Աստվա՛ծ իմ,
ի՞նչ կարճ է կյանքը,
Վեճե՜ր, խա՜նդ,
Ցավեր
անհամար,
Ես հագնում
եմ քո փոքրիկ հողաթափերը
Իմը - թողնելով
քեզ համար:
Փորձում եմ տաքացնել
հոգիս
Դողացող կոպիտ
ձեռքերով,
Մի հիմար
աստղ երկնքից
Ձեռքով է
անում ժպտալով:
Մի՞թե ավարտը
սա է,
Այրված,
վերջացած հույսի մի կտոր,
Քամին՝
մոլագար այդ դերասանը
Տերևներն է
ավլում գիշերով…
Մի ամբողջ
աշխարհ է աթոռիս թիկնակին՝
Քո սպիտակ
կրծկալը՝ աչքերը չռած,
Ու կարծես
մի ձեռք երկնային
Աչքերս է
փակում սարսափած:
Շուտով
կայցելի և լույսը
Եվ արևը…
Երկի՜նքը
անամպ…
Ու կչքվի
այն փոքրիկ մի հույսը
Որ մթով
ստեղծեցիր ինձ համար:
Շրթունքիս
անկյունում մի արցունք է ծնվել,
Ալեհեր մի
ցավ է ձեռքերս այրում…
Մի՞թե աշխարհն
է իմ մեջ խենթացել…
…Թ՞ե ես եմ խենթացել
աշխարհում…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
