ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ

Հեռո՜ւ օտար քաղաքում

Եվայի քայլվածքով

Մի կի՜ն էր քայլում,

Ադամաձայներ չկայի՜ն՝

Լո՜ւռ էր,

Միայն աչքերի անթարթ աղմուկ էր…

* * *

Գիտե՜մ

Ծառե՜րն են գլուխ խոնարհում,

Գիտե՜մ

Մայթե՜րն են աչքերը չռած

Ոտքերիդ նայում,

Գիտե՜մ

քամին է հուզմունքից փնչո՜ւմ,

երբ շորիդ փեշը բերա՜նն է խոթում:

Հողագո՜ւնդն էլ չի՛ պտտվում

Այլ շարժվում է քո ոտքերի հպումից,

Քեզ տեսնելու հառաչանքով-

Հառաչո՜ւմ են անցորդները

Իրենց կանանց նայելիս…

Մանկան նման անգիտակից

Թվո՜ւմ է թե իր՛ենք են

Քեզ հետ քայլո՜ւմ,

Քո կողքից,

Չիմանալով, որ խենթանա՜լ կարելի է

Քեզ ամե՜ն մի հպումից…

* * *

Չէ՜,  քեզ ձեռք տալ չի՛ կարելի,

Կարելի է միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝

Ցերեկն ապրել քեզ տեսնելու հուզումներո՜վ,

Իսկ առանց քեզ՝

Գիշերները խենթանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Իդեալի գերեզմանին

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Որին սպասել եմ երկա՜ր ժամանակ

Ասացե՛ք որ եկա՜,

Բայց ինքն էլ չկա՜ր:

Տեսա այն քա՜րը, որի վրա նստե՜լ,

Սպասել էր երկար

Ու առանց ինձ տեսնե՜լ, ընկել ճանապարհ:

Ասացեք.

- Կներե՜ք, մի պահ ուշացավ,

Գնաց՜ել էր իր երազի ետևից -

Պահն այդ ուշացավ՝ դարձավ մի ո՜ղջ կյանք

… Ու կախված մնաց հուշերից:

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Մի քիչ զգո՜ւյշ եղեք, շա՜տ է խռովկան.

Իսկ թե ի՜նձ տեսնեք -

Հանկարծ ինչ-որ տեղ,

Ինձ չմոտենա՜ք,

Չ՛եմ ուզում լսել  այն կնոջ մասին,

Որին սիրե՜լ եմ,

Որին փայփայե՜լ,

Որին կորցրե՜լ եմ

Իմ իդեալին փնտրող ճանապարհներին…

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Չէ՜, ավելի լավ է ոչի՛նչ էլ չասեք՝

Քանզի չի՜ եղել,

Քանզի նա չկա՜,

Իսկ ես՝ պոետս, դեռ մինչև օ՜րս

Փնտրո՜ւմ եմ նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Սիրտը պոետի

Պոետի հոգո՜ցը մեղեդու նման է՝

Սիրո՜ մեղեդու,

ու շա՜տ է նման  ծաղկող մի վարդի,

Որ փշի նման հանկարծ ծակում է

կամ էլ բուրո՜ւմ է բույրով բուրվառի:

Պոետի հառաչա՜նքը աղոթքի նման է,

վարդի թերթերի պես նո՜ւրբ,

նո՜ւրբ ու կենդանի…

Պոետի հոգին վարդի բարակ ոտքն է,

որին ցանկացած քամին կկոտրի…

Պոետի լա՜ցը վարդի պես գեղեցիկ է

(գեղեցիկները երկար չե՛ն ապրում,

Այդպե՜ս է օրենքն աշխարհի)

Դա գիտի պոե՜տը- միևնույն է լալի՜ս է,

իսկ լացի բույրը տանում է քամին…

Ծո՜ւյլ լուսաբացը բույրով այդ արբած,

Օրորվո՜ւմ ու փռվո՛ւմ է գետնին,

… Ու մեղուները քթները սրած

Քաշո՜ւմ, դատարկո՜ւմ են պոետի հոգին…

Պոետի սի՜րտը՝

Տագնապով լցված բողբո՜ջն այդ վարդի,

Որ դեռ կարո՜ղ էր երգել անկասկած…

… Պոետի սիրտը քամուց տմարդի

Գլուխն է կախում դառնացած:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

03.06.17  Երևան

ՀԻՆ ԼՈՒՍԱՆԿԱՐԻ ԱՌՋԵՎ

Ասո՜ւմ են.

