Անհանգիստ մարդ արարած

Երբ հա՛րց են տալիս,

Որը չպետք է տալ -

Մարդ կատաղում է

(Այստեղ տեղին չէ բառը

«Բարկանալ»):

Երբ պարտք են տալիս

Ու թուղթ պահանջում այդ պարտքի դիմաց-

Մարդ փոքրանում է՝

Դառնում ձվի չափ…

Երբ հույս են տալիս ու կարեկցում են

Միաժամանակ-

Մարդ հուսալքվում է՝

Դառնում անհավատ…

Երբ խոսում են քեզ հետ,

Բայց լռել է հարկավոր,

Քեզ թվում է հանդիպել ես

Մի աղետի ահավոր:

Երբ լռո՜ւմ են, չե՛ն խոսում,

Բայց խոսե՛լն է կարևոր-

Չես հասկանում ի՞նչ ես ուզում

Այս աշխարհից մեղավոր:

Պահմտոցի ես խաղում

Ցավի՜դ, կամքի՜դ, հույսիդ հետ,

Թաքնվելու տե՛ղ ես փնտրում՝

Տուն տանող մի արահետ:

Գտնո՜ւմ ես,

Մա՛րդ արարած…

Մտնո՜ւմ ես՝

Հանգիստդ առնում վերջապես,

Երբ, որ մայրդ է խոսում հուզված,

Կամ լռում է Աստծո պես …

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կապույտն իմ գույնն է

Կապույտն իմ գույնն է

Կապույտն իմ գույնն է`

Երակի գույնը,

Կարմիրը՝ սիրո թույնը,

Ո՜չ,

Ո՛չ այն կարմիրը,

Որ շրջազգեստիդ տեսքով քեզ է պարուրվել,

Այլ ա՛յն կարմիրը, որ քո անունով

Սիրտս է լցվել:

Լսե՜լ ես երևի, որ

«Հոգուս մե՜ջ ես»

«Մտքերո՜ւմս ես անընդհատ» կամ

« Ծայրին ես լեզվիս »,

Իսկ ես ասում եմ, որ

Արյանս մեջ ես

Ու դրանից ահավոր բան

Չկա՜ Սիրելիս…

Թվո՜ւմ է, թե մոտիկ ես,

Բայց չե՛մ տեսնում քեզ,

Գիտեմ լալի՜ս ես

Ու ցավեցնում ես…

Ասո՜ւմ են սիրտը

(Ինչպես և կինը)

Երբեք չի լալիս՝

Նա արտասվում է և հաճախ թաքուն,

Նույնիսկ այդ պահին տգեղ չի լինում-

Նրանից գեղեցիկ

Ի՞նչ կա աշխարհում:

Ասո՜ւմ են կինը

(Ինչպես և սիրտը)

Երբեք  չի շտապում՝

Չի աճապարում իր բռնած գործից

Ետ կանգնել,

Ասում են կնոջ գործը

Աշխարհում

Ո՛չ մի տղամարդ չի կարող անել:

Կապույտն իմ գո՜ւյնն է

Լցված Կարմիրով,

…

այն կարմիրով, որ սիրտս է լցվել

Կի՛ն,

Քո անունով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

2012թ. Երևան

Ձմե՛ռ

Ձմե՛ռ,  

Եկար  ու բերեցիր սարսո՜ւռ,

(Ինչպես կյանքի ձմեռն է բերում

Ջահելության ավարտ-

Սպասված ծերություն),

Խարիսխ գցած նավի նման կանգնել ես դրսում,

Կարծես քի՛չ են սառը օրերդ,

Կարծես ի՛նձ ես սպասում…

Ու

Պետք է ինձնով լրացնես

Օրերդ սառած,

Պետք է ցրտով լացեցնես

Հույսերս սպասված….

…Մի քանի հուշեր ունեմ թաքցրած

Սա՜ռն, անիմա՜ստ, տաղտկալի՜,

Ի՞նչ անեմ, տա՞մ քեզ հեռանաս,

Թե՞ ձմեռ, քեզ խաբել չի՛ լինի….

