ՎԵՐՋԱԿԵՏ

Ստացվել է այնպես,

Որ քերականություն է մեր կյանքը դարձել:

Կյանքի շաղկապված էջերն իրարից

Տարանջատելու-զտելու համար

Ստիպված դնում ենք

Կե՜տ…գի՜ծ…ստորակե՜տ:

Ու այդ գծերո՜վ,

Ստորակետներո՜վ

Փորձում ենք ներկան հատել անցյալից-

Դատարկվո՜ւմ ենք

Ու չե՛նք ունենում ո՛չ մի ասելիք…

Ասելիք չունե՜նք,  ունենք լսելի՜ք:

Ուղղակի թախծո՜ւմ ենք,

Ուղղակի տխրո՜ւմ անհարկի,

Ուղղակի լսո՜ւմ ենք,

Ուղղակի խորհո՜ւմ անհոգի:

Ուղղակի արև՜ն է թաքնված լինում,

Ուղղակի ստվե՜րն է լինում մահացած,

Ուղղակի չե՜նք տեսնում է՛ջն այն ակնհայտ,

Որ մի ժամանակ  թիկո՜ւնք էր,

Հենա՜կ…

Ու շեշտեր դրած

Վանգա-թռչունի

Մահաբեր կտցի՜ն,

Ուղղակի սպասո՜ւմ ենք

Մեր վերջակետին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Քամին

* * *

Կրա՜կ բորբոքող,

Խարույկ հանգցնող մոլագար քամի՜ն -

Մի՛ բուռ էր դարձե՜լ

Ընկե՜լ էր

Գետնին,

Տեսնես գինո՞վ էր

Այդ օրը քամին…

Թի ի՞նչ էր փնտրում՝

Չիմացավ ո՜չ ոք,

Թե ո՞ւմ  էր փնտրում՝

Ո՛չ ոք չիմացավ,

Գուցե՜ միայն ես,

Որ այդ քամու պ՜ես…

Չէ՜, հարբա՜ծ չէր քամին…

Վարսե՜րդ էր խառնել՝

Ի՛նքը խառնվել,

Փե՜շդ էր համբուրել՝

Արբե՜լ էր…արբե՜լ…

Խեղճն  ի՞նչ իմանար, որ վաղո՜ւց եմ ես

Հաշիշն այդ փորձել:

Ինձ ոչ ոք  չասաց հարբա՜ծ կամ արբած,

Քամին էր միայն, որ ինձ հասկացավ.

- Սիրահարվա՜ծ է, - սուլե՜ց

Հեռացավ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Խոստավանությո՞ւն

* * *

Թե որ պա՛հ գա, երբ հասկանա՜մ,

Որ ինձ արդեն

Չե՜ս սիրում,

Չե՜մ նեղանա, հավատա՜:

Թող Աշխա՜րհը նեղանա՝

Դառնա փոքրիկ մի բռունցք -

Որտեղ ո՛չ ինձ ու ո՛չ էլ քեզ

Տե՛ղ չի լինի շնչելու…

Ու Աշխարհը հևասպա՜ռ,

Ու աշխարհը շնչակտո՜ւր,

Թող մտածի՜,

Թե առանց Սե՜ր

Էլ ի՞նչպես է ապրելու…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

… առ Երկնային ուժի

Մի կյանքը շա՜տ էր -  քեզ հասկանալու,

Որ սխալվե՜լ եմ ու սխալվե՜լ անդարձ,

Հազա՜ր ու մի հարց ունեմ քեզ տալո՛ւ,

Որոնց պատասխան

Չկա՛ անկասկած:

*

Ճանապարհներին  ցավե՜ր եմ տեսել,

Մոխրացած սերե՜ր,

Դա՜վ ու խարդավանք,

Միլիո՜ն ու միլիո՜ն ձեռքեր եմ տեսել -

Դեպի քեզ պարզած…

Պղինձ - դեմքե՜ր եմ տեսել -

Որդի կորցրած կանանց աչքերում,

Պողպատյա ամուր նյարդե՜ր եմ տեսել-

Դստերը թաղող

Հայրական ձեռքում…

Մահացող մարդու շուրթե՜ր եմ տեսել

Դողացո՜ղ ու ծե՜ր…

Կյանքից հեռացած մանո՛ւկ եմ տեսել,

Որ պետք է ապրե՜ր ու…ապրե՜ր…

Տեսել եմ ինչպես էր տանջվում մայր-Գա՜յլը

Թակարդն ընկած իր ձագուկի կողքին,

… Քեզ համար որդի՜դ է ամենաթանկը,

Ու թակա՜րդն ընկած մարդկային հոգին…

Ինձ համար թա՜նկ են

Մա՜յրս, Դո՜ւստրս, Որդի՜ս,

Պատի՜վս անկասկած…

Ուրեմն ասա ի՞նչու է կյանքը

Այսքան անկատա՜ր-անարդար…

*

Մե՜կն է պատասխանը գազան Աշխարհի՝

« Չվիճե՛լ  Մտքի՜, Հոգո՜ւ,  Խղճի՜ հետ,

Փա՜ռք տալ առեղծված ուժին երկնային,

Որ ինչ որ եղե՜լ է՝

Քե՛զ հետ չի եղել …»

ՄԵՐ ՄԱՅՐԵ՜ՐԸ

Լույսը բացվո՜ւմ է՝ ցանելով ոսկի,

Արևն իր կո՜ւրծքն է բացում

Հյուրընկալ,

… Ո՞ւմ է հարկավոր լո՜ւյսն Արեգակի

Երբ արթնանո՜ւմ ես

Ու …Մա՜յրդ չկա…

Երբ գի՜րկը չկա,  այն ինքնամոռաց,

Որ քեզ սեղմելով

Պե՜տք է տաքացնի,

… Հատակի վրա քսքստացնելո՜վ

Հողաթափերի ձայ՜նը  էլ  չկա՛,

Որ քեզ արթնացնի…

Մայրական քնքուշ այն Ձե՜ռքը չկա՜,

Որ դողացնելով

Քեզ սո՜ւրճ հասցնի,

Մայրական քաղցր այն Ձա՜յնը չկա.

- Հոգնա՞ծ ես, որդիս.

Որ քեզ հարցնի:

Հույսով կերակրո՜ղ, լույսով համբուրո՜ղ

Քո ցավից անվե՜րջ,

Անվե՜րջ  տառապող-

Չկա մայրական Սի՜րտը թանկագին,

… Իսկ Արեգակը ստինքերն իր բացե՜լ՝

Փռվել է Մորդ

Դատա՜րկ սնարին…

Ո՞ւմ է հարկավոր լո՜ւյսն Արեգակի

Երբ լույսով այդ փնտրո՜ւմ

Չե՜ս գտնում Մորդ…

Երբ գիտե՜ս, որ իրոք դաժա՜ն է լինում -

Առանց Մոր անցնող

Հերթական օրդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան