՛՛Երևանյան օրեր՛՛ շարք օր վեցերորդ

* * * 

Առավոտյան, երբ աչքերս բացեցի զգացի, որ ինչ որ բան փոխվել է:

Դե իմ Երևանն է, նրա ամեն մի շարժը, ամեն մի շունչը ես կարողանում եմ լսել, զգալ ինչպես իմ սեփական օրգանիզմի աշխատանքը:

Ոչ մի երկրում չկան այնպիսի մարդիկ, որ սիրեն իրենց քաղաքը այնպես, ինչպես Երևանն են սիրում Երևանցիները:

Երբ բնակարանից դուրս էի գալիս, բանալիով փակում էի դուռս, բացվեց հարևանի դուռը:

Արդեն երկու տարի է ինչ ընտանիքով ապրում են իմ հարևանությամբ: Ոչ անունները գիտեմ ոչ էլ իրենց տանն եմ եղել:

- Բարի լույս, ինչպես եք,- ժպտում է ու ես տեսնում եմ ներքևի ծնոտի վրա երևացող չորորդ  ոսկե ատամը:

Նրանից հետո դուրս եկավ կինը:

- Բարի օր, հաճելի տրամադրություն ձեզ այսօր:

Այ քեզ անակնկալ:

Մուտքն ամբողջովին վերանորոգված է, ներկված բաց վարդագույն հաճելի գույնով:

Բակում եզդի հավաքարարն է, կապույտ ջինսով ու սպիտակ վերնաշապիկով:

Մազերը լղոզված են լեհական գեյլով:

Ձեռքի ցախավելը վիետնամական է, որը բակն ավլում է մինչև վերջին փշուրը:

Ոչ ոք չի շտապում, բայց շարժվում են դեպի մոտակա կանգառը:

Կանգառում մի կարմիր գույնի, դեղին գծերով, մաքուր լվացած երթուղային տաքսի է կանգնած:

Վարորդը խնամքով արդուկված ամառային կոստյումով է, սափրված ու ժպտերես:

Կանգնել է բացված դռան մոտ ու ձեռքի գեղեցիկ շարժումով հրավիրում է բարձրանալ մեքենա:

Ինչպես կարողացավ մեկ գիշերվա ընթացքում փոխվել Երևանը ես չեմ կարողանում հասկանալ:

- Իսկ ի՞նչ արժե ուղեվարձը, - դիմում եմ վարորդին:

- Վաթսունհինգ դրամ, ինչպես միշտ: Դուք տեղացի՞ չեք:

- Ինձ հարկավոր է Արաբկիրի ոստիկանական բաժանմունք…

- Բարձրացեք խնդրեմ:

Ամեն մի նստատեղին մի գրքույկ է դրված:

Ես վերցրեցի մեկն ու նստեցի փափուկ կաշվե նստատեղին: Կարդում եմ վերնագիրը. «Ինչպես ազատվել ցելյուլիտից»:

- Բոլորին խնդրում եմ կապել ամրագոտիները, շարժվում ենք: Ձեզ սպասարկում է առաջին կարգի վարորդ Սարգսյանը:

Ես չեմ կարող չսիրել իմ Երևանը:

Ճանապարհին անընդհատ հանդիպում են գեղեցիկ ժամանակակից ոճով կառուցված խանութներ, «Անահիտ», «Հռիփսիմե», «Կարապ», «Սայաթ Նովա», «Վան», «Ախթամար» անուններով:

Վերջապես հասա իմ իջնելու կանգառին, որտեղ շատ լավ հիշում եմ պետք է որ «Երևան սիթի» լիներ, բայց չգիտես ինչու «Գայանե» անունով սուպերմարկետ է:

Մտնում են ներս:

Անմիջապես մոտեցան երկու աղջիկներ, կարճ, շրջազգեստի կտորից կարած փողկապներով:

- Համեցեք, Ձեզ բարի առևտուր, եթե դրամը չբականացնի, զանգահարեք 323 համարով, Ձեր համարը կֆիկսվի մեզ մոտ, իսկ գումարը, կամ պակասող գումարը կարող եք վճարել մեկ ամսվա ընթացքում:

Ինչպես չսիրես Երևանին, ես չեմ պատկերացնում:

- Ես ցանկանում եմ ծխախոտ գնել, ո՞ր կողմ գնամ:

- Մեզ մոտ միայն առանց նիկոտինի ծխախոտեր են վաճառվում, կարտոֆիլի կճեպներից, արևածաղկի թերթերից պատրաստված: Խնդրեմ գնացեք աջ , հետո ուղիղ:

…Ոստիկանական բաժանմունքը այնքան մաքուր է որ թվում է թե ինչ որ օլիգարխի բնակարանի սանդղահարթակ լինի:

Ընդունում են բարյացակամ ու ցանկալի հյուրի նման:

- Անձնագիրն եք փոխելո՞ւ, ինչո՞ւ եք նեղություն քաշել, բավական էր զանգահարել, մեր աշխատակիցը կգար, կբերեր: Հիմա մենք ձեզ պետք է վճարենք  130 դրամ, ձեր տրանսպորտային ծախսերը: Ցավոք միայն այդքանը:

Ես սիրում եմ քեզ, իմ Երևան:

… Հանկարծ բարձր շատ բարձր լսվեց ռաբիս երաժշտության, երգի ձայն:

Դիմացի շենքից է, գիտեմ:

Ուրեմն 7,52 րոպե, անցավ մտքովս ու մի կողմ շպրտելով վերմակը վեր կացա անկողնուց:

Վազեցի ու բացեցի դրսի դուռն ու նայում եմ միջանցքին:

Պատերը քանդված են, ինչ ասես որ չի գրված պատերին:

Բացվում է հարևանի դուռն ու դուրս եկող հարևանի կինը արհամարական նայում է իմ սատինե, մինչև ծնկներս հասնող  տրուսիկին:

- Բարի լույս,- ասում եմ:

- Գրողի ծոցը դու էլ քո բարի լուսն էլ…

Ես սիրում եմ քեզ, իմ Երևան:

…Բակում կեղտից ու թափված տերևներից չի երևում ոչ ասֆալտը, ոչ էլ հավաքարարը:

Մարդկանց դեմքերը մի տեսակ թթված են:

Կանգառում մի ճմրթած երթուղային է կանգնած, քիչ այն կողմ պպզած է մի անթրաշ երևույթ ու անընդհատ գետնին թքելով ծխում է:

Բնական է որ վարորդն է

- Ինչ արժե ուղեվարձը,- մոտենալով նրան հարցնում եմ:

- Զզվցրիք էլի, 100 դրամ ա:

Բոլոր նստատեղերն անխտիր, կամ պատռված են կամ կիսակոտրված:

Ամբողջ ճանապարհին երևում են խանութներ կամ «Երևան սիթի», կամ «Սթար» անուններով:

Ես չեմ կարող չսիրել իմ Երևանը:

Խանութում ոչ ոք չմոտեցավ, մի քսան րոպե հերթ կանգնեցի, որ վճարեմ 280 դրամ նիկոտինով սիգարետի համար ու շատ ուրախ դուրս եկա:

Միլիցիայի բաժանմունքում, որ նման էր ֆաշիստների կողմից օկուպացված ու հիմնահատակ արված  մի գյուղակի, ուղղակի երեսիս շպրտեցին:

- Առավոտ շուտ ի՞նչ անձնագիր, պետք է սպասես, տիկին Վարդանյանը կոֆե է խմում ֆինանսական բաժնում:

Ինչպես չսիրես Երևանին, ես չեմ պատկերացնում:

Չէ, Երևանը ոչ մի տեղ էլ չի փախել, կա ու կմնա:

Նա միշտ կլինի իմ կողքին, ես միշտ նրա:

Սիրում եմ քեզ իմ հարազատ քաղաք:

՛՛Երևանյան օրեր՛՛ շարք օր հինգերորդ

* * * 

Շատ եմ սիրում Մաշտոցի պողոտան, սկսած Մատենադարանից մինչև Ձկան խանութ:

Ճիշտ է, նախընտրում եմ միշտ քայլել Աբովյան փողոցով, բայց դե ամեն դեպքում Մաշտոցի անվան պողոտան մնում է Մաշտոցի պողոտա…

Մի փոքրիկ թատրոն կա, այդ պողոտայում, տիկնիկային թատրոն է ու ամեն անգամ միշտ կարդում եմ այն գովազդ- ցուցանակը, որ միշտ փակցված է լինում օրվա կայանալիք ներկայացման մասին:

«Շունն ու կատուն», «Տերն ու ծառան», «Կարմիր գլխարկը»….

Երեկոյան ժամերին էլ մեծերի համար հաճախակի կազմակերպվում են ներկայացումներ:

 

Այսօր ուշադրությունս գրավեց. «Աճպարար» աննախադեպ ներկայացում»

Մտածում եմ, արժե մտնել թե ոչ:

- Կասկածո՞ւմ եք, խորհուրդ կտայի:

Շրջվում եմ մի երիտասարդ կին է նայում ինձ:

- Կներեք, մենք ծանո»թ ենք:

- Մի՞թե դա կարևոր է, կամ պրոբլեմ է:

- Դե ոչ, ինձ թվաց…

- Սխալ թվաց, գնեք տոմս, ես արդեն ունեմ, մտնենք, եթե դուր չգա, դուրս կգանք: Ես վաղուց չեմ եղել Երևանում, «Պապլավոկ»-ը կա՞:

- Կա բայց արդեն չի հիշվում, չի հիշվում նաև «Սկվազնյակ»-ը, հիշո՞ւմ եք:

- Այո իհարկե: Մտնե՞նք: Եթե հանկարծ ներսում կորցնենք իրար, դուրս եկեք կինո Նաիրիի դռների մոտ, կհանդիպենք: 

Ներկայացումն անցավ բավականին հետաքրքիր, աճպարարն իր բարձրության վրա էր:

Կողքս նստած կինն էլ ամեն համարից հետո ծափահարում էր մեծ, շատ մեծ խանդավառությամբ:

Վերջին համարն էր: Աճպարարը հայտարարեց:

- Խնդրում եմ, կանացից ով ցանկանում է՝ բեմ բարձրանա, արկղի մեջ սղոցով ֆոկուսի համար:

Ակտիվ եղե՛ք, խնդրում եմ, չեմ տեսնում բարձրացրած ձեռքեր:

Կողքիս կինը ոտքի կանգնեց:

- Կարելի՞ է ես գամ, ես համաձայն եմ:

Իմ վախեցած  և մնացած ներկաների զարմանքով լի հայացքների տակ նա բարձրացավ բեմ:

Երբ արդեն տեղավորվել էր սև արկղի մեջ, աճպարարը վերցրեց սղոցը:

Դահլիճում այնպիսի մի լռություն էր, որ լսվում էր նույնիսկ կտրվող փայտից գետնին թափվող թեփի ձայնը:

Բոլորս շունչներս պահած նայում էինք թե ինչպես աճպարարը հեռացրեց սղոցված արկղի երկու հավասար կտորները:

Ընդհանրապես նման աճպարարական տրյուկներ ժամանակ «ստատիստը» լինում է աճպարարի «մարդը», ես դա հասկացա, երբ նա բարձրացավ տեղից:

Լավ, ոչինչ հիմա կհայտնվի արկղի միջից, անվնաս:

Աճպարարը սև կտորով փակեց իրար մոտեցրած արկղի կտորները ու հաղթական նայեց դահլիճին:

Մի արագ շարժումով քաշեց ու մի կողմ շպրտեց սև շորը:

- Ա՛փ, - մի շարժումով բացեց արկղը:

Արկղը դատարկ էր, աճպարարը՝ զարմացած:

Նորից փակեց արկղը:

- Ա՛փ:

Արկղը դատարկ էր:

- Փինաչի՜…

- Սապոժնի՜կ…

- Արա՛, դասդ լավ չես սովորե՞լ…

- Տվեք մեր փողերը…

Դուրս եկա թատրոնից ու կինո Նաիրիի դռների մոտ հանդիպեցի նրան:

- Սուրճ եմ ուզում, համ էլ մի քիչ ավելի թունդ բան, կարո՞ղ ենք չէ: Դե, ասենք գազարի հյութ:

* * *

- Այդ սրիկան հոգիս հանել է: Օգտագործում է ինձ ինչպես աշխատանքի մեջ, այնպես էլ որպես կին: Երկու տարի առաջ ստիպեց աբորտի, անձնագիրս միշտ պահում է ինձնից, չեմ կարողանում գտնել: Արդեն զզվել եմ ամեն ինչից…

Ես երեխա չեմ ունենա…դու տղամարդ ես ու չես հասկանա առաքելությունից զրկված կնոջ կարգավիճակը:

- Իսկ հիմա ի՞նչը ստիպեց քեզ, ի՞նչ որ բան փոխվեց:

- Երևանը: Ես հասկացա, որ ոտքերիս տակ զգում եմ ինձ պահող մի այնպիսի ուժ, որը չի թողնի ինձ սայթաքել, ընկել,: Երբեք չեմ մտածել, որ հայրենասեր եմ, բայց այսօր ես զգացի թե ինչ հզոր բան է լինել սեփական հողի վրա, հենվել նրա վրա ու առաջ շարժվել, ու մեկ էլ ամենագլխավորը, տասնութ տարի անց  «Պապլավոկում» սուրճ խմել…

"Երևանյան օրեր" շարք օր չորորդ

* * * 

Աղքատները դեմք չունեն:

Դեմքերը մաշվել գնացել են, թողնելով հետքեր:

Բայց դեռ հայացքները մնում են և եթե չես ուզում ինքդ քեզ նվաստացնել քո աչքերում, ապա պետք է բաց չթողնես այն հայացքները, որոնք քեզ շատ բան կասեն:

… - Պապ, ես լավ հիշում եմ, դրել եմ այստեղ, «Գարուն» ամսագրի մեջ, գիտե՞ս որ արդեն երրորդ ամիսն է հավաքում եմ, կոշիկ չունեմ, անհարմար եմ զգում մի տեղ գնամ:

- Անի ջան, լա՛վ նայիր, ես մորդ գերեզմանով եմ երդվում, չեմ վերցրել, համ էլ գիտես որ արդեն չեմ խմում, ինչքան ժամանակ է:

- Պապ, գոնե գերեզմանով չերդվեիր,- լաց է լինում:

- Վաղը, մյուս օրն էլ մամայի մատանին կանհայտանա, իմ մի քանի մելքեորի զարդերը, հետո էլ տունը կդնես գրավի… բա դու հա՞յր ես, ոչ աշխատում ես, ոչ…

Ապտակը շառաչես դստեր երեսին:

Ուշ հասկացավ, որ սխալվեց, բայց դե արդեն ետ չես վերադարձնի ժամանակը:

Առավոտյան մի թղթի կտոր տեսավ սեղանին.

«Ինձ չփնտրես, ապրիր ինչպես հարմար ես գտնում»:

Երկար փնտրեց հեռու, մոտ հարազատների մոտ, բայց անարդյունք:

Հետո պատահաբար իմացավ, որ մեկնել է Դոնի-Ռոստով՝ քեռու մոտ:

Փորձեց կապ հաստատել հեռախոսով, բայց աներձագը վիրավորեց ու արգելեց զանգել:

Կոնսերվատորիայի դիմացի այգու նստարանին գրքեր են շարված:

Վաճառողը քիչ այն կողմ, ծառին հենված ծխում է:

Էժանագին ծխախոտի ծուխն անտանելի է:

Հագին մաշված բաճկոն է, ճմրթված, որի վերևի գրպանի մոտ երևում է դեռ նախնադարից կպցրած ու այդպես էլ չպոկած մի կրծքանշան:

Մոտեցա ավելի շատ կրծքանշանին քան նրան նայելու համար:

