վերջին հանդիպմանը մենք  համբուրվեցի՞նք

- Ո՜չ, չհամբուրվեցինք,

ուղղակի  ծաղիկներ չեղան,

ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ…

- Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս,

Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ,

- Ո՜չ, դա նրանից էր, որ

Գարունն իր գուլպաներն էր հանել,

Դու խաղում էիր Գարնան մերկ ոտքերի հետ…

Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ

Հույսի ետևից,

Որ սի՛րտդ է այրվում հեթանոս կրակով,

Ասացիր.  «Փորձիր առանց ինձ ապրել»

Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս,

Իսկ ես շա՜տ ջահել…

- Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր

Կամ քիչ մոտ արի՜

- Վաղուցվանի՞ց է:

- Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի,

Ի՞նչպես գտար ինձ

- Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից…

Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ,

- Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ,

Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց,

- Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ…

… Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա,

Ետևից թափոր էր ու մի ծեր Կարոտ

Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում…

Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ

Եվ ո՞ւր ես գնում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Նեղացած մուսայիս

Իմ սիրտը հարմա՛ր է

(Շատերն օգտագործում են հարմարվող բառը)

Բայց ո՛չ, ես գտնում եմ, որ

Տեղին է  «հարմար»- ը…

Այնտեղ կարող ես ինչ ուզես անել՝

Պատերին ոտքերով հարվածել,

Առաստաղը ձեռքերով ճանկռել,

Հանգստանալ՝ պառկել,

Վեր կենալ քայլել,

Ուրախանալով տխուր արձագանքի

Ձայնը լսելուց -

Բղավել,

Լիաթոք լա՛ց լինել,

Մտքիդ եկած ցանկացած միտք -

Պատերին քերծել…

Իրոք հարմար է չէ՞

Եթե այո, էլ ինչո՞ւ ես ատամներովդ փորձում

Անպայման մի պատուհան կամ մի դուռ  բացել՝

Դուրս գալ ու փախչել:

Ապրի՛ր քեզ համար,

Այնքան վայելիր,

Մինչև որ սիրտս

Ինքը կանգ կառնի:

Այդպես կմնաս՝ դու իմ մեջ,

Ես՝ քո,

Սիրտս հարմա՛ր է

Ոչ թե հարմարվող:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Թող ճախրի բազեն

Թող ճախրի բազեն

Թող ճախրի բազեն,

Գեղեցիկ է ճախրում՝ բազեյին վայել,

Ինչո՞ւ ես նրան ցած բերում,

Ընտելացնո՜ւմ,

Փորձում ստրկացնել:

Թե՞ մտածում ես, որ բազեի համար

Մարդ արարծը սողուն է թվում:

Ի՛նքդ թևեր առ, ի՛նքդ բարձրացիր,

Ինչպես հոգիդ է թռչում առանց երթուղի,

Առանց կանգառի,

Առանց ուղեկցորդ,

Թե՞ համոզվել ես, որ

Սողալու համար ծնված էակը

Թռչել չի՛ կարող:

Գե՛տն էլ է հոսում

(Կասեի սողում)

Ջրաղացներ է պտտում հսկա,

Ծայրեր չունեցող դաշտեր է ջրում

և պղտորվում է և պարզ է լինում՝

Այնքա՜ն,

Որ աչքի բիբի պես նայում է վրադ,

Մեկ ծո՛վ է դառնում,

Մե՛կ՝ օվկիան ազատ,

Մեկ հոգուդ նման հանկարծ կատաղո՜ւմ,

Ափերից ելնում

Ու ավերում է ամե՜ն սարքած բան,

Փորձի՛ր ստրկացնել՝ ճահիճ կդառնա…

Այդպե՛ս է կյանքում՝

Ստրուկ սարքելը վայել չէ մարդուն,

Ցանկացա՛ծ ստրուկ

Պահը երբ որ գա,

Դաշույնը ձեռքին

Մա՛հդ կդառնա…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտի իմ ձին

Կարոտի իմ  ձին

Ինձ ո՛չ աղավնի է պետք ու ո՛չ էլ ագռավ,

Կասկածամի՛տ չեմ,

Կասկածներ չունե՜մ,

Ես համոզված եմ,

Սիրո իմ աշխարհը

Վաղուց է պատրաստ…

Սահման չունեցող մեծ  Տիեզերքի-

Փոքրիկ մի կղզի՜, մի ցամա՜ք,

Վարգում է այնտեղ կարոտի մի ձի՝

Վայրի՜, կատաղա՜ծ, անկաշկա՛նդ:

Լազուր օվկիա՜նն է հարվածում ձիուն,

Քամի՛ն է խառնում բաշը գզգզված,

Կապույտ երազի արևն է փորձում

Սանձել կարոտս ծերացած:

Կապույտ աչքերով մի փիղ է գալիս՝

Ծնկո՜ւմ իմ սիրո աշխարհում,

Կարոտներիս ձին տրտինգ է տալիս՝

Մաղձափրփուրը բերանում:

Վիրավորանքի լեզուն դառնահամ

Ընկերացած մենակության հետ,

Մտրակում է իմ ձիուն անդադար

Սարսափի մատներով մի ձեռք:

Կողերն արյունոտ վազո՜ւմ է, փնտրո՜ւմ,                

Ա՛փ է որոնում կարոտներիս ձին

Ու վրնջալով բողոքն է հայտնում

Տարիներ տևող ժամերի մասին:

… Գրկել եմ բունը մի հին թզենու,

Հոգո՜ց եմ լսում՝

Ասես թզենին արծաթ մշուշում

Գրկին է սեղմում

Կարոտից խենթացած

Իմ ձիուն:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Աշնան ժլատ արևի նման

Աշնան ժլատ արևի նման

Չասված խոսքերս

Գլուխ են թեքում պոետիկ հույզերի առաջ:

Մի պահ կանգնեցրո՛ւ ընթացքդ արագ,

Մի՛ անցիր անտարբեր,

Մի՛ եղիր համառ…

Խորհի՜ր թե ի՞նչեր կարող եմ ասել,

Չեմ խոսում սակայն,

Դեռ բառ չեմ գտել՝

Մի այնպիսի բառ, որ կարողանա

Աշխարդ շրջել:

Արդեն վաղո՜ց է,  որ այսպես անշարժ

Կանգնած իրար ենք նայում ես ու հույզերս

Խղճում եմ նրանց,  նրանք էլ գուցե ինձ,

Իսկ գիտե՞ս քանիսն են անցել - գնացել չասված խոսքերից…

Խոսքերի ծո՜մ

Հույզերի ալի՜ք

Հավատի անկո՜ւմ

Իսկ հավատները զորքե՛ր են շարժում,

Հարսնաքողի հետ հարսանի՛ք անում,

Հարսնագողի հետ սեղա՛ն են նստում,

Սակայն չե՛ն խոսում,

Քանզի բարձրաձայն ասված խոսքից սխալ՝

Մի օրհնանք - կարող է տասն  անեծք դառնալ՝

Փաթաթվել վզիդ,

Լեզվիդ դառնանալ,

Սրտիդ հետ սերտաճել

Բազմանալ…

Շատ մի՛ չարչարիր սիրտը իմ նեղված,

Թող այն աշխատի հույզերիս չափով:

Աշնան ժլատ արևի նման

Խոսքերս չասված

Թող լինեն սիրո լո՜ւռ ապաշխարանք…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

…Երբ ներսում գարուն է

Անձրև՜ էր, ցո՜ւրտ ու խոնա՜վ,
Քայլում էի լուռումունջ,
Երբ մեր բակում պատահմամբ
Տեսա հիմար մի խխունջ:

Ասացի,

- Գնա տո՛ւն, կմրսե՜ս,
Թրջվե՜լ ես անձրևից,
Խխունջը պատասխանեց.
- Ցո՛ւրտ է միայն դրսից:

Իմ ներսում գարո՛ւն է,
Օ՛ր է հիասքանչ,-
Շշնջաց այդ սողունը,
Պատյանում իր փակված:

Ասում եմ

- Ցո՛ւրտ է, մի՞թե չես մրսում,

Եղանակն էլ կիջնի զրոյից,
Նորից նույնն եմ լսում.

