Կապույտն իմ
գույնն է`
Երակի
գույնը,
Կարմիրը՝ սիրո
թույնը,
Ո՜չ,
Ո՛չ այն
կարմիրը,
Որ շրջազգեստիդ
տեսքով քեզ է պարուրվել,
Այլ ա՛յն
կարմիրը, որ քո անունով
Սիրտս է
լցվել:
Լսե՜լ ես
երևի, որ
«Հոգուս մե՜ջ
ես»
«Մտքերո՜ւմս
ես անընդհատ» կամ
« Ծայրին ես
լեզվիս »,
Իսկ ես
ասում եմ, որ
Արյանս մեջ
ես
Ու դրանից
ահավոր բան
Չկա՜
Սիրելիս…
Թվո՜ւմ է,
թե մոտիկ ես,
Բայց չե՛մ
տեսնում քեզ,
Գիտեմ լալի՜ս
ես
Ու
ցավեցնում ես…
Ասո՜ւմ են սիրտը
(Ինչպես և
կինը)
Երբեք չի
լալիս՝
Նա
արտասվում է և հաճախ թաքուն,
Նույնիսկ
այդ պահին տգեղ չի լինում-
Նրանից
գեղեցիկ
Ի՞նչ կա
աշխարհում:
Ասո՜ւմ են
կինը
(Ինչպես և
սիրտը)
Երբեք չի շտապում՝
Չի
աճապարում իր բռնած գործից
Ետ կանգնել,
Ասում են
կնոջ գործը
Աշխարհում
Ո՛չ մի
տղամարդ չի կարող անել:
Կապույտն իմ
գո՜ւյնն է
Լցված Կարմիրով,
…
այն կարմիրով, որ
սիրտս է լցվել
Կի՛ն,
Քո անունով:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
2012թ.
Երևան
Комментариев нет:
Отправить комментарий