N-ին (բանաստեղծություն)

«Մոնա Լիզայի» նկարի առաջ

Հավաքված  գաճաճներ խղճի՜ ու մտքի՜,

Դուք գեղեցիկ եք համարում նրան,

Երբ  դեռ չե՜ք տեսել պատկերն իմ N-ի:

Դուք դեռ չե՛ք տեսել ժպի՜տը նրա,

Մատնե՜րը սեղմած իր կրծքին,

Ազդրե՜րը, ողորկ ալիքի նման

Քեզ ձգող դեպի խորքերը կրքի:

Գաճաճնե՜ր խղճի,

Գաճաճնե՜ր մտքի,

Դուք համարում եք նրան խորհդավո՞ր,

Նաև գրավի՜չ, գեղեցի՜կ այնքան,

Չէ՞ որ չեք զգացել շուրթերն իմ N-ի,

Գի՜րկն իր ձգելու ո՜ւժը կատարյալ:

Չէ՜, իմ N-ի աչքերը ա՜յլ են,

Ավելի խորո՜ւնկ պատկերով,

Իսկ այս  նկարում նկարչի մա՜յրն է

Նկարչի «Էդիպի բարդույթ»  զգացումով:

Հիացե՜ք խնդրեմ

Դել Ջակոնդոյի կնոջ ժպիտով,

Կամ Բելլա  դ՛Էստենի  պարանոցով հաստ,

Նկարում գուցե՞ հենց նկարիչն է

Կամ երիտասա՜րդ մի տղա:

Հիացե՛ք ինչքա՜ն որ կամենում եք,

Դրանից «Լիզան» չի դառնա ձե՜րը,

Մտքի գաճաճներ դուք ձե՜րն ունեցեք-

Ինչպես ես ունեմ  իմ  N-ը:

Միգուցե՞ լավ է, որ դուք չե՜ք տեսել

Իմ   N-ի մարմինը այնքա՜ն կատարյալ,

Միգուցե՞ լավ է, որ

Չե՜ք խենթացել՝

Ինձ նման  դարձել խելագար…