Սիրուհի ունեմ «Ամառ» անունով-

Կգա՜ կտեսնի, որ չկամ,

Ողբն իր կկապի գարնան արցունքով,

Աշնան քամու հետ կգնա…

Վերջս դնելու փո՛րձդ է առաջին,

Մի՞թե այսպես են հեռանում,

Ասա՛ ինձ, ձմե՛ռ այս ի՞նչ արեցիր,

Մի՞թե ցրտից է սիրտը կանգ առնում:

Չե՛մ խաբի, իրո՜ք գեղեցիկ ես,

Տո՛ւր ինձ գեղեցկությունդ հազարապատկեմ,

Թող գոնե ձա՜յնս կամ էլ բառե՜րս

Մնան ու ասեն.

Սիրտը չի կանգնում

Ցրտի՜ց,

Ամառվա տապի՜ց,

Գարնան անձրևի՜ց,

Ոսկրոտ ձեռքերից խոր Աշնան…

Ո՛չ էլ օրերից, երբ

Աղավնիները դառնում են ագռավ…

Սիրտը կանգնում է միայնությունից…

Միա՜յն ու միայն…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Իմ բան ու գործն ի՞նչ է

Իմ բան ու գործն ի՞նչ է -

Ստեղծել մի նոր Բա՞ն,

Համոզե՞լ ինքս ինձ, որ

Ճակատագիրը

Ծա՜նր է՝

Այլ ո՛չ թե դաժան…

Մեղադրե՞լ նրանց, որոնք ոսոխ են անվանում

իրենց իսկ թռչելու համար

թևեր տվողին,

Սուտը հերքողի՞ն,

Թե՞ չտեսնելու համար

ճիշտը կեղծիքից

չտարբերող

այն ստոր փորսողին,

որն

հառաչողին կոչում է

անբախտ,

արցունք թափողին

անսիրտ…

Ա՜խ, աշխա՜րհ-աշխարհ՝

Ամբարո ու բիրտ…

Իմ բան ու գործն ի՞նչ է -

Սպասե՜լ…

Սպասե՛լ, որ կգա մի պահ, ես էլ կքոչեմ

Դեպի այլ աշխարհ

(Եթե հոգի կա)…

Անծանոթ լինելով երկնի ճանապարհներին

Թարթող լուսացույցերի

Չքնաղ -

Մանուշակագո՜ւյն

Երկնագո՜ւյն

Սպիտա՜կ

գույներին, -

Ճանապարհ կտամ,

Դեպի տաք ափեր թռչող երամին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Երբ քայլերդ են լռում պատուհանիս տակ…

Սիրտս ձա՛յնն է քայլերիդ՝

Իմ մեջ,  ինչ-որ տեղ թաքնված,

Գիտե՞ս արդյոք, ի՞նչ է լինում այն պահին,

Երբ քայլերդ են լռում պատուհանիս տակ:

Իմ մեջ լռությո՛ւնն է շոշափում վարսերդ,

Կարծես մի թռչնի է շոյում  վերից ընկած վար,

Համրանում են քեզ ուղղված բառերս -

Շուրթերիս վրա դողահար…

Երբ քայլերդ են լռում պատուհանիս տակ…

Վայրկյանը դառնում է տարի,

Ճակատագիրը ծերանում է աչքերիս առաջ,

Մտքերիս բեկորները եզրով անդունդի

Պտտվում են կատաղած…

Մի վարագույր է իմ և քո միջև,

(Որտեղի՞ց հայտնվեց ծածկոցն այդ մթան),

Դու կանգնած լռո՜ւմ ես,

Սիրտս հևիհև՜

Փորձո՜ւմ է կոտրել իր լեզվի շղթան…

Երբ քայլերդ են լռում պատուհանիս տակ…

Երկրագունդը պտտվում է ավելի արագ,

Ո՞ր կողմ, չգիտե՜մ,

Մի՞գուցե հակառակ - առանց ուղեծիր ու վայրի՜…

Մթան վարագույրը սիրո կեղծանվամբ

Մի տարածություն է բացում ամայի…

Անընդհատ թափվում են գիսավոր աստղեր՝

Եվ ոտքերիս տակ,

Եվ աչքերիս մեջ,

Անցած օրե՞րս են շտապում հեռանալ,            

Թե՞ նոր օրեր են ծնվում

Անշո՜ւնչ, անցերեկ…

… Ու կո՜ւլ են տալիս ինձ իմ երազները,

… Ու տարածության մեջ դառնո՛ւմ եմ «Ոչի՜նչ»,

… Ու պատուհանիս տակ լռո՜ւմ են քայլերդ,

Որոնք ոչ հոգի ունե՜ն

Ոչ՝  խիղճ….

Ս.Ումառ-Հարությունյան