ԱՐՑՈՒՆՔՆԵՐԸ ՄԵՐ ՄԱՅՐԵՐԻ

Մի Մոր հարցրին. «Ի՞նչու չես լալիս,

Որդիդ ցմա՛հ է բանտարկվել»

Ասաց.  «Ինչ լա՜վ է, որդիս չի՛ տանջվի,

Որ իր ետևից  որդի չի թողել…»

--------------------------------------

Քեզ համար իրո՜ք տանջվելու պատրաստ

Միայն Մա՜յրդ է, ուրիշ մարդ չկա՛,

Ցավո՜ք հաճախ են նրան մոռանում

Ու…թողնում մենակ:

Թաքնված վի՜շտդ Մայրդ լա՛վ գիտի,

Բայց հաճախ ցավերիդ չունի՜ պատասխան,

Դրանից լալիս է կրկի՜ն ու կրկի՜ն

(Այդքա՜ն արցունքներ որտեղի՞ց նրան)

Դու մի՛շտ իր մեջ ես՝ ինքը քեզ Աստված,

Խանդո՜տ մայրական սիրտը հովանի,

Ի՜նչ էլ որ անես մնո՛ւմ ես ներված,

Ո՞վ կարող է քեզ ամեն ինչ ների:

Տխուր պահերը չի՛ կիսում քեզ հետ,

Այդ պահին իր համար դառնո՜ւմ ես օտար,

Լալի՜ս է թաքուն, որ դու չտեսնես

Նո՜ւրբ կաթիլները աչքից ընկնող վար:

Մայրը սեռ չունի՜ և ո՛չ էլ տարիք

(Հարաբերական բառեր են դրանք)

Մայրը ունա՜կ է ցանկացած պահի՜

Քեզ համար լինել ամե՜ն, ամեն Բան:

ԱՅՍ ԳԻՇԵՐ

Ափսո՜ս էր գիշերն այս՝

Անցա՜վ հենց այնպես -

Առա՜նց քո խոնավ շուրթերի,

Տեսնես ո՞վ էր որ այս կատակն արե՜ց

Եվ մեզ հեռացրեց իրարից…

Այդ ի՞նչից է որ դարձանք մենք շռա՜յլ՝

Գիշե՜ր  կորցրինք առանց իրարու,

…Եվ պատուհանի տակ լապտերը մռա՜յլ

Այս գիշեր թվաց  մի մե՜ծ լուսատու:

Այդ ի՞նչպես եղավ՝ չօծեցի՜նք լույսով       

Կեսգիշերային խամրած աստղերին,

… Առանց մեզ տխրա՜ծ այս գիշերը զո՜վ

Գրա՜վ դրեցինք  մորմոքին;

Չփայլեց գիշերն  ուսերի՜դ ողորկ-

Ի՜նձ նման կարոտ մնաց մարմնիդ,

… Մենք շռա՜յլ եղանք ու սրտի դողո՜վ

Մի ամբո՜ղջ գիշեր կորցրինք:

…և գիշերը մեղավոր

Լո՜ւյս է թարթում գիշերվա աչքին,

Անհանգի՜ստ է գիշերը դարձել,

Կորցրե՜լ է մեկը մեկին, 

Որին  պե՛տք չէր կորցնել:

Սառը քրտի՜նք է գիշերվա ճակատին,

Գիշերվա սառը չի՛ թողնում քնել,

Փնտրո՜ւմ է մեկն ինչ-որ մեկի՜ն, 

Որին  պետք չէր կորցնել:

Ամոքելու բա՜ռ չէր գտել

Ինչ-որ մեկը ինչ-որ մեկի վե՜րքը խոր,

Ինչ-որ մեկը հեռացե՜լ էր

Ինչ-որ մեկից վիրավոր:

Խառնվել էր հո՜ղ ու երկի՜նք,

Հույսն հավատի՝ մթագնել,

Կորցրե՜լ էր մեկը մեկին,

Որին պե՛տք չէր կորցնել:

Թևածում էր գիշե՜ր-ցերե՜կ

Ինչ-որ մեկի՜  ցնորագույն  երազը,

Հիշեցնո՜ւմ էր ինչ-որ մեկը

Ինչ-որ մեկի՜ պակասը:

Թրջվե՜լ էին ինչ-որ մեկով

Ինչ-որ մեկի աչքերը,

Ո՞վ էր անմեղ, ո՞վ մեղավոր՝

Դե իհարկե՜

Գիշերը…

Մահճակալի ոտքերը սիրով լցվեցին

* * *

Մահճակալի ոտքերը սիրով լցվեցին,

Սերը սողոսկեց տաք վերմակի տակ,

Դռան ծխնիներն հանկարծ ճռռացին,

Սիրո մեղեդու ձայներից լարված:

Ու համբուրվեցին կարոտն ու սերը,

Իրիկնաշողը դեմքեր գուրգուրեց,

Արցունքը մաքրեց հուռթի շուրթերը,

Գիշերվա գրկում մի բու բղավեց:

Զգեստները լուռ են, հատակին թափված,

Կարծես թե խորհել, խոսել չգիտեն

Կարծես թե մարմնից մի կերպ ազատված

Ուզում են մի քիչ հանգիստ վայելել:

Եվ սա մի խաղ է կյանքի ու մահվան,

Մի դիմակահանդես կյանքի եզերքում,

Որտեղ կարոտն ու սերը համրաքայլ,

Առանց դիմակի պարեր են պարում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

14.04.13  Երևան

Կիսալույս

Այրող մի արև՜, այրվող մի լուսի՜ն,

… Ու դաղվե՜լ էր ուսս

Քո հուր վարսերից…

Եվ Գիշե՜ր չէր գիշերը, և նմա՜ն չէր իրեն,

…Մեզ խանգարող շորե՜րը

Ընկած էին անտեր:

Կի՜րք էր ողջ գիշեր՝ ընդհա՜տ, անընդհա՜տ,

… և քրքրված շուրթե՜ր,

… և աղոթքնե՜ր կիսատ:

Եվ մահճակա՜լն էր ճկում զսպանակներն իր հի՜ն,

Ասե՜ս մի ծղրիդ էր երգում

Պատուհանի գոգին:

Եվ սե՜րը Սե՜ր էր, և կի՜րք կար պրկված,

… Եվ զո՜ւյգ ճնճղուկներ՝

Կտուցները ցցած…

Եվ գիշե՜ր մութ վկա՜ն  կիսալո՜ւյս էր արդեն,

…Լուսաբա՜ցն էր չկամ

Ճմլկոտում իրեն…