« Մի ծաղկո՜վ գարուն չի՜ գալիս…»

Այդպես էլ փորձա՜նքն է,

Որ երբե՜ք-երբե՜ք մենակ չի գալիս,

Գալիս է ցավի՜ կամ կսկիծի հե՛տ,

Գալիս է թախծի՜ կամ մորմոքի՜ հետ -

Քույր-եղբոր նման  ձե՜ռք-ձեռքի տվա՜ծ՝

Գալի՜ս փաթաթվում են քեզ

Հարազատի պես:

Բայց այդ բոլորը ոչի՛նչ են

Ա՜յն փորձանքի դեմ,

Որ մի օր եկա՜վ ու սիրտս մտավ

Մրգի որդի պես…

… Ու մինչև օրս լափո՜ւմ է սիրտս

Այդ փորձա՜նքը- խանդ,

… Ու ճերմակո՜ւմ են մազերս թել-թել,

… Ու երկարակյա՜ց է խանդը

Նաև … դուրեկան՝

Այն լուսանկարի աղջկա նման,

Որն արդեն վաղո՜ւց, շա՜տ վաղուց չկա,

Բայց մինչև օ՜րս

Սիրո՜ւմ եմ նրան:

*

Չէ~, մի ծաղկով գարո՜ւն

Չի՜ եղել, չկա՛,

Եվ ոչ էլ սե՜րն է առանց խանդ լինում՝

Դուստրը դիպվածի մաքուր փորձա՛նք է

Եվ մինչև ե՞րբ է այսպե՜ս տանջելու:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մայրերը մեր

Ա՜ստ հանգչի (անո՜ւն – ազգանո՜ւն)

Տարեթվեր` ծնվա՜ծ – մահացա՜ծ,

Ու տարեթվերն իրարից զատող

Փոքրիկ գծիկում -

Պարփակված մի կյանք…

Մոր շիրմաթմբին մի բառը հերի՜ք է,

Ոչ անո՜ւն, ո՛չ էլ ազգանուն,

Ոչ տարեթվե՜ր ու ոչ էլ գծի՛կ՝

Այլ ընդամենը -

Մեծատառ մի «ՄԱՅՐ» կա՛մ էլ թե

«Մայրիկ»

*

Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս

Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին

Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,

Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:

Հիմա ինձնից հեռո՜ւ է Մայրս,

Չգիտեմ քանի՜ աստղային տարի,

Պա՜րզ, շա՜տ պարզ լսո՜ւմ եմ ձայնը.

- Որդի՜ս, նման բան մտքովդ չանցնի…

Մենք՝ մայրերս, կարող ենք այրվե՜լ,

Մոմի պես հալվե՜լ փոքրանալ,

Այնքա՜ն,  որ դառնանք բարի փերիներ

Բայց հանգչե՜լ, հանգել՝

Չկա՛ նման բան…

Մայրական մեր ա՜չքը հսկո՜ւմ է վերից՝

Ինչպես, որ կի՜նդ է հսկում քո որդուն,

Ի՞նչու ես եկել այսքան ուշ ժամի՜ -

Աչքերդ թրջո՜ւմ ապարդյուն…

Քարի հետ խոսե՜լը գործ չե՜մ համարում,

Հերի՜ք է անշունչ քարի հետ խոսես,

Տղա ջան վե՜ր կաց, , վե՜ր կաց գնա տո՛ւն

Այդ քարը սա՜ռն է,

Ցո՜ւրտ է,  կմրսե՜ս…

*

Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս

Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին

Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,

Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:

Ս,Ումառ-Հարությունյան