- Լուցկի ունես չէ՞, կամ էլ կպցնեմ:

Անխոս մեկնում է լուցկու տուփը:

Կրծքանշանի վրա գրված է "Участник ВДНХ":

Ինժեներ է եղել երևի:

Այն ժամանակ դժվար էր նման տեղերում մասնակցելը:

- Մի բան վաճառվո՞ւմ է, - մի բան աելու համար եմ ասում:

- Քիչ-միչ, հիմա ո՞վ է գիրք առնում:

Կարդում եմ գրքերի վերնագրերը:

Մոտ երեսուն-քառասուն տարվա գրքեր են, շատերի վերնագրերը ծանոթ:

- Ի՞նչ գիրք գնեմ, ի՞նչ խորհուրդ կտաս:

Աչքերի մեջ վիրավորանք եմ նկատում ու շարունակում:

- Գիշերները քունս չի տանում, մեկ-մեկ կարդում եմ, օգնում է:

- Այ սա՛ վերցրու,- ցույց է տալիս «Առաջին մարդը տիեզերքում» վերնագրով գիրքն ու շարունակում:

- Մի հինգ էջ կկարդաս ու կքնես, ցանկացած քնաբերից լավ է, անվնաս օրգանիզմին:

- Իսկ ինչ արժե,- մոտս ընդամենը 1000 դրամ է ու հաստատ կզրկվեմ ճաշելու հաճույքից:

- Երեք հարյուրով կտամ:

Հրաժարվելն անհարմար էր, բարձրացրեցի գիրքը ու տեսա որ տակն էլ գիրք կա՝ Վ.Պետրոսյանի «Անի Դեղատուն»-ը: «Մի տես է ինչքան եմ ման եկել, հարցրել:»

- Իսկ սա ի՞նչ արժե:

- Դա թանկ է, աղջկաս սիրած գիրքն է, յոթ հարյուր դրամ, վերցնո՞ւմ եք, իսկ քնաբերը չեք ցանկանո՞ւմ:

Մեկնում են հազար դրամանոցը, երթուղայինի փող կմնա, տուն կհասնեմ:

Լուռ, խմող մարդուն հատուկ դողացող մատներով մեկնեց մանրը՝ երեք հարյուր դրամը ու երբ ձեռքիցս ուզում էր վերցնել «Առաջին մարդը տիեզերքում» գիրքը, գիրքը ձեռքից վայր ընկավ:

Գրքի միջից գետնին թափվեցին չորս հատ հիսուն դոլարանոց թղթադրամներ:

* * *

- Երևում է ինձ նման բախտ չունես, վերցնեիր էլի քնաբերը,- հավաքում է թղթադրամները:

- Համ ինձ լավ կլիներ, համ քեզ: Վերջին հազարանո՞ցն էր որ տվեցիր: Մի նեղսրտիր, վերցրո՛ւ:

Պարզում է գտնված հիսուն դոլարանոցներից մեկը:

- Անկեղծ, մաքուր սրտով եմ առաջարկում:

Դեմքը դատարկ է, թափանցիկ:

Թափանցիկ դեմքում պարզ երևում են մահացած հայ մտավորականներ խավի կերպարները, իսկ հայացքո՞ւմ… հայացքում մոլեգնում է ցավի ու վիրավորանքի կատաղած փոթորիկը:

Աղքատները դեմք չունեն:

Դեմքերը մաշվել գնացել են, թողնելով հետքեր:

"Երևանյան օրեր" շարք օր երրորդ

* * * 

Ժամանակը չի սպասում մարդուն:

Ժամանակը իր ահռելի մեծ քայլերով մոտենում է ու կուլ տալիս քեզ:

Այն ինչ եղել է երեկ, դա արդեն անցնում  է պատմության գիրկը:

Ի՞նչ կլինի վաղը, պետք չէ իմանալ

Գնահատի՛ր, փայփայի՛ր ժամանակդ, հատկապես ժամանակի այն հատվածը, որն անցնում է քեզ սիրելի մարդու հետ:

Այսօր կիրակի է ինչպես միշտ գնումներ կատարելու օր:

- Մեքենան հանիր մինչև իջնեմ, լա՞վ, ես հիմա սանրվեմ ու… պատրաստ եմ:

- Գիտեմ քո սանրվելը, մի կես ժամ կտևի:

- Ե՞րբ է այդպես եղել, որ…

Բնակարանիցս մինչև ավտոտնակ մի 10-12 րոպեի ճանապարհ է:

Ճանապարհն ասֆալտապատ չէ: 

Մեքենայի շարժիչը  տաքացրեցի, անցավ ևս 5-7 րոպե:

Երբ կանգնեցրեցի շենքի մոտ, կինս վերևից բղավեց:

- Նոր եմ մանիկյուր քսել, բարձրացիր, որ պայուսակներն իջեցնես:

Բարձրանում եմ 5-րդ հարկ:

Իջնում ենք միասին:

Անցավ 10 րոպե:

- Վայ, Գագ ջան, հեռախոսս մոռացա, կբարձրանա՞ս, ես բարձրակրունկներով եմ:

- Հեռախոսն ի՞նչիդ է պետք, մի կես ժամից երևի տանը կլինենք:

- Բա ՞որ մամաս զանգի, խնդրում եմ, ցավդ տանեմ:

Նորից բարձրանում եմ…իջնում… ևս 10 րոպե:

Ճանապարհը տևեց 35 րոպե, ամեն փողոցում փոքր, բայց ամեն դեպքում խցանումներ են:

… «Բիրիքնոց» կոչվող շուկայում կանգնեցնելու տեղ եմ փնտրում, մի կերպ տեղավորում եմ մեքենան սյան մոտ, առանց հաշվի առնելու որ իմ կողմի դուռը չեմ կարող բացել:

Մեքենայից իջա կողքի դռնով:

Առևտուրը տևեց 30 րոպե, խոսքը իմ կողմից կատարված առևտրի մասին է:

Կինս մոտեցավ 20 րոպե հետո:

Վերադարձանք:

Մինչև բարձրացրեցինք պայուսակները, ավելի ճիշտ ես երկու անգամ բարձրացա իջա, տևեց 20 րոպե:

Մեքենան նորից տարա ավտոտնակ:

Աստված իմ, ե՞րբ պետք է վերջապես հանգիստ պառկեմ հանգստանամ:

Հեռվից տեսա  շենքի մուտք մտնող հարևանիս՝ Համոյին, պայուսակները ձեռքին, երևի նա էլ է շուկայից գալիս:

- Համո, լիֆտը պահի մինչև գամ:

Վերելակում օղու անտանելի հոտ եմ առնում:

- Համո, ե՞րբ ես հասցրել, քո տունը շինվի:

- Խմածս 100 գրամ է, շուկայից եմ գալիս, Գագ ջան, բա դո՞ւ:

- Ոտքո՞վ ես գնացել շուկա:

- Հա, բա ինչ, ոտքով ընդամենը 15 րոպեի ճանապարհ է:

"Երևանյան օրեր" շարք օր երկրորդ

* * *

Անձրևից հետո քաղաքի ասֆալտը նմանվել է մոխրագույն վարդի:

Տեղ-տեղ հավաքված անձրևաջրերը փայլում են ամպերի տակից զգույշ ծիկրակող արևի թույլ ճառագայթներից:

Բնության հետ համահունչ ժպտում են նաև կանգառում հավաքված մարդիկ:

Կարծես միայն թերթի կրպակի աշխատողի դեմքն է, որ մտախոհ է:

Միգուցե նրանից, որ գնորդ չկա, թե արդեն նորությունները չեն հետաքրքրում մարդկանց:

Օպերայի վրա տեղադրված ժամացույցը շարժվում է չափից արագ, ժամը 19.40 րոպե:

Այդպես է թվում այն աղջկան, որը երևի ժամադրված է ու սպասում է անհանգիստ, քանի որ ժամադրության հավանական ժամը երևի եղել է 19.30 կամ 19.00:

Հետաքրքրության և ալարկոտ հետաքրքրության վեճը միշտ ավարտվել է առաջինի հաղթանակով:

Մի քայլ մոտեցա աղջկան ու ավելի ուշադիր նայեցի:

Անկախ ինձնից ես էլ եմ նայում ժամացույցին:

Իրոք որ շատ արագ է գնում ժամանակը:

- Ժամը քանի՞սն է,- թոռան ձեռքը բռնած մի պապիկ է հարցնում ինձ:

Աչքերով ցույց եմ տալիս օպերայի վրայի ժամացույցը:

- Սրանց ժամն էլ է սխալ, տղա ջան, բջջայինով նայիր:

- Սրանց, ո՞ւմ…

Երբ ձեռքս տարա հեռախոսս հանելու, բարձր լսվեց հեռախոսի զանգ:

Աղջիկն անհամբեր միացրեց հեռախոսն ու մոտեցրեց ականջին:

Անցավ ուղիղ երկու րոպե ու պարզ երևում են աղջկա աչքերից գլորվող արցունքները:

- Արժե՞ այսքանից հետո ապրել, երբ արդեն ապրել եմ կյանքիս լավագույն օրը:

Նա նույնիսկ այդ վիճակում այնքան գեղեցիկ էր, որ նրա հարցը կարծես մի ապտակ լիներ կենդանի կյանքին:

Արժե՞ ապրել: Կարծես թե մարդն ունի ընտրություն:

Մոտեցած երթուղային տաքսուն աղջիկը ինձնից առաջ մոտեցավ, կարծես առանց համարը նայելու:

Անտարբեր բարձրացավ:

Կողքն ազատ էր:

Նստեցի:

Մեքենայում, մագնիտոֆոնից լսվում էր իրեն երգիչ համարող մեկի բղավոցով ձայնը:

Կարծես մեկի բացված վերքին Թուրքիայում արտադրված աղ էին լցնում:

Աղջիկն ականջակալները հագցրեց ականջներին:

Երևի չի օգնում, որովհետև մի քանի վայրկյան անց հանկարծ հանեց ականջակալներն ու դիմեց վարորդին:

- Անջատեք, հա՞, այնքան էլ բարձր է…

- Ինչո՞ւ, քույրիկ ջան, քո այդ անճաշակ սիմֆոնիաներից լա՞վ չի, ուզո՞ւմ ես Թաթուլ դնեմ:

- Թո'ղ երգի, եթե քեզ խանգարում է կարող ես իջնել, - տարիքով մարդ է ասողը, հին մարդկանցից, որոնք ամբողջ կյանքում ջուր են լցրել ուրիշի ջրաղացին:

Վարորդն անջատեց երաժշտությունը:

- Լավ, լավ, ուզում էի կուլտուրական սպասարկել, չեղավ: Անցած տարի խոպան էի գնացել,- դիմում է կողքը նստած երիտասարդին,- եկա տեսա հարսս թոռանս տվել է թագջութագի (երևի խոսքը թավջութակի մասին է), կատաղեցի, հանեցի տարա դհոլի բաժին:

Շարունակությունը չի լսվում:

Աղջիկը ցածր ձայնով խոսում է ինքն իր հետ:

« Նա էլ է երաժիշտ, թավջութակ է նվագում, ֆիլհարմոնիկի նվագախմբում: Վաղը հյուրախաղերով մեկնում են Հունաստան: Միայն ինձ է ասել, որ էլ չի վերադառնալու: Վերջին անգամ էլ չեկավ ժամադրության: Ատում եմ կյանքը:»

Վեր կացավ անսպասելի, ափերով փակեց բերանը, սրտխառնոց ուներ:

- Կանգնի'ր, այստեղ կանգնի'ր, - չգիտես ինչու անսպասելի գոռացի վարորդի վրա:

Օգնեցի աղջկան իջնելու:

Երթուղային տաքսին շարունակեց իր վազքուղին:

Մեքենայում շարունակում էին երգել Թաթուլը, Արմենչիկը կամ  չգիտեմ թե էլ ով: