пятница, 6 февраля 2015 г.

Առանց քեզ

 


Աստվա՛ծ իմ, ի՞նչ կարճ է կյանքը,
Վեճե՜ր, խա՜նդ,
Ցավեր անհամար,
Ես հագնում եմ քո փոքրիկ հողաթափերը
Իմը - թողնելով քեզ համար:

Փորձում եմ տաքացնել հոգիս
Դողացող կոպիտ ձեռքերով,
Մի հիմար աստղ երկնքից
Ձեռքով է անում ժպտալով:

Մի՞թե ավարտը սա է,
Այրված, վերջացած հույսի մի կտոր,
Քամին՝ մոլագար այդ դերասանը
Տերևներն է ավլում գիշերով…

Մի ամբողջ աշխարհ է աթոռիս թիկնակին՝
Քո սպիտակ կրծկալը՝ աչքերը չռած,
Ու կարծես մի ձեռք երկնային
Աչքերս է փակում սարսափած:

Շուտով կայցելի և լույսը
Եվ արևը…
Երկի՜նքը անամպ…
Ու կչքվի այն փոքրիկ մի հույսը
Որ մթով ստեղծեցիր ինձ համար:

Շրթունքիս անկյունում մի արցունք է ծնվել,
Ալեհեր մի ցավ է ձեռքերս այրում…
Մի՞թե աշխարհն է  իմ մեջ խենթացել…
…Թ՞ե ես եմ խենթացել աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Комментариев нет: