Օրոր...

Տանջո՜ւմ ես,

Տանջվո՜ւմ,

Թվում է հանցա՞նք,

Մի՞թե չգիտես, որ իմ մեջ լինելդ

Երանությո՜ւն է,

այլ ոչ թե տանջանք…

…Որ ամեն մի քայլս ես զգույշ եմ դնում

այս Երկիր կոչված խորթ մոլորակին,

Որ իմ մեջ հանկարծ ցավ չպատճառեմ, քեզ՝

իմ մեջ ապրողին…

Որ ամեն անգամ այլ աչքով նայեմ

ես արեգակի՜ն,

քամո՜ւն,

անձրևի՜ն,

լուսնի՜ն,

աստղերի՜ն,

Որ գիշերները օրոր ասեմ քեզ

տղամարդկային…

- Մի՛ քնիր այդպես՝ անխռով ու հեզ,

Օրորվիր դանդա՜ղ, բայց մնա արթուն՝

Ի՛մ մեջ, ի՛մ սրտում-

այդ փական կոչված դռները սրտիս

փակվո՜ւմ են, բացվո՜ւմ

միայն քո շնչից…

Ես էլ կօրորվեմ համահունչ քեզ հետ,

Ինչպես որ կյանքում՝

Դու առաջ, ես՝ ետ,

Դու ետ, ես՝ առաջ

Դու ձախ, իսկ ես աջ…

Չքնե՜ս հանկարծ…թե չէ կանգ կառնի

Սիրտս՝

Քեզնով լրացված…

Ու թող արյունս անընդհատ հոսի

Բիբերիդ հառնած…

Եղի՛ր անհանգիստ, ի՛մ մեջ, ի՛մ սրտում…

Նոր ոչինչ չկա այս երկիր կոչվող

խորթ մոլորակում….

Ս.Ումառ

Տոն մարմինների

Մեր մարմինների

Իրար համբուրելը՝

Տոն է իսկական,

Գուրգուրելն իրար՝ Հույզերի աղոթք,

Մեր համբերելը մեղք է մի դաժան,

Իրար վանելը՝

Ցա՜վ է անողոք:

Երբ չեմ գրկում քեզ,

Պատժո՜ւմ եմ ես ինձ,

Չե՛մ զգում գրկումս գալարներդ տաք,

Սպասվող վայրկյանը քա՜ր է շուրթերիս,

Ու լույս չի քամվում քո տաք կրծքի տակ:

Մարմնիս կանչերից

Ուշքի չե՜մ գալիս,

Անցնո՜ւմ եմ վարսերիդ ցանցե կամուրջով,

Շունչ տալ եմ ուզում Իմ երազներին,

Քո համբույրների համը կուլ տալով:

Փակի՛ր աչքերդ, ինձ ամուր գրկի՛ր,

Ձուլվի՛ր  ճգնավոր երազներիս հետ,

Խուլ Կարոտներիս ճաղերին փռիր

Ինձ սպասեցնելու Պահը  անհեթեթ:

Ու փորձիր խոսե՜լ, խոսե՜լ  սրտիս հետ,

Մարմնով հպվիր հոգուս անկենդան,

Մեր մարմինների

Իրար համբուրելը,

Տոն է իսկական:

Ս.Ումառ

Այդպես չեն հեռանում…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր, համոզի՛ր,

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում…

Հեռանում են գեղեցիկ՝

Մայրամուտի նման նուրբ,

Հեռանում են ցավի նման անցողիկ՝

Կծկված օրվա տաք կրծքում…

Եվ բնավ էլ հեռանալով,

Պարտադիր չէ ցավեցնել…

Ո՞վ չգիտե, որ Բախտի հետ

Անիմաստ է մրցակցել:

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Իսկ ես ուզում եմ հարցնել.

Մի՞թե կարող եմ

Օրը սարքել ժամ,

Ժամը՝ ակընթարթ,

Անունդ սարքել տող,

Անցյալս երկտող,

Կրճատել ինքս ինձ…

Ու ամեն անգամ վեր թռչել տեղից

Մենության վայրագ բութ թակոցներից…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Մի՛ շտապիր, սպասի՛ր,

Ես չեմ խեղդելու թախիծն ու կիրքը

Գինու գավաթում,     

ճշմարտությունը գինու մեջ չէ այլ

Արյան զարկերում…

Թույլ տուր մի վերջին գավաթը ըմպել -

Լցված քո բույրով,

Մի վերջին անգամ քեզանով արբել…

Ու համարձակության օձիքից կառչած -

Բախտի հետ վիճել,

Բախտին համոզել,

կամ ապացուցել,

Որ տված նվերը ետ չեն պահանջում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Վաղը նոր օր կբացվի՝

Մի նոր գիշեր, նոր ցերեկ

Ու խումհարը չի թողնի, որ

Զրուցեմ մերկ պատի հետ…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր,

Համոզի՛ր…

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ս.Ումառ

Երևան

12.08.14թ

Առանց քեզ

 

Աստվա՛ծ իմ, ի՞նչ կարճ է կյանքը,

Վեճե՜ր, խա՜նդ,

Ցավեր անհամար,

Ես հագնում եմ քո փոքրիկ հողաթափերը

Իմը - թողնելով քեզ համար:

Փորձում եմ տաքացնել հոգիս

Դողացող կոպիտ ձեռքերով,

Մի հիմար աստղ երկնքից

Ձեռքով է անում ժպտալով:

Մի՞թե ավարտը սա է,

Այրված, վերջացած հույսի մի կտոր,

Քամին՝ մոլագար այդ դերասանը

Տերևներն է ավլում գիշերով…

Մի ամբողջ աշխարհ է աթոռիս թիկնակին՝

Քո սպիտակ կրծկալը՝ աչքերը չռած,

Ու կարծես մի ձեռք երկնային

Աչքերս է փակում սարսափած:

Շուտով կայցելի և լույսը

Եվ արևը…

Երկի՜նքը անամպ…

Ու կչքվի այն փոքրիկ մի հույսը

Որ մթով ստեղծեցիր ինձ համար:

Շրթունքիս անկյունում մի արցունք է ծնվել,

Ալեհեր մի ցավ է ձեռքերս այրում…

Մի՞թե աշխարհն է  իմ մեջ խենթացել…

…Թ՞ե ես եմ խենթացել աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Բա՛ց արա դուռդ...

* * *

Երջանիկ մարդիկ նորից են ծնվում,

Գուցե այդպես է օրենքն աշխարհի,

Երջանիկ մարդիկ սկզբից կուրանում,

Հետո այլ կերպ են աշխարհին նայում:

Քո սերը վաղուց կուրացրել է ինձ,

Կյանքին նայում եմ ակնոցներով մութ,

Իսկ ձեռքիս փայտը ճանապարհներից

Քո ճանապարհը փնտրում,չի գտնում:

Հիշի՛ր, որ ես եմ քո պատուհանին

Նկարել լուսին ագահ աչքերով,

Հետո էլ խանդից կոտրել ապակին,

Որ քեզ լուսինն էր նայում գիշերով:

Հիշի՛ր, որ ես եմ սրտիդ օրագրում

Արևագույնի ակնոցներ ներկել,

Հիշի՛ր, արև եմ եղել քո կյանքում,

Հիմա ստիպված եմ սև ակնոց կրել:

Կիսալուսինն է մտել իմ թևը,

Մութ գիշերներն են աչքերս փակում,

Իսկ տարիներիս կուրացած բեռը

Քո փակված դուռն է անընդհատ թակում:

Բա՛ց արա դուռդ, վերադա՛րձ եմ ես,

Արևագույներ ներկող այն տղա՜ն,

Բա՛ց արա դուռդ ,գուցե դո՞ւ փշրես

Կույր տարիներիս ժանգոտված շղթան:

Ս.Ումառ