Աչքիդ մեջ կյանքի մի կտոր ընկավ

Աչքիդ մեջ կյանքի մի կտոր ընկավ-

Աչքդ արցունքից  բորբոքվեց,

Վախի՞ց, թե՞ ցավից տեղից վեր կացար-

Աշխարհն աչքերումդ

Մարեց:

Կույրի աչքերով լո՜ւյս էիր փնտրում -

Շոշափելով  մի պոետ գտար խելագար,

Հոգնա՜ծ էր պոետը, տե՜ղ էր որոնում -

Մտավ աչքիդ մեջ՝

Մահացավ…

Կյանքի մի կտոր՝ պոետի հոգին

Պտտվեց քո մեջ մոլորված,

Ինչպես անցավո՜ր, անհանգիստ քամի

Դուրս եկավ քեզնից,

Հեռացավ:

Ու մշուշ դարձա՜վ,

նոսրացա՛վ պոետը`

Քո ողն ու ծուծը ոռոգող սիրով,

Ու հիշողությո՜ւն դարձավ,

խո՛հ դարձավ պոետը,

Որ հյուլեի պես անցավ քո միջով …

Եվ նորից ձմե՜ռ

Եվ նորից ձմե՜ռ,

Ձյո՜ւն,

Քամի,՜

Սառո՜ւյց,

…Եվ այնքան վստահ քայլերով եկավ

Ասես թե իրեն սպասո՜ւմ են վաղուց:

Ասես թե գարնան շնչով բորբոքված

վազող արյունը,

Ամռան շողերով օծված

տաք կրքաբույրը

Աշնան տերևի գիժ քամուն տված

վերջին համբույրը

Եղել են նման անկոչ հյուրերի

Ու հարազատն ի՜նքն է՝ 

Ծա՜նր, ցավալի՜,

Մատներով սա՜ռը

Սակայն նազանի…

Ասես աշխարհում ո՛չ մեկը չկա,

Որ իր սառեցրած

Սիրտը տաքացնի:

Ուրեմն էլ ի՞նչ,

Ոչի՜նչ

Ուղղակի «Բարև՜»

Ձյո՜ւն,

Քամի,՜

Սառո՜ւյց,

Բարև՜ սառցե կին,

Սառույց մատներով

Ու սառույց սրտով…

Քո հիմար դերը կատարիր պատվով,

Բարով եկե՜լ ես

Ու… գնա՜ս բարով…

Ովքե՞ր են նրանք՝…

Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Անտարբեր մարդը,

Ասո՜ւմ են վա՜տն է

Թշնամի՜ն,

Տմա՜րդը,

Անխի՜ղճ ոսոխը,

Անսի՜րտ կավատը…

Չէ՜…

Դատավո՛րն է ամենավատը՝

Կո՜ւյր դատավորը,

Որը ո՛չ մա՜րդ է ու ո՛չ էլ խլուրդ,

Որին որ ոչի՜նչ,

Ոչի՜նչ չի տանջում՝

Ոչ խի՜ղճ,

ոչ հոգի՜,

Ոչ հավա՜տ,  

ո՜չ սեր,

Որն ամուսնացած է ոսկու (փողի) հետ,

Որի ստամոքսը

Միա՜յն ու միայն մարսում է ոսկի՜ն,

Որը կարող է երեք արծաթով

(Հուդայից էլ վատ)

Ծախե՛լ իր հոգին-

Աղտոտ մարմինը փրկելու համար…

Հերո՛ս է դատում,

Որ հա՜ցն իր դատի,

Բանտո՛ւմ է ազգի խի՛ղճն ու պատիվը,

Ինքը՝ վշտից սև՜, բայց աչքին կարմիր,

Պատվո՛ւմ է իրեն տանտեր կարծեցյալ

Քղա՜նցքն օտարի…

Թե սրա՞նք են մեր դատավորները,

Էլ ի՞նչ ենք ուզում թշնամուց վայրագ,

Ա՜խ ձե՜ռքս տային սրանց մարմինները

Ու…հոգիները նեռերին ծախված…

Հիմա կասեք թե ես նորից հարբե՜լ

Հարթե՛լ եմ ուզում ազգիս կնճիռները,

Ա՜խր,  քի՛չ չենք մենք,

Ա՜խր, շա՜տ ենք մենք

Ու ցավո՜ք

Շա՜տ են սրանց նմանները…

Աշունը ծե՜ր ու տխուր

 Ծերացե՜լ է նոյեմբերը,

Հոդացավերը սրվե՜լ…

Ծա՜փ են տալիս ծառերը՝

Մե՜րկ, անամո՜թ, անվայել…

***

Ինչպես կնոջ մերկ  մարմին

Իրիկունն արևաքամ

Գիշերվա սև պատգարակին

Ծավալվե՜լ է ուժասպառ:

***

Ծեր Լուսի՜նն է թափառում

Հեռուներում ամպամած,

Տեսնես թե ի՞նչ է փնտրում

Սառն աչքերով կիսափակ:

***

Աղավնինե՜ր են կարծես

Ծվե՜ն-ծվեն ամպերը,

Աստղիկներին են հառել

Կարոտով լի աչքերը:

***

Թափառո՜ւմ է քամին

Աշնան անձրևը տանո՜ւմ,

Հարվածո՛ւմ է ժայռին

Ու սուլոցո՜վ ոռնում:

***

Ու լքո՜ւմ են մեկմեկու

Տերևները թափված,

Ցրտից եղյա՜մ է ծնվում -

Ասես մթան աղվամազ:

***

Չկա ո՛չ մի պատուհան,

Որ բա՜ց լինի այս ժամին,

… Հո՜ւշն է այրվում մոռացման՝

Այրում տերև՜ը վերջին:

***

Գիշերն ինչպես իջևա՜ն

Աներաշխիք հավատի՜,

… Ու սպասվում է մի խավար

Երազների՜ ավարտին:

Մորս գիրկը մի արև՜… (ԵՐԱԶ)

Եկա՜վ…ու ասաց. «Եկե՜լ եմ»

Եկա՜վ, գալարվեց ճակատիս,

Արդյո՞ք շուտ չէր աճապարել

Ծերությունը ինձ այցի:

- Շո՜ւտ ես եկել ճակատս, տե՜ս,

Կնճիռներով պատեցիր:

- Շուտ չի՛,

Թե որ սիրտդ ցույց տամ ես քեզ-

Կսարսափես նայելիս:

Իրար վրա կնճի՜ռ-կնճի՜ռ

Սիրտդ կծիկ է դարձել,

Ծերությունը – ճակա՜տը չի…

Սի՜րտդ տարիքն է խոցել:

Այդ պահին էր՝ խոցված սիրտս

Մորս երգերը հիշեց,

Պա՜հ էր, հանկարծ մանկությո՜ւնս

Ճիչն իր վերջին արձակեց:

Երբ ճչացի՜-

Մայրս եկավ,

Վերցրե՜ց, կրծքին ինձ սեղմեց,

- Ի՞նչ է հոգիս, քեզ ի՞նչ եղավ,

Ո՞վ էր, որ քեզ վախեցրեց:

Մորս գիրկը մի արև՜ էր

Արև՜, որ մայր չի՛ մտնում,

… Մորս սիրտը լռությո՜ւն էր,

Մա՜յրս օրոր էր երգում…

Մորս տա՜ք ու ոսկեգո՜ւյն

Վարսերն ընկան ճակատիս,

Համոզվեցի՝ աշխարհում

Չունե՜մ ուրիշ սրտակից:

… Մա՜մ ջան, խո՜րթ է այս աշխարհը,

… Մա՜մ ջան,  օրորդ եմ ուզում,

… Մա՜մ ջան, սրտիդ խո՜սքն ու բառը

Թող գլորվե՜ն իմ սրտում…

* * *

Բացվող տխուր մի նոր օ՜ր էր

Իր լռությամբ անսովոր,

Մայրս չկա՜ր,

Առավո՜տ էր

Բիրտ ու դաժան շողերով…