- Ցո՛ւրտ է միայն դրսից,

Իմ ներսում տաք է այնքան,

Որ վարդեր են ծաղկում,
Ծիտիկներ կան ծլվլան,
Ծղրիդներն են երգում…

- Դե լա՜վ, ի՞նչ արած,  

Այ հիմա՛ր խխունջ,

Մնա այդպես՝ փակված

Ներսումդ խնջույք:

… Անձրևը վաղուց ավարտվել էր,
Դուրսն արև էր տաք,
Իմ ներսում խավար էր,
Ցո՜ւրտ էր ու դատարկ:

Օրը՝ նեղացած աշխարհից…

Ամպերը լաց չե՛ն լինում,

Աշխարհում չկա՛ նման բան,

Ինչ որ Մեկ  չկա՛ վերևում,

Որ լաց է լինում քեզ համար…

Թե լա՛ց է անձրևը,  կորա՛ծ չէ ոչինչ,

Կախված չէ ինձնից ու քեզնից,

Թե անձրև է, ուրեմն մեկի սիրտն է

Շատ խիստ նեղացած աշխարհից…

Թեթևանում է երկինքը ցավերից,

Արցունքոտվելով դատարկվում,

Ու տխուր պարում են կաթիլներն անձրևի,

… Աշխարհն անտարբեր պտտվում:

Մի ափ է շոյում բնության թաց այտը,

Տաք՝ ինչպես գիրկը մայրական,

Ու պտտվո՜ւմ, պտտվո՜ւմ է աշխարհը

… Անձրև է թափվում անդադար…

Բնությունն ուղղակի թրջում է աչքերը,

Աչքերի նման հայրական,

Մի ձեռք է շոյում բնության վարսերը

… Անձրև է թափվում անդադար…

Արդյոք կա՞ ինչ որ մեկն այնտե՛ղ վերևում,

Քեզ համար մտածո՜ղ, կարեկի՜ց,                 

Չկա՛,  չի՛ եղել նման բան աշխարհում,

… Քո սիրտն է լալիս ցավերից:                               

Պտտվի՜ր աշխարհ, պտտվի՜ր,

Ազատվիր մոխրագույն ամպերից,             

Թող գնա՜, թո՛ղ այսօրն էլ անցնի,

Օրը՝ նեղացած աշխարհից…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հեռացող քայլեր

Հեռացող քայլերը միգուցե լքո՜ւմ են,

Միգուցե ուղղակի հեռանո՜ւմ,

Ինչպես աչքի բիբի մեջ թախիծն է կծկվում՝

Աչքի ետևում թաքնվում:

Հղի ձկան նման թաց ու լպրծուն,

Ծանրանում է աչքն ու արցունքոտվում

Եվ

Բաբախում է  ճիշտ սրտի նման

Ո՞վ գիտե վայրկյանում քանի-քանի՜ անգամ:

Արցունքը չի՛ սառում,

Սառած չի՛ կախվում աչքի կոպերից,

Սառույց չի՛ կապում աչքերին,

Բայց չգիտես ինչու սառում են աչքերը

Ճանապարհներին երկա՜ր նայելիս …

Հեռուն գնացող քայլերը պատժամիջո՞ց են լքողի կողմից,

Թե՞ փորձությո՜ւն են, պատի՛ժ լքվողի համար,

Ամեն դեպքում լքո՛ղ են հեռացող քայլերը՝

Սառն ինչպես արյունը ձկան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Պոետի հոգին

Աշխարհում այդպես է՝

Մեկը գնում է,

Մյուսը գալիս

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ որ այդ անցուդարձից

Մեկ հոգին, մեկ էլ սիրտն է լալիս,

Խղճի նժարը իր ծանրությունից

Պոկվո՜ւմ,

Ընկնո՛ւմ է ցած

Փնտրելով մեկին,

Հոգնա՜ծ, վշտահա՜ր,

Քամու ստվեր է դառնում

Պոետի հոգին…

Լույսերը մարած պոետի հոգին

Շատ է նմանվում այն  կույր նկարչին,

Որը չի տեսնում, բայց շատ լավ է զգում

Դիմացն անհանգիստ նստած բնորդի

Թաքնված թախիծն աչքերում,

Թաքցրած մտքերն աչքերի ետևում,

Ու Արձանանում է

Քամու ստվերին ընկած տերևի խելագար պարը

Նկարչի կտավում:

Պոետի մոլորված հոգին

Մութ փողոցներով փնտրում է մեկին…

Կգտնի՞ թե՞ ոչ,

Ոչ ոք չգիտի,

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ, որ փնտրտուքից

Մե՛կ հոգին, մե՛կ էլ սիրտն է լալիս։

Աշխարհում այդպես է՝

Մե՛կը գնում է, մյո՛ւսը գալիս,

Մեկը ծիծաղո՜ւմ է,

Մեկն՝ արտասվում ցավից,

Եվ այդ բոլորը քամին խելագար

Բերո՜ւմ, կախո՜ւմ  է

Պոետի ուսից…

Պոետի հոգին դառնում է հեքիաթ,

(Հեքիաթներում էլ միշտ

Բարին հաղթում է չարին…)

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ հեքիաթասացը՝

Պոետի հոգին։

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մենք՝ ադամորդիքս...

* * *

Այդ ի՞նչ ուժ կա քո մեջ,

Ո՜վ կինարմատ  արարած,

Որ ունակ է արթնացնելու հրաբուխները հանգած…

Որ կարող է չարին գույն տալ՝ կապույտ կամ էլ վարդագույն,

Բարին սարքել խնդություն կամ տխրություն

Ու իր այրող լավայի մեջ

Տղամարդուն սարքել շուն,

Սարքել առյո՜ւծ,

Նապաստա՜կ,

Բուի նման իմաստուն,

Վագրի նման կատաղած,

Ավանակի նման հեզ… Դո՛ւրս արի կի՛ն քո պատյանից

Տե՛ս թե ինչե՜ր ես արել

Ադամորդու կամքի հետ…

Մի Մեծ պոետ գրեց այսպես.

« Մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում…»

Չմանրացավ, նա շա՜տ էր Մեծ, որ բացատրեր -

Կի՛նն է  աշխարհը շարժում…

Շարունակեց, որ մարդ էլ կա

Ելե՛լ է շալակն աշխարհի,

Ինքն Ադամորդի էր, չէր կարող գրել,

Թե  Կինն է Ադամին  բարձրացրել՝

Դրել շալակն աշխարհի…

Դեռ շատ վաղո՜ւց էր, որ կինն իր լեզվով

Համոզեց Ադամին դրախտում,

Իսկ մենք՝ ադամորդիքս, իրար խաբելով

Մեզ տերեր ենք կարծում աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ցերեկը

*  *  *

Արագ է անցնում ցերեկը,
Լուսաբացին երկար ես սպասում,

Այսօրդ՝ սոսնձված քո երեկվան
Դանդաղ մահանում է ապակուն:

Անմաստ խաղեր են քո պատուհանին,
Լուսնի մի բեկոր է ապակուց անցնում,
Տեղավորվում է կողքդ՝ հատակին

Միայնության հետ տխուր անկյունում:

Էլ չես հավատում կյանքիդ փոփոխմանը
Գիտես – ոչինչ էլ  չի փոխվել կյանքում,

Նույն առաստաղն է, հատակը, պատուհանը
… և  բացակայությունդ իմ զարկերակում:

Արագ է անցնում ցերեկը

Մահանում է օրը՝ ստվեր ծնելով,

Լսվում է գիշերվա լալագին երգը

Ու աչքդ է փակվում կարոտով:

Ս. Ումառ- Հարությունյան

Ճշմարտությունը

Ճշմարտությունը

Ցորենի հատիկի մեջ է,

Հասկի՜,

Ալյուրի՜,

Խմորի՜,

Հացի՜,

Հա՛ց թխող ձեռքերի մեջ է,

Հա՛ց տվող սրտերի մեջ է,

Ա՜յն հոգիների մեջ է,

Որոնք ծնվել են Կիսելու համար

Մի վերջի՜ն պատառ…

…Եվ բոլորովին էլ պարտադիր չէ

Որ հոգուդ միջով սուր պիտի անցնի

Հանգիստդ փառավոր լինելու համար:

Ճշմարտությունը աչքերի մեջ է,

Ո՛չ քո աչքերի

Այլ այն Աչքերի,

Որոնք հսկում են անդունդից մինչև

Գողգոթա տանող ողջ ճանապարհը

Փուշ ու տատասկից,

Օձ ու կարիճից

Քեզ զգուշացնելու,

Սատանաների լարած թակարդից

Հեռու պահելու:

Ճշմարտությունը աչքերի մեջ է,

Ո՛չ քո աչքերի,

Այլ ա՛յն Աչքերի,

Որոնք վերջին փշուրը կիսելու պատրաստ

Սրտերի նման,

Կիսում են մեղքդ՝ թեթևացնելու,

Քեզ հետ բարձրանում դեպի Գողգոթա-

Ստորոտից-կատար…

…Եվ բոլորովին էլ պարտադիր չէ

Որ հոգուդ միջով  պիտի լույս անցնի

Հանգիստդ՝ հանգիստ լինելու համար:

Ճշմարտությունը ցորյան սրտում է

Ու հավատարիմ Աչքի բիբում է:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Բարև ճանապա՜րհ, բարև՜

Ասո՜ւմ են

«Գնա՜, ճանապարհդ հա՜րթ լինի»

Եվ ո՞ւմ է հարկավոր նման ճանապարհը,

Երբ սիրտդ չի՛ թպրտալու կյանքի ճանապարհի

խորդուբորդ լինելուց,

Երբ անվերջանալի թվացող ճանապարհն իր հարթ լինելուց

Կփակի՜ աչքերդ,

որոնց առաջ անըդհատ միապաղաղ կտատանվի

Հորիզոնի ուղիղ գիծը…

Ճանապարհները պե՛տք է լինեն ոլորաններով,

Դա՛ր ու փոսերով՝

Լի անակընկալներով

ու հաճելի արկածներով…

ամեն մի ոլորանի ետևում պետք է գտնես

աչքերի նո՛ր արտահայտություն,

ձեռքերի նո՛ր շարժում,

ոտքերի ա՜յլ օրորում,

խոսքերի նո՜ր ջերմություն…

… ամեն մի դա՛ր ու փոսից հետո

սիրտդ պե՛տք է ելնի - դուրս գա բերանովդ

կամ

ընկնի՜ ու սոված կատվի ձագի նման մլավելով

ոտքերիդ փաթաթվի …

Ճանապարհը պետք է մարմինդ

մի նո՛ր ձևով,

մի նո՛ր ուժով կոտրատի՝

քեզ տալով մի նո՛ր մարմնական ցանկություն,

մի նո՜ր հոգեկան ցնցում…

Պետք է համոզվես,

որ ճանապարհը-ճանապարհ չէ առանց քեզ՝

տգե՛ղ է և անիրատես,

վստահ լինես, որ քո ճանապարհին

չես լքում ոչ մեկին…

ճանապարհը քո՛ սլացքն է,

քո՛ գնացքն է,

քո՛ կյանքը, որին

դու՝ ճանապարհիդ միակ ուղևորը

տալիս ես  քո վերջի՜ն մի պտղունց

քնքշանքը…

Հարթ ճանապարհը լինում է վերջի՜նը,

երբ քեզ հրաժեշտ տալու համար եկած ցանկացած մարդ

իր լուման է ներդնում, որ դու առանց ցնցումների անցնես ու

հասնես քո վերջի՜ն…վերջին կանգառին…

երևի հենց այստեղ է պետք ասել.

«Գնա՜, ճանապարհդ հա՜րթ լինի»

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Իմ ամենաերկար պատմությունը

Իմ ամենաերկար պատմությունը -

Լռությունն է,

որը դանդաղ թերթում է էջերն օրերի,

Դանդաղ հպվելով արագ անցնում  է,

հասնում

կորցրած օրերի մացառուտներում թաքցրած

մի երգեհոնի…

Մի երգեհոնի,

որի մեղեդին ո՛չ ինձ համար է,

ո՛չ էլ լսողի…

Արևից հյուսված տառերով,

անձրևի դրված շեշտերով,

խենթացած բառերի գրկախառնումով -

Դա մեղեդի է անցած օրերի…

Դա պատմություն է

լռության մասին՝

տառերի,

բառերի,

անդեմ մի ունայնությո՜ւն…

Դա լռությո՜ւնն է՝

մի երկա՜ր պատմություն…

Ս.Ումառ-Հարությունյան