,,,մեր տասնո՜ւթ տարին

Հիշո՞ւմ եք արդյոք օրերը  գարնան,

Երբ երազում էինք

Երազի մասին…

Ա՜խ, ո՞ւր էր թե կյանքը ետ դառնար՝

Մեզ վերադարձներ

Մեր տասնո՜ւթ տարին:

*

Հիմա մեծացե՜լ ենք,

Ինքներս խաբո՜ւմ, համոզում ենք մեզ

Թե հասունացե՜լ ենք,

Բայց իրականում մենք ծերացել ենք-

Ծերացե՜լ -

Նմանվել այն հասած պտղին,

Որն ամուր կառչած  մնում է ճյուղին…

Դարձե՜լ ենք համա՛ռ

Ա՜յն աստճանի, որ չե՛նք ցանկանում

Կուլ գնալ հողին:

*

Հիմա օրերը դարձել են տաղտո՜ւկ

Կոբալտե-արծաթ

մենակության մեջ,

Թախիծն ու կասկածն են մեր դուռը թակում

Հմուտ ու խարդախ վաճառողի պես:

Փորձեր են անում վաճառելու ա՜յն

Ի՜նչը որ կյանքում

Ո՛չ վաճառվել է և ո՛չ էլ գնվել,

… Իսկ մենք հիշում ենք օրերը գարնան,

Երբ տասնո՜ւթն էինք դեռ նոր բոլորել…

*

Այո՜,  մեծացե՜լ ենք,

Այո՜,  ծերացե՜լ,

Հասունացե՜լ ենք   նաև կորացե՜լ…

Եվ ամենացավո՜տը՝

Այո՜, մաշվե՜լ ենք,

Մաշվե՜լ -  հնացե՜լ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

…անավարտ տողեր

Ես դո՛ւրս եմ գալիս ճշտի կապանքից,

Որտեղ թաղված է մի ամբո՜ղջ

Անցյալ,

…Նայո՜ւմ եմ անտեր մի հողաթմբի,

Որ երազել է շիրմաքար դառնալ…

Մի ցուցանակ է (ո՛չ տապանագիր)

Անձրևն ու ժա՜նգը կերե՜լ են նրան,

Մի կերպ կարդացվում է.

« այսինչյա՜ն … այսի՜նչ »

Սի՜րտս ցավում է՝ տեսնես ո՞վ է նա:

Ալեկոծվո՛ւմ է տագնապն իմ սրտում.

Չէ՞ որ Կի՜ն է եղել, Դո՜ւստր, Քո՜ւյր

Կամ Մա՜յր…

… Արձանի նման քարանում եմ լուռ

Ու կանգնած մնում որպես մահարձան:

Թե ո՞ւր են խոհերս ձգո՜ւմ, չգիտե՜մ՝

Համահունչ կառչած ներկա օրերիս,

Օրերիս «դա՜ռը»  ի՞նչպես եմ շնչում -

Երանի տալով հեռո՜ւ

Անցյալիս…

Կյանքն արդեն մեկ ա՜յլ Կյա՛նք է ինձ հուշում,

Որ ո՛չ անցյալ կա,  ո՛չ էլ ապագա,

Կյանքը ներկա՜ն է,

Վկան՝ հողաթումբը…

և մեկ էլ գրված տողերն անավարտ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մեր պապերը

Մի հի՜ն խորհուրդ է եկել հասել մեզ

Դեռ մեր պապերից,

Քարի մեջ արյո՜ւն կա

Զգուշացի՛ր քարից:

Քարով խփո՛ւմ են, գլո՜ւխդ ջարդում-

Արյո՜ւն է գալիս,

Քարի՞ց,  թե՞ գլխից…

Ւհարկե՛ գլխից:

Ու դուրս է գալիս որ - մեր պապերն ահել

Դեռ է՜ն գլխի՞ց են չարաչար սխալվել:

.. Իսկ երբ նույն քարով զարկո՛ւմ են սրտին՝

Քարացա՜ծ սրտին,

Արյուն որտեղի՞ց՝

Իհարկե՜ քարից,

Թե չէ քար սրտում արյուն որտեղի՞ց:

Ահա թե ի՞նչ են պապերն մեր ահել

Դեռ էն գլխից ավանդել.

« Քարի մեջ արյո՜ւն կա…

Արյան մեջ կա Սե՜ր,

Ու երբ քարանում է սերն այդ՝

Դառնո՜ւմ է մի

Բե՜ռ…»

Ակամա հիշում ես

Թազբեհը ձեռքին քո բարի պապին,

Որ կրկնում էր.

- Քարի մեջ արյո՜ւն կա,

Բալե՜ս,  զգույշ եղիր, …

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Չէ՜, չե՛մ կարող… Չէ՜, չի՛ ստացվում…

Նո՞ւյնն  է արդյոք

«Սիրո՜ւմ եմ քեզ»  և

« Չէ՜, չե՛մ կարող չսիրել քեզ»:

Չէ՜, նո՜ւյնը չէ:

Շա՜տ է տարբեր,

Շա՜տ է հեռու, շա՜տ է մոտիկ,

Շա՜տ է փոքրիկ ու շա՜տ է մեծ -

Տարբերությունն այն ահռելի՜

Ու բովանդա՜կ,

… Որ տանջում է մի հարցական՝

Նո՞ւյնն  է արդյոք

« Սիրո՜ւմ եմ քեզ»

Եվ

«Չէ՜, չե՛մ կարող չսիրել քեզ»:

*

Աչքը ընկած

Այն մի հատիկ թարթիչի պե՜ս,

Որ ստիպում է

Քեզ անընդհատ աչքդ թարթե՜լ,

Արցունքոտե՜լ…

- Չէ՜, չի՛ ստացվում չհիշել քեզ:

*

Սի՛րտ սողոսկած

Այն սև խանդի ձեռքերի մեջ՝

Ուր ճմլվո՜ւմ, տրորվո՜ւմ է

Սրտիդ նե՜րսը՝

Հնձանն ընկած խաղողի պես…

- Չէ՜, չի՛ ստացվում չխանդել քեզ:

*

Երբ ծալո՜ւմ ես,

Երբ կոտրո՛ւմ ես քո անցյալի

Մե՜ջքը բարակ ու մնո՛ւմ ես

Մենա՜կ-դատարկ

Ներկայիդ հետ  առերես…

- Չէ՜, չի՛ ստացվում իմ ապրելը առանց քեզ:

*

Ու թվում է թե աշխարհի ո՜ղջ հոգոցը-

Ամփոփվելով շուրթի՛դ վրա,

Բառերիդ մե՜ջ,

Բղավո՜ւմ ես ո՛չ  թե «Գիտե՞ս, սիրո՜ւմ եմ քեզ»

Այլ միմիա՜յն.

- Չէ՜, չի՛  ստացվում չսիրել քեզ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Իմ բալենին

Երեկոն կոպի՛տ էր,

Կոպի՜տ, վայրենի՜…

Ծաղկած բալենու ծաղիկները

Պոկե՜ց ու թափեց գետնին,

Սիրուհի-ծառս մեկեն մերկացա՜վ,

Աչքերն ամոթից կախե՜ց ու

Ժպտա՜ց հողին:

Գիշերը կոպի՛տ էր,

Կոպի՜տ ու սարսուռ-

Փաթաթվեց հույսերը կորցրած ծառին…

Սիրուհի-ծառս վախից դողդողա՜ց-

Անուժ հանձնվեց

Գիշերվա  դողին:

Առավոտն ալարկո՜տ

Մի՜ կերպ ազատվեց աչքերն իր ծածկող

Թխպոտ մի ամպից…

Ուշացա՜վ մի քիչ,

Հողին ցիրուցան ծաղիկների մեջ՝

Սիրուհի-ծառս  գինդերը հանե՜լ -

Ժպտո՜ւմ էր նորից…

*

Ախ,  ի՞նչ դժվար է ժպտալն

Հե՜նց այնպես,

Երբ սրտում գարունն

արդե՜ն մահանում է,

Ամառն էլ ոտքը կարծես կա՜խ գցել

Ու չի պատրաստվում

քեզ ուրախացնել:

… Մնո՜ւմ է մի հատված՝

Գարնան անձրևնե՜րը,

Որ մերկացնո՛ւմ են ծաղկած ծառերին-

Ասես հույսերդ

Հա՜տ-հատ պոկվելով

Ինքնակամ կո՛ւլ են գնում մայր հողին:

Հենց այնպես ժպտալը դարձել է դժվա՜ր,

Երբ լո՜ւյսդ բարի անձրև՛ն է տանում,

Եվ ի՞նչ է մնում՝

Լա՜ց լինել միայն,

Իսկ իմ բալենին ժպտո՜ւմ է

Ժպտո՜ւմ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.05.17    